Het was zo’n pop waar je op de buik kunt drukken en die dan gaat praten. En het mooie van deze pop was dat je zelf de zinnetjes kon inspreken. Mijn vrouw en ik spraken diverse zinnen in zodat ze aan onze stemmen kon wennen en daar hopelijk rustig van werd en langer door zou slapen. Mijn vrouw sprak zinnetjes in als “ga maar slapen lieverd”en “ik houd van jou” en ik zinnen als “welterusten” en het woordje “papa” zodat ze dat snel leerde uitspreken.
Tot een jaar of 3 hield Elisabeth die pop dag en nacht bij zich. Ik weet niet of het door die pop kwam maar ze sliep al snel de hele nacht door en ze was eigenlijk een heel rustig en slim meisje. Toen ze naar groep 1 ging was ze echter op de pop uitgekeken en verdween de pop in de kast. Ik herinner me die periode helaas heel goed omdat toen mijn vrouw Annelien ziek werd. Ze was altijd al tenger en door de ziekte moest ze al snel het ziekenhuis in omdat ze verzwakte. Het contact mijn dochter werd in die tijd heel intens terwijl de ziekte steeds meer grip op het lichaam van Annelien kreeg. En na ruim een jaar werd het meest vreselijke waarheid en overleed Annelien. Het was een periode van intens verdriet waarbij ik naast mijn eigen verdriet ook voor mijn dochter moest zorgen.
Het huis waarin we woonden was zonder mijn vrouw veel te groot. Annelien en ik wilde altijd veel kinderen en we hadden daarom een huis gekocht met 4 slaapkamers en een grote tuin. Bovendien kleefde in het huis overal herinneringen aan haar. Mijn dochter en ik besloten dan ook op zoek te gaan naar een ander huis. Een kleiner huis maar wel een met zonneschijn op de eettafel. Dit nieuwe huis vonden we en was vlakbij de school van Elisabeth. Bovendien was het op loopafstand van de begraafplaats waar Annelien ligt begraven.
Vaak lopen Elisabeth en ik na het eten nog even “naar mama”. We plukken onderweg wat bloemen en zitten in het gras naast het graf. Elisabeth houdt dan hele verhalen over haar dag en ik luister naar de wind door de bomen. Het zijn momenten dat ik voel dat we als gezinnetje weer even bij elkaar zijn. Als we daarna samen weer naar huis lopen is mijn dochter vol met energie. Zelf voel ik me altijd verdrietig omdat ik haar nog zo mis. Als ik Elisabeth ’s avonds in bed heb gestopt ga ik vaak ook maar slapen. Anders spoken er zware gedachten door mijn hoofd. En voor het slapen pak ik dan uit de kast een pop en druk voorzichtig op de buik. Ga maar slapen lieverd. Ik houd van jou.