Lieve directeur,

Je bent mijn baas. Je bent getrouwd. Je hebt een kind. Ik ben nog geen twintig. Ook nog geen negentien. Maar ouder dan zeventien. Je bent lang. Knap. Charismatisch. Het moment waarop ik wist dat we een verhouding zouden krijgen, weet ik nog precies. Jij moest naar een afspraak. Ik zat op kantoor achter mijn bureau dat uitkeek op de smalle kade. Je liep naar buiten. Je droeg een wit overhemd, een camelkleurig colbert, een blauwe spijkerbroek en nette bruine schoenen. Je stapte in je auto, ik denk dat het een Mercedes was, maar dat weet ik niet meer zeker. Mannen schijnen zoiets altijd te onthouden. Die weten precies in wat voor merk auto andere mannen rijden. En als ze dan een zakenafspraak hebben, kijken ze eerst in welke auto de ander komt aanrijden. Het merk bepaalt dan hoe serieus ze diegene nemen. Met een Fiat Punto sta je 1-0 achter. Zoiets is het.

Je startte je Mercedes en reed in volle vaart achteruit over de kade, in een rechte streep tussen de geparkeerde auto’s door. Die moeiteloosheid. Die trefzekerheid. Jouw arm, die je op de passagiersstoel liet leunen. Ik wilde jouw passagier zijn. Ik wilde naast je in de auto zitten en wegrijden. Het maakte me niet uit waarheen.

Niet veel later zoende je me voor de eerste keer, in je kantoor. Schijnbaar uit het niets, maar toch volgens plan. Je wist dat ik het wilde. Ik wist dat jij het wilde. We wisten dat dit het begin was van het onontkoombare. Dat het zich zou ontrollen. Dat het vurig en hevig zou zijn en dat het eindigen. Die zekerheid maakte dat ik geen moment aarzelde.

Lieve directeur, je zult inmiddels best oud zijn. In elk geval ouder dan ik, want toen was je dat ook. Ik weet niet of je nog leeft. Of je nog weleens aan me denkt. Wat ik je wilde schrijven: ik denk glimlachend terug aan jou.

Alle goeds,

Heleen