Naast haar lag haar man onrustig te woelen en praten in zijn slaap, zelfs tijdens de slaap ervoer hij geen rust.
Het monster dat depressie heet had weer eens toegeslagen, een regelmatig terugkerend fenomeen, waar bitter weinig aan te doen was......
De enorme kloof tussen levenslust en levensmoeheid viel niet te overbruggen, God weet dat ze het geprobeerd had en iedere keer weer opnieuw probeerde. Wat was dat toch in haar, dat ze zich tijdens haar leven altijd aangetrokken bleef voelen, tot mannen die vochten om geestelijk gezond te blijven?
Was het haar eigen onuitblusbare levenslust? Wat kon ze het moeilijk begrijpen, hoewel ze toch over genoeg empathisch vermogen beschikte. Het leven was zo prachtig, hoe kon het toch dat iemand daar geen oog voor had?
Natuurlijk, als ze terugdacht naar lang geleden, wist ze wel wat een depressie was, ze had zich zelf zo gevoeld na het eind van een relatie, dusdanig zelfs, dat er geen dag voorbij ging, dat ze niet wakker werd met de gedachte aan zelfmoord.
Uiteindelijk had ze de optimist in zichzelf teruggevonden en met enige moeite het leven weer opgepakt.
Ze had zich voorgenomen een leven zonder partner te gaan leiden en probeerde zich hierop te focussen.
Na meer dan twee jaar kwam ze, totaal onverwacht, haar huidige man tegen en was reddeloos verloren. Deze man uit een ver land had alles wat ze zocht, hij was prachtig om te zien en had ook nog eens een prachtig karakter, bovendien droeg hij haar op handen, wat prees ze zich gelukkig!!
Natuurlijk had ook hij weer een verschrikkelijke jeugd als zwaar verwaarloosd kind achter de rug, wat uiteindelijk geresulteerd had in een drugsverslaving, maar toen zij hem tegenkwam, was dat allemaal opgelost, hij was immers clean en met de nodige liefde en aandacht, was geen berg te hoog, samen konden ze de wereld aan!.
Hij kreeg een baan aangeboden om te gaan werken als ervaringsdeskundige bij een instelling voor verslaafden en het leven lachte hen toe.
Plotseling werd zij echter ziek en niemand wist wat deze ziekte precies inhield en wat men kon doen om haar te genezen. Nu ze erover nadacht, was dat de eerste keer dat hij depressief en angstig werd.
Na vele testen en ziekenhuisbezoeken werd haar milt verwijderd, omdat het onbekende virus, zich daar blijkbaar had genesteld en daarmee werd het probleem uiteindelijk opgelost.
Ze trouwden en kregen drie jaar later hun eerste kind, een zoon, die geboren werd met dezelfde ziekte, daar zij de drager bleek te zijn van het virus.
Ondertussen vroeg zijn werk steeds meer van hem, hij die alles gaf en niks terugnam, dat kon natuurlijk niet goed gaan en hij kwam overspannen thuis te zitten.
De hele ellende van zijn jeugd overspoelde hem, nu hij geen werk meer had,wat hem kon afleiden en waarin hij kon opgaan.
Ook voor haar waren het moeilijke tijden, ze probeerde hem geestelijk te steunen, maar voelde zich niet sterk genoeg.
Uiteindelijk las ze veel over “positief denken” en dat begon te bepalen hoe ze in het leven stond. Het had op haar een enorm krachtige uitwerking en ze probeerde hem daar ook van te overtuigen, maar het lukte haar niet.
Hoewel ze zich altijd had voorgenomen lief en leed te delen binnen de relatie, merkte ze dat het beter werkte, als ze het leed niet echt dichtbij liet komen en dat je beter van buitenaf naar binnen kon kijken, hoe vreemd en afstandelijk dat ook mocht klinken.
Het leven ging verder, er kwam een tweede zoon, die ook ter wereld kwam met dezelfde ziekte, maar snel genezen was, omdat men lering had getrokken uit het ziekteverloop van de oudste zoon.
Er volgde nog vier keer een overspannenheid, uiteindelijk resulterend in een burn-out , waarop drie hele moeilijke jaren volgden. Zij nam de belangrijkste taken en verantwoordelijkheden over en leefde zo goed en zo kwaad als het kon verder. Na drie jaar was het ergste voorbij en werden de terugkerende depressies minder heftig en de depressievrije perioden daartussen, langer.
Ze hoopte in stilte dat die helemaal zouden verdwijnen.
Inmiddels is ze minder naïef en weet ze dat die een onderdeel van hun leven samen zijn.
Een leven dat bestaat uit veel liefde, prachtige momenten en een heel hecht gezinsleven. Wel is ze er ondertussen van overtuigd, dat de kloof tussen “Levenslust” en “Levensmoeheid” helaas niet te overbruggen is.