Ik heb nooit geweten wat ik wilde. Op de basisschool niet, op de middelbare school niet, en nu ik op de universiteit zit weet ik nog steeds niets. Ik heb het brein van een kind; legaal ben ik volwassen, maar mentaal ben ik ergens bij mijn vijftiende verjaardag blijven steken, alsof de goden na overleg hebben besloten om mij niet meer mee te laten lopen. Ach ja, het is goed zo. We laten haar even doorsudderen op deze leeftijd, we geven haar tijd. Kan ze bedenken wat ze wilt doen met haar leven, zodat ze het zeker weet. Maar ik weet bijna nooit iets zeker. Ik weet niet wat ik wil, wat ik later wil of wat ik nu wil. Anderen zijn deze dans al ontsprongen; ze zijn al drie haltes geleden uitgestapt. Maar hoe kan ik ook weten wat ik wil op mijn negentiende? Ik heb nog nooit seks gehad, wiet gerookt, ik ben alleen nog maar in Frankrijk en Duitsland op vakantie geweest en ik woon pas sinds deze maand niet meer bij mijn ouders. Ik spreek geen vreemde talen en ik heb geen exceptioneel talent. Ik weet niets over anderen, over mijn familie, de stad waar ik woon, over mezelf.
Hoe hebben anderen dat gedaan? Gevierd juristen, ondernemers, journalisten, productiemanagers, kunstenaars? Hoe hebben zij alles voor elkaar gekregen? Leven succesvolle volwassenen onder een façade van maakbaarheid of zijn ze net als ik, maar dan enkel ouder? Zouden zij alles zo zeker weten? Maken ze nooit fouten? Blunders? Volwassenen zijn toch ook alleen maar opgegroeide kinderen? Het zou fijn zijn als ze aan mij duidelijk willen maken dat het veelal schijn is. Dat de advocate op haar 21e bijna was gestopt met haar opleiding rechten, met alles, omdat ze weer een onvoldoende kreeg voor een essay. Of dat de schrijver die nu de zoveelste prijs binnenhaalt aan mij wilt vertellen dat geen enkele uitgever zijn eerste manuscript zag zitten. En dat hij daarom een deel van zijn zelfvertrouwen verloor. Ik ken weinig volwassenen die durven toe te geven dat ze fout zaten, of in de put zaten, of helemaal niet zaten. Volwassenen zijn zo volhard. Ze dragen hun succesverhalen naar buiten en leggen daarmee de standaard. Tegenstanders worden de mond gesnoerd en nuances zijn niet welkom terwijl iedereen hetzelfde denkt maar er niet over spreekt. Alsof onverschilligheid en afstandelijkheid de moderne moralen zijn, en niemand die deze barrière weet te doorbreken. Maar wat ik wil zeggen: Stel de jeugd gerust en vertel ons dat we ons geen zorgen hoeven te maken.
Mijn vader probeert zoiets wel maar hij valt in mijn ogen al vrij snel door de mand. Hij stelt dan, tijdens het avondeten, of het ontbijt, dat iedereen maar wat doet. Iedereen rommelt maar wat aan, trek het je niet zo aan. Zijn manier om aan mij duidelijk te maken dat het wel goed komt. Wijze woorden zijn dat, denk ik dan. Wijze woorden van een gevierd, psychiater- een grootverdiener- die weet wat hij doet en al sinds zijn 18e ervan overtuigd is dat hij de artsenwereld in wilt. Iedereen rommelt maar wat aan! Dat zeggen alleen mensen die niets weten. Of die niets over zichzelf weten. Hij zegt het alleen maar om mij gerust te stellen, om aan mij duidelijk te maken dat ik niet de enige ben die zich zo voelt. Ben ik dan werkelijk zo’n open boek? Wanneer hij dat zegt, geloof ik hem niet. Als iedereen maar wat aanrommelt, zou ons land in elkaar storten. Of als het wel waar is: een beetje aanrommelen blijkt genoeg te zijn om een land staande te houden.
Hoe dan ook; de wereld wordt gerund door volwassenen, door mensen die ouder en ongrijpbaarder zijn dan ik. Het zijn stenen, allemaal even grijs en oppervlakkig, ze vallen tegen elkaar op; botsen, rollen, maar uiteindelijk zit er geen greintje dynamiek in. Niemand beweegt maar toch mag je er als buitenstaander absoluut niet aan zitten. Alsof er dan een secretaresse-steentje vanaf de zijkant aan komt rollen en met een professionele, geoefende blik je weg zal sturen. Niet tegen ze praten, ze horen het niet. Laat ze maar, ze zijn even met elkaar in gesprek, de stenen. Kom volgende week maar terug. Kom volgende week maar terug en vergeet niet op papier te zetten wat je wilt, wat je eisen zijn. Vergeet niet je leeftijd erbij te vermelden, misschien zijn ze coulanter als ze weten dat je nog jong bent. Ja, leeftijd maakt hier uit. Leeftijd maakt uit en ervaring geeft autoriteit. En wat doe je hier trouwens op een doordeweekse woensdag? Moet jij niet voor je tentamens leren?