Zo moet het gaan het ligt eraan hoe je het bekijkt en waar je begint.
Aan de zee kant of de land kant.
In ieder geval gaat de kloof van smal naar breed.
De huwelijkse kloof tenminste.
De eerste kloofscheuren ontstaan zodra de heftige verliefdheid gepasseerd is.
Zodra de kinderen er zijn is de scheur verworden tot een ware afstand.
Denk aan de afstand van een stad verderop.
Er is door beiden ingeleverd.
Maar.
De kinderen de bindende veelal vrolijke factor.
Actie en reuring.
Het leven vol energie.
Zomaar, ineens, de kinderen van de middelbare school af en vertrokken.
Leeg huis.
Stilte.
Herijken.
Balans vinden.
De kloof vergroot.
Denk aan de afstand naar een andere provincie.
Wat is er gemeenschappelijk?
Wat bind?
De vrouw in de overgang.
Niet zo best.
Onbegrip groeit.
De man koopt een motor, vergeet zijn leeftijd.
Dun laagje, flinter dun.
Kloof op zijn breedst.
De afstand naar het buurland is afgelegd.
De jaren geven niet zomaar op.
Ontwaken.
Aan het werk.
Beiden willen.
Zal de kloof verder en verder splijten en de tijd verwoesting achter laten?
Zal de kloof afscheid voor altijd betekenen?
Zal de kloof gedicht kunnen worden?
Tot een barst, een scheur?
Is de kloof te aanvaarden?
Te verkiezen boven het alleen zijn, eenzaamheid zo je wilt.
Angst – of is het toch liefde – overheerst en laat de kloof de kloof.
Een koord spannen een stok ter hand en blanceren?
Erin flikkeren de wonden likken en opkrabbelen?
Ze staan hand in hand aan de voet van de Samaria kloof.
Zelf hebben ze geen stap gelopen zijn vanuit een boot aan land gekomen.
De zwoegers komen de kloof uit.
Een indrukwekkend gezicht, drommen zwetende kreunende mensen die de kloof tocht hebben gehaald.
Regelrecht de zee tegemoet.
Verkoeling.
Het hoofd op rust.
Het gezonde verstand bijeen.