Dag kapper uit de Roeselarestraat in Wevelgem,

Ik ben nog nooit mijn haar bij jou komen knippen
en daar heb ik een heel goede reden voor:

in de ruimte waar jij nu jouw kapsalon hebt
heb ik mijn hele kindertijd Kerstavond gevierd.

Ja, inderdaad, jouw kapsalon is in hetzelfde huis
als waar ooit mijn oma woonde.

Toen zij stierf is haar huis verkocht. Aan jou.

En daar waar wij dus ooit met de hele familie rond de tafel zaten 
kalkoen en kroketten aten 
en de lekkerste ‘choclaskuum’ (chocolademousse).

Daar waar mijn oma vaak een hele droge opmerking kon maken
waardoor iedereen de slappe lach kreeg

zitten nu jouw klanten
met hun hoofd in hun nek 
terwijl ze rustig genieten van hoe jij hun hoofd masseert.

Ik vraag me nu plots af: 
hoe zag dat plafond in die woonkamer er nu ook alweer uit?
Waarom heb ik er als kind nooit een foto van genomen?

Ach, er is zoveel dat ik ben vergeten. De keukentegels, hoe zagen die er ook alweer uit? Ik heb er vroeger nooit zo op gelet, maar ik vind het nu echt heel jammer dat ik bijvoorbeeld niet meer weet wat de kleur was van de ‘tapis plein’ (vol tapijt), of de patronen op de ‘foularkes’ (sjaaltjes) van mijn opa of van de ‘chargekes’ op het bed waar mijn zus en ik als kind tijdens middagdutjes ‘brielden’ (stoeiden), of wat het uitzicht was vanuit de slaapkamer op de Roeselarestraat. Waarom heb ik niet van alles een staaltje genomen? 
Ach, ik had natuurlijk nog geen gsm
en zelfs als ik die had gehad, dan nog was ik wellicht nooit op het idee gekomen 
om foto’s te nemen
en al helemaal niet van het plafond 
waar jouw klanten nu nu naar staren
met hun hoofd in jouw walsende handen. 

Ik passeer nog wel eens in die Roeselarestraat en heb er wel eens aan gedacht om een afspraak bij je te maken. Maar iets weerhoudt me ervan. 

Er is de angst dat mijn herinneringen, die nu al zo vaag zijn, als broze spinnenwebben zouden scheuren. Ik wil ze er laten hangen, die webben, en ergens hoop ik dat ze als dromenvangers werken. 
Dag kapper uit de Roeselarestraat in Wevelgem

Mijn tijd is bijna om.
De beste ingevingen zal ik wellicht krijgen als ik straks vanuit Hilversum terug huiswaarts rijd. Ik zal vanop de trein de meest sierlijke zinswendingen aan de bomen zien hangen.

Nu moet je het maar doen met wat bij elkaar geharkte woorden
en met mijn voornemen dat ik je misschien ooit toch eens kom bezoeken. 

Het is sowieso al heel lang geleden dat ik nog eens naar een kapper ging
en mijn moeder vindt dat mijn haar er altijd heel slonzig uitziet.

Kijk, bij deze beloof ik het: mijn volgende kapperbeurt is bij jou. 
Al kan het zijn dat het nog wel vijftig jaar duurt.

Liefs
Maud