Door de komst van Uberpop dreigt de Tweede Taxioorlog uit te breken. Andere tijden blikt daarom terug op de Eerste.

NPO 2, 21.20-22.00 uur
‘Als mijn bedrijf naar de kloten gaat, schop ik jou persoonlijk een dwarslaesie!’ In 2000 lopen de gemoederen tussen de chauffeurs van Taxi Centrale Amsterdam (tca) en Taxidirekt hoog op. Door de nieuwe wetgeving van Kabinet Paars raakt tca zijn monopoliepositie kwijt en zijn de – soms tonnen kostende – taxivergunningen van de Amsterdamse chauffeurs plotseling niets meer waard. Het leidt tot protesten, intimidaties, vernielingen en gevechten.
Van de beoogde vooruitgang, zoals lagere ritprijzen door concurrentie, komt niets terecht. Sterker nog: de situatie bij het Centraal Station en het Leidseplein verslechtert. Dieptepunt is het overlijden van een passagier in 2009 nadat een chauffeur hem neerslaat bij een ruzie over tarieven. Als reactie scherpt de Tweede Kamer de regels weer aan, waardoor zogenaamde ‘vrije rijders’ zich nu verplicht moeten aansluiten bij een taxi-organisatie.
Andere tijden gaat vandaag met chauffeurs Cees Meester en Bert Middelberg terug naar het jaar 2000. Dat klinkt misschien dichtbij, maar lijkt op archiefbeelden alweer een eeuwigheid geleden. Researcher Carolien Brugsma: ‘Vijftien jaar valt nog mee, maar inderdaad: je krijgt echt het idee dat je naar een andere wereld zit te kijken.’
Door de opkomst van snorders-app Uberpop en de daarmee gepaard gaande spanningen besloot de redactie terug te blikken op de Eerste Taxioorlog. Brugsma: ‘Ik zie veel parallellen. Taxidirekt kwam toen van twee IT-ondernemers, die de tussenkomst van een telefoniste oversloegen en er met behulp van nieuwe software voor zorgden dat klanten in direct contact stonden met chauffeurs. Annemarie Jorritsma wilde toen meer liberalisering en ook nu probeert staatsecretaris Mansveld onder het motto van innovatie regeltjes af te schaffen. Mansveld zei echter wel dat de branche begin deze eeuw genoeg roerige tijden heeft meegemaakt en dat ze daar niet naar terug wil.’
Chauffeurs Meester en Middelberg rijden nog altijd, maar maken een verslagen indruk – zij hebben de strijd vijftien jaar geleden al definitief verloren. ‘Toen ging het door hun vergunningen nog om een enorme smak geld, dat is een groot verschil met nu. Hun appeltje voor de dorst is nu een klokhuis, zoals ze dat zelf zeggen, maar daar hebben zij zich bij neergelegd.
Of wij hier over vijftien jaar weer een nieuwe aflevering over maken durf ik nog niet te zeggen: het hangt ervan af hoe deze zaak verder gaat.’