Jongens, ik moet wat vertellen. Dit alles, dit hier: het zou nooit mogelijk geweest zijn zonder al die mensen die ons vandaag helpen. De vijfendertighonderd mensen die helpen met het podium, die het staal verplaatsen, die de glitter opvegen als we weg zijn.

De mensen die ons beveiligen.
Op dit moment zitten er zo’n honderdvijftig soldaten op de daken om ons te beschermen. Honderdvijftig soldaten, jongens. Dat is toch geweldig? En dat is alleen nog maar op de daken. Dan hebben we het nog niet over de politiemensen, over de brandweerlieden, over iedereen van de veiligheidsdienst.

Laten we ze bedanken.
Laten we klappen voor al deze mensen.
Dank je. Jullie zijn zó geweldig.
Weet je, misschien is er nog één ding belangrijker dan al die mensen die ons helpen, nog belangrijker dan de beveiligers, de schoonmakers, de jongens en meisjes bij de bar.

Dat zijn jullie.
Jullie zijn het allerbelangrijkst.

Echt waar. Jullie hebben vandaag de keuze gemaakt om uit bed te gaan en jullie hebben de keuze gemaakt om hier te zijn. Vanavond. Bij ons. Nu. Zonder jullie was er vandaag niets. Dus bedankt, voor dat jullie er zijn.

Jongens, jullie zijn zó mooi.

Jullie moesten eens weten hoe mooi jullie zijn. Hoe jullie klinken. Hoe het er vanaf hier uitziet. Ik weet niet wat het is, maar het voelt… Echt. Verbinding. Jullie en ik, hier. En daarom wil ik jullie wat vragen. Luister. Je hebt bij de ingang een polsbandje gekregen. En dat is met een reden.

Het zit zo.
Soms voelt het alsof je er niet bent. Alsof je helemaal alleen bent, alsof niemand je ziet. Je klasgenoten, je ouders of die ene knappe jongen die naast je woont. De liefde van je leven.
Hou ze maar omhoog, en kijk.

Ik zie je.
Ik zie jullie allemaal. En jullie zijn zo mooi.

Dankjewel.
Laten we het proberen. Geen band, geen danseressen, geen vuurwerk, alleen jullie, ik en mijn gitaar. En…
Dank je. Maar luister nu even.
Ik vind dit belangrijk.  Ik moet jullie zeggen hoe het voelt. Zoals jullie weten…
Ja. Dank je.

Zoals jullie weten, is het voorbij. En dat is de laatste maanden niet makkelijk geweest, maar nu ik hier sta, met jullie…
Oké, kunnen jullie even stoppen met juichen? Even? Dit is belangrijk. Het is belangrijk dat jullie het weten. Hoe het voelt.
Als je hart in tweeën breekt.
Als het geneest, dat het voor hem geneest.
Als het je niet uitmaakt dat zijn hart bij haar is, zolang hij maar naast je wakker wordt.

Weet je, ik wilde helemaal geen liedje schrijven, want ik wilde niet dat iemand dacht dat het me nog wat deed, want dat doet het niet, maar dan verschijnt ‘ie weer op mijn telefoon en...
Alsjeblieft. Luister even. Ik wil dat jullie luisteren.
Mijn moeder zei het nog, wist je dat? Ze mocht hem niet, en zij houdt van iedereen. En ik weet het wel, ik kan misschien beter alleen slapen, maar ik wil, ik wil gewoon…

Bedankt. Dank jullie wel.
Het volgende liedje is speciaal voor jullie. En voor de soldaten.