Lieve Frank & Loes,

Ik heb jullie eens eerder een brief geschreven. Het was net na mijn tiende verjaardag. Mijn vader was niet lang daarvoor doodgegaan.

Drs. P en zijn vrouw waren vrienden van mijn ouders. En zij zat als kind in een tehuis waar iedereen haar tiende verjaardag was vergeten. Ze nam zich voor om ooit iemand die tien werd een mooie verjaardag te geven. Ze koos mij. Ik mocht vier mensen mee nemen naar een verjaardagslunch in het Amstel hotel. Ik koos mijn moeder, mijn beste vriendinnetje en jullie. Frank en Loes. De twee liefste leraren op de wereld.

Mijn vader moest veel hoesten en ik weet niet goed hoe het kan maar ik wist dat het niet goed was. Ik was stil in de les, stiller dan normaal en jij, Frank, zag dat. Je bracht me in de pauze naar de lerarenkamer. Je keek naar me, ik kan me alleen maar herinneren dat je naar me keek, zonder iets te zeggen. Met je hoofd licht gebogen. Ik vertelde en daarna pakte je een stuk taart dat eigenlijk van een andere leraar was en zette het voor me neer. Ik at alles op.

De dag dat mijn vader niet terugkwam van het ziekenhuis wilde ik naar school. Jij, Loes, hield me heel lang vast en ik dacht even te mogen verdwijnen. Het liefst was ik nog veel langer daar in je armen blijven hangen. Jullie waren niet bang voor me, zoals sommige mensen vanaf die dag bang voor me waren. Zulk verdriet daar schrikken mensen van. Jullie niet, jullie trokken me naar je toe, jullie schoven me taart voor, jullie staken tegelijk jullie duimen hoog in de lucht toen ik me naar jullie omdraaide tijdens de begrafenis.

In het Amstel hotel deden jullie precies hetzelfde. Ik stuurde een paar weken later een brief om jullie te bedanken. Met tekeningen van torenhogen taarten en een oneindig buffet. Toen bedankte ik voor het feest op mijn tiende. Nu wil ik jullie bedanken dat jullie me niet vreesde.

Liefs,

Alma