Sinds anderhalf jaar heb ik astrologieles. Ik hou van symbolen en rituelen. Van het romantische idee dat alles met elkaar verbonden is. Sterker nog, ervaren dat alles met elkaar verbonden is, is mijn levensadem. Sommigen hebben het nodig zich af te zetten, anderen willen kunnen opgaan in dat wat leven heet. 

De maan, heb ik in die lessen geleerd, staat voor het vrouwelijke. De moeder. Alles wat verduisterd en onbewust is. Het is ook het kindstuk in een mens. Waar de maan staat ten tijde van je geboorte zegt iets over hoe je als kind je moeder hebt ervaren. Mijn maan staat in weegschaal. Het teken van harmonie. Van relaties. Ik heb als kind de behoefte gehad mij naar mijn moeder te voegen. Dat heb ik ook gedaan zolang ik kon, tot er een moment kwam dat ik moest kiezen, kiezen voor haar en de harmonie en sterven, of kiezen voor mijzelf en leven. Weegschaal is ook het teken dat van het ik naar een wij bewustzijn gaat. En het staat bij mij in mijn tiende huis, het huis van de carriere. 

Met deze kennis begrijp ik waarom ik het stuk Niet Meer Zonder Jou maakte, samen met mijn moeder. Volledig in harmonie en in een wij vorm, alle conflicten die we met elkaar hadden bespreken vanuit mijn vak. Het acteren. In de openbaarheid omdat het zo het collectief, het wij, kan dienen. 

Mijn maan, mijn moeder, is een grootse vrouw, warmer dan de zon zelf.