Doffe's ontmoeting met Kattengeest

Al vanaf zijn geboorte was hij gevoelig voor muziek en leerde ijverig van muzikanten, zoals de organist en de cantor, uit zijn geboortestreek.

Doffe was doof als dat hem uitkwam en bovendien een tikkie zwak wat zijn christelijke geloof betrof. In zijn jeugd hield hij zich weer eens een keer niet aan wat de meester hem geleerd had.

Hij was in die tijd vlakbij een meertje waar Watergeest net begon met zijn zoete vioolspel. Niet in staat om verder te gaan ging hij aan de waterkant zitten.

Het was algemeen bekend dat dit meertje een diepe spleet onder water had waar vreemde verhalen over rondgingen. Net toen Doffe daar ging zitten kwam er een stem uit de diepte die zó hard riep, dat het pijn in je oren deed: “als je nog een keer probeert de muziek van Watergeest te spelen kom je hier niet meer levend vandaan.”

Dat was, zoals je begrijpt Kattengeest, die chagrijnig was en op die manier zijn misnoegen te kennen gaf.

‘Hoe kom ik hier vandaan’, dacht Doffe, ‘het land loopt hier van bos, moeras en brede plassen tot aan de horizon met alleen maar water’.

Intussen bleef hij als betoverd wachten en hoorde alleen het hoge suizen van de dennen, maar er kwam niemand. Hij kreeg het bovendien erg koud.

Boven Doffe’s hoofd vloog Kattengeest, die diep in het moeras bij het meer woonde. De vennen in het moeras zijn voortreffelijke plekken om te wonen voor Kattengeesten, maar verder heel ongeschikt als viswater

In het bos bij dat moeras ligt een akkertje met een grijze schuur. Om de paar jaar kwam Doffe daar met een stel goede vrienden bij elkaar om samen te spelen en naar elkaar te luisteren. Ze sliepen in het hooi en maakten van de dag de nacht, waarbij ze veel zelfgestookte jenever dronken

Het was precies die schuur waar Kattengeest overdag zijn slaapplek had en het kwam goed uit dat de speelmannen hun zuipfeest hadden als hij ’s nachts weg was.

Er gebeurde daar een aantal jaren geleden iets akeligs. Op een voorjaarsnacht verscheen er een Nachtheksen-paar bij het nest van Kattengeest. Ze werkten de bewoner eruit en namen het prachtige nest in bezit voor eigen gebruik.

Dat jaar moest Kattengeest een nieuwe woonplek zoeken. Hij koos het meest robuuste huis van het moeras, zoals op het plaatje te zien is:

Het moeras is een echt oer-moeras met een dikke laag mos die langs de bosranden en de open plekken loopt. Ongeveer als een loopgraaf. Maar die loopgraven zijn bijna niet te zien. Je merkt het pas als je er instapt.

Er gebeurde veel rond het nieuwe huis van Kattengeest. Je hoorde er kerkuilen voorbijgaan: hun roep is met lange uithalen en klinkt soms als een zacht, fijn klokkenspel. Maar het kan ook gebeuren dat ze met hun schallende reveil mensen wakker maken als het licht wordt. Dan komt er een bulderende vleugelslag, een bons, nog een bons en daarna is het overal doodstil.

Men durft bijna geen adem te halen als de Dwaallichten zwermen en de nacht de dag ontmoet in het uur van de wolf.

Gelukkig had Doffe de vos niet gezien die luchtig langs de waterkant kwam aandraven.

Toen ze tenslotte stilstond kreeg ze plotseling een mens in het oog. Verstijfd bleef de vos wel tien minuten zo staan. Er zo ging er zeker een half uur voorbij totdat Doffe uit zijn betovering loskwam.

Over het nevelige veld vloog Kattengeest

Kattengeest tegenkomen, als de herfst het meest grijs en duister is, heeft iets geheimzinnigs. In die tijd, als het bijna de hele dag donker is, is de kracht van Kattengeest tussen Watergeest en mensen het sterkst. Een kracht die deze Novemberdagen verguldt.

Op een of andere manier is Kattengeest intiem verbonden met het meeslepende spel van Watergeest en dat veroorzaakt een geheimzinnig krachtveld om de ziel van een mens te bewaren.

Het stompzinnige van de toestand is dat dit edelmoedige wezen s ‘nachts rondwaart om die mensen te redden, die de muziek van Watergeest niet kunnen weerstaan. Maar men kan pas ontkomen aan de verlokking van Watergeest, nadat men de muziek van Kattengeest, met zijn fijnzinnige schoonheid, in zich opgenomen heeft.