Toen mijn moeder me “geworpen” had, moest ik wel aan mijn nieuwe omgeving wennen. Die bestond namelijk uit een ondergronds en donker hol, te midden van een berg harige broertjes en zusjes; ik was een vossenjong.
Geen ideaal begin voor een streber zoals ik, maar doordat ik sluwer bleek dan de andere jongen, begon ik die al gauw te overheersen en toen we na verloop van tijd het hol uit mochten, was ik dan ook haantje de voorste om hen de prooien die onze ouders voor ons aanvoerden te ontfutselen, zodat ik al snel de grootse van het nest was.
Toen ik in de herfst sterk genoeg was verliet ik het hol en mijn familie en trok de wijde wereld in omdat ik méér wilde. Overleven was daar niet moeilijk zodat ik mijzelf hogere doelen stelde en toen ik ambitieus verder trok, kwam ik gaandeweg en onvermijdelijk in aanraking met de mens.
Ik zag dat zij in verwarmde huizen woonden, in auto’s reden en hun voedsel bij de supermarkt betrokken. Zo’n leven leek mij ook wel wat: lekker relaxed. Maar een vos lijkt in de verste verte niet op een mens, wat wel de eerste voorwaarde is om deel uit te maken van die mensenwereld.
Nou was ik geen gewone vos want behalve dat ik mijn natuurlijke sluwheid had, was ik ook nog eens heel intelligent (aangeboren bonus) waardoor ik besloot om mijzelf door middel van geesteskracht te veranderen, te muteren, tot mens. Ik wist dat ik het kon en zo begon ik met het trainen van mijn lichaam en gaandeweg werden mijn voorpoten armen en achterpoten benen en ging ik rechtop lopen. Ik hield me gedurende die transitietijd logischerwijs wel schuil, omdat ik in dat stadium niet als freak of yeti, of zoiets, afgeschoten of opgepakt wilde worden.
Het jaar erop begon ik er al aardig als mens uit te zien, al was mijn lichaamsbeharing en staart kwijtraken nog het moeilijkst. Maar op gegeven moment was mijn mutatie tot mens klaar (op een rudimentair staartstompje na) en kon ik mij onopvallend onder hen begeven. En toen ik mij eenmaal in hun samenleving gevestigd had, ging ik een spoedcursus Nederlands en daarna Engels volgen. Omdat ik, zoals ik reeds vermeldde, sluw én intelligent was, had ik ze binnen een mum van tijd onder de knie. Om daarna een computercursus te gaan doen. Toen ik die had afgerond kwam ik via het dark web aan de benodigde certificaten en getuigschriften.
Want ik wilde niet zomaar deel uitmaken van de mensenwereld, nee, ik wilde er hoe dan ook ver in komen en had daarvoor een goedbetaalde baan nodig. Ik ambieerde immers een relaxed leventje met een woning, auto, mooie vrouw en héél veel geld op de bank!
Toen ik de beoogde papieren en kennis voor en bij elkaar had, wist ik op geslepen wijze een hoge positie bij een multinational aan de Zuidas te verwerven, alwaar ik het door middel van manipulatie en stroopsmeren algauw tot manager schopte, waarna het allemaal nóg sneller ging. Zo zat ik na een half jaar al in de Raad van Bestuur! Ik verklap niet om welke multinational het gaat, want men mocht eens argwaan krijgen dat er zich een mutant (op valse voorwendselen) in hun gelederen heeft genesteld.
Financieel ging het logischerwijs ook crescendo en op zeker moment kon ik dan ook (met wat smeergeld) een riante woning in Amsterdam-Zuid betrekken met niet één, maar met twee vrouwen! En een lól dat we hadden. Dat stompje, weet u nog wel, valt als extra dimensie trouwens goed in de smaak tijdens ons triootje.
Maar door die combinatie van IQ en sluwheid, waar geen van mijn concullega’s tegenop kon, was ik een succesvol mens geworden en dus in mijn ambities geslaagd!
Mijn afkomst vergeet ik echter niet, want als ik soms een bepaalde aandrang voel, ga ik in het donker naar het Amsterdamse Bos. Wanneer ik daar ben aangekomen en mij alleen waan, ga ik als een vos staan huilen en keffen. Ik ben dan wel mijn haren kwijt, zekere eigenschappen niet! Op zo’n moment ben ik weer even in mijn element en wee je gebeente als ik een konijntje of fazant spot, want prooien achtervolgen ben ik evenmin verleerd!
Waarom ik mezelf hier “kloof”, oftewel mijn levensloop voor u uit de doeken doe? Simpel: vanwege deze schrijfwedstrijd. Die geeft mij immers de gelegenheid om mezelf (anoniem) op de borst te slaan?