Duister Sprookje

Terwijl de aftiteling rolt, vraag je je vertwijfeld af waar je in vredesnaam naar hebt zitten kijken. Toch spoken dagen of zelfs weken later nog scènes door je hoofd. Zo’n film is The Wolfpack. De documentaire was vorig jaar een grote hit in het festivalcircuit en is deze week voor het eerst op televisie te zien.

Het verhaal van The Wolfpack is een soort duister sprookje over zes broers: Bhagavan, de tweeling Govinda en Narayana, Mukunda, Krisna en Jagadesh Angulo, die door hun tirannieke vader jarenlang binnengehouden zijn in een sociale huurwoning in New York. Hun vreemde namen hebben ze aan diezelfde vader te danken, de Peruviaanse Hare Krisna-aanhanger Oscar. Die ontmoette de Amerikaanse Susanne toen zij als hippie de Inca Trail wandelde. Het stel kwam in New York terecht op weg naar Scandinavië, dat ze zagen als de ideale omgeving om kinderen op te voeden. Mede vanwege de principiële weigering van vader Oscar om te werken, vetrokken ze nooit meer uit het flatje op de zestiende verdieping aan de Lower East Side. Na hun dochter Visnu, die een verstandelijke beperking heeft, werden de zes jongens geboren. Oscar zag zijn gezin graag als een soort religieuze commune, die in een beschermde omgeving moest blijven. De straten van de stad diep onder hen waren volgens de vader veel te gevaarlijk, en hij was de enige met een sleutel van het huis. Maximaal een paar keer per jaar ging de rest van het gezin naar buiten. Ook moeder Susanne moest thuisblijven, waar ze haar kinderen les gaf. Het gezin leefde van de bijstand en de toelage die Susanne van de regering kreeg voor het thuisonderwijs.

De zes broers, allemaal met ravenzwart haar tot hun middel, groeiden dus midden in de wereldstad op in totale afzondering. Zelfs de buren wisten niet van hun bestaan af. Hun enige verbinding met de buitenwereld was de dvd- en videocollectie van hun vader, bestaande uit ruim 5000 films. De broers leefden dag en nacht in cinema, schreven hele films uit en speelden ze na met zelfgefabriceerde outfits en attributen. Tot hun favorieten behoorden Quentin Tarantino’s Reservoir Dogs, Christopher Nolans The Dark Knight en de Godfather-cyclus, maar ook Franse Nouvelle Vague en Italiaans neorealisme.

Echt ongelukkig waren de jongens niet. Ze wisten immers niet wat ze misten en ook zij waren ervan overtuigd dat ze op straat gevaar liepen. Maar naarmate ze ouder werden begon er toch wat te knagen. Op een dag besloot Mukunda, de meest voortvarende van het stel, de deur uit te lopen toen zijn vader boodschappen aan het doen was. Om anoniem te blijven, droeg hij een masker zoals Michael Myers in de horrorfilm Halloween. Dat liep natuurlijk in de gaten, hij werd van de straat geplukt en naar een ziekenhuis gebracht. Sindsdien werden hij en zijn broers verplicht om therapie te volgen en kwamen ze samen wat vaker buiten. Vaak waren ze dan gekleed als hun filmhelden. Op een van die uitstapjes, in 2010, zag regisseur Crystal Moselle het stel op straat. Zelfs in New York, waar toch behoorlijk veel excentriekelingen rondopen, vielen ze op. Ze sprak hen aan en toen ze vertelde dat ze films maakte, waren de broers meteen geïnteresseerd. Langzamerhand ontstond er een vriendschap en kwam ze ook bij hen over de vloer, met haar camera. Drie jaar lang duurde haar project, waarin de broers de wereld steeds iets verder ontdekten en ook steeds meer loslieten over hun geïsoleerde jeugd. Moselle kreeg toegang tot oude
homevideo’s en gaf de jongens een camera om hun leven en cinematografische experimenten te filmen. Ook moeder Susanne, en zelfs vader Oscar, die een paranoïde alcoholist bleek te zijn, vertelden Moselle over hun beweegredenen.

De film die al dit materiaal opleverde is minder sprookje en meer reality soap: intrigerend, fascinerend, maar hij roept ook veel vragen op. Het grootste raadsel is hoe pubers die nooit een sociaal leven hebben gehad en geen contact met anderen, zo accuraat op hun eigen situatie kunnen reflecteren. Rustig, met humor en vol inzichten doen ze hun verhaal. Volgens henzelf hebben ze dat allemaal te danken aan de films die ze hebben gezien.

The Wolfpack, de eerste lange documentaire van Moselle, ging in première op het prestigieuze Sundance festival en won daar meteen een grote prijs. Alle hoofdpersonen waren er om die in ontvangst te nemen. Sindsdien is hun leven nogal veranderd. De broers vliegen de hele wereld over om de documentaire te promoten, waarbij ze veel van de decors herkennen uit de films waarmee ze zijn opgegroeid. Het verschijnen in hun eigen film heeft ze geholpen zich de ontplooien. Govinda is cameraman geworden en Bhagavan geeft yogales. Sommigen hebben hun haar afgeknipt en wonen op zichzelf. Maar de relatie met hun ouders blijft goed. Moeder Susanne herenigde zich met haar familie in het midwesten en zelfs vader Oscar schijnt de documentaire te waarderen. Misschien omdat The Wolfpack heeft bewerkstelligd wat hij altijd al voor ogen had: een stel heel bijzondere zoons.