Afgeschreven omdat ik mijn vijfenveertig wachtwoorden door elkaar haal.
Afgeschreven omdat ik Instagram “verkeerd” gebruik.
Afgeschreven omdat ik lange teksten plaats op facebook.
Afgeschreven omdat ik met tan codes wil blijven betalen.
Afgeschreven omdat zoon en dochter uitleg voor de nieuwste apps of andere hippe snufjes opgegeven hebben.
Afgeschreven omdat niemand genoeg geduld met mijn digitale tekortkomingen heeft.
Afgeschreven omdat ik in de trein liever contact wil i.p.v te kijken naar zombies met hun diep gebogen hoofden verdwenen in smartphones,Ipads of laptops.
Afgeschreven omdat een tlefooncomputer stem mij wijs maakt dat ik in de wachtrij moet en zo verdient aan mijn engelengeduld en ik wel moet wachten, wil ik iets gedaan krijgen.
Afgeschreven omdat ik van het kastje naar de muur wordt gestuurd en ik niet verwerken kan dat niemand verantwoording neemt.
Afgeschreven omdat ik kinderen vertel dat onze zwart wit tv maar twee kanalen had en zij mij vervolgens glazig aankijken.
Afgeschreven omdat ik mijn verhaal vervolg, nu over de zwarte draaischijf telefoon aan de muur met de gulzige kruldraad die spontaan om mijn vinger kronkelde en de kinderen die lol niet snappen.
Afgeschreven omdat het telefoon nummer 01685-300 uit mijn jeugd aangaf dat wij nummer 300 in de gemeenschap met telefoon waren waarop de kinderen mij nog glaziger aanstaren.
Afgeschreven omdat ik als kind alles liep of fietste en me zo stoor aan de kinderen nu, in de bakfiets of op de scooter of erger overal met de auto heen worden gebracht.
Afgeschreven omdat er steeds meer zaken komen waar ik niks maar dan ook niks meer van begrijp.
Afgeschreven sinds de computer/de robot het over heeft genomen van de mens en ik ontwikkelingen niet meer bij weet te houden.
Dit is de kloof met mijn kinderen, met de generaties na mij.
In werkelijk contact,begripvol,betrokken, liefdevol, een warm bad.
Het gemis uit eigen kindertijd, schenk ik mijn kinderen, zoveel mogelijk.
Zo nu en dan staat de kloof dat stevig in de weg.
Gooit hij roet in het eten.
Geen fysiek contact ,geapp en gemail nemen het over.
De vingers sneller dan het brein.
Helpie pelpie ik heb op verzenden gedrukt,maar zo bedoelde ik het niet!
Woorden die kwetsen, voor eeuwig blijven staan…
Oh had ik het maar anders gedaan…
Hoe staat het er?
Wat wordt hier werkelijk bedoeld?
Moet ik tussen de regels door lezen en voelen?
Snap ik de icoontjes?
Wat ging er mis?
Het gaat te snel ik ben hier niet op getraind.
Op de rem maar het dendert door.
Er zijn, zien,aanraken,elkaar kunnen lezen,zonder woorden,dan blijft het heel.
Contact,in contact.
Dat was het.
Haal me terug op de aarde hou me vast ,want ik zat op Mars.
Even een verkeerde taal ik schakelde niet snel genoeg.
Straf me niet,wees aardig.
De Kloof ,dit is de kloof .
In 1985 toen de hele wereld voor me open lag en er onnoemelijk veel te ontdekken viel ging ik er op uit.
De wereld haalde ik niet via internet binnen dat bestond niet!
In dat jaar ,dat onbezonnen jaar had ik mij eenvoudigweg nooit kunnen bedenken dat er ooit een kloof zou komen.
Wij de generatie die afstand nam van denkbeelden van onze ouders,korte metten met de Katholieken,de conservatieven,weg uit bekrompen benauwende dorpen ,studeren in de grote stad, op kamers.
Wij ,wij wisten het beter en zouden een voorbeeld zijn.
De wereld van ons,de wereld open.
Zonder Google translate over de planeet.
Luchtpost,brieven schrijven, post restante ophalen op een verweesd postkantoortje, met handen en voeten iets duidelijk maken.
Spontane ontmoetingen.
Slapen in het veld.
Werken voor het vliegticket moeten sparen voor de reis.
De verhalen waarop het wachten was.
De blijdschap bij terug keer want lang uit contact,een groots en warm onthaal. De tot de verbeelding sprekende avonturen die iedereen aanstaken met een verlangen van ‘dit wil ik ook’.
De landen waar je alleen van dromen kon ,Indonesie,India.
Kloof
Generatie kloof?
Hoop doet leven.
Hoop houd de moed er in.
De breiende ,hakende, bordurende, handwerk jonge dames.
De veganisten.
De strijders voor duurzaamheid.
De woonachtigen in rafelranden.
De kunstenaars.
De mensen die de uren op de apparaten beperken.
De mantel zorgers.
De buurtgroepen.
De pop-up gebeurens waar alternatieven worden onderzocht.
De gele hesjes groepen die van zich laten horen.
De kritische filmers.
De schrijvers met hun analytische teksten.
Zij leven in 2019.
Zij geven mij hoop.
Op een dag zullen ze vragen ‘ hoe deed jij dat dan?’.
De kloof zal zich een beetje dichten.
Ik beland vast niet definitief op een andere planeet of op het hoopje afgeschreven.
Maar,
morgen naar de yoga om de binnen beenspieren weer wat op te rekken….