Waarde regen,

Ik ben vandaag de dakgoot ingegaan om er herfstbladeren uit te halen. Doe ik dat niet dan heb ik lekkage bij een fikse stortbui. Meestal heb ik een zak mee om de bladeren in te doen, maar soms gooi ik ze ook gewoon naar beneden. Dikke, kleffe plakken van de populieren aan de overkant. Het is nog nooit gebeurd, maar soms fantaseer ik erover dat mijn buurman toevallig langsloopt en een pak op zijn hoofd krijgt. Hoe zou hij reageren?

Vanochtend, tijdens het hardlopen in het Kralingse Bos, kreeg ik een blaadje in mijn gezicht en moest ik glimlachen. Het voelde zacht en nat aan, teder bijna. Een kus van een boom. Even later kwam jij uit de hemel, met duizenden druppels, en dacht ik aan de dakgoot. Ik was er deze herfst nog niet ingegaan. Ik stel het meestal uit. Ik denk dat het met mijn hoogtevrees te maken heeft. Aan het einde van de dakgoot is het afvoerputje. Stapje voor stapje loop ik daar naartoe. In de buurt is een paar jaar geleden een jongen van het dak gesprongen. Maar dat was op een stralende dag – de hemel weids en blauw.

Dag,

Ernest