VPRO-dramaserie Suspicious Minds speelt zich af op een huisfeest, dat we van achter naar voor voorgeschoteld krijgen. Het is de tweede serie over twintigers die Daan Windhorst en Ivo van Aart samen maakten.

Suspicious Minds
Maandag t/m vrijdag, NPO 3, 23.10-23.40 uur en op vpro.nl
 
Je moet het maar durven: een dramaserie maken over maar liefst vijftig verschillende personages, die allemaal even belangrijk zijn. Schrijver Daan Windhorst en regisseur Ivo van Aart gingen het experiment aan. Hun vijfdelige vpro-reeks Suspicious Minds speelt zich af op een huisfeest. De eerste aflevering laat het chaotische, benevelde einde van het feest zien, de slotaflevering toont het rustige begin. In de tussentijd zien we twintigers drinken, praten, kotsen, dansen, zichzelf promoten, zoenen, ruziën, pijpen en het liedje van The Fresh Prince of Bel-Air zingen.
Volgens het persbericht laat Suspicious Minds ‘de twintiger in zijn natuurlijke habitat zien: ladderzat om vier uur ’s nachts’. Ook andere clichés over (het hoogopgeleide, stedelijke deel van) deze leeftijdsgroep zijn vertegenwoordigd in de serie. Zo horen we een jongen omstandig uitleggen dat je quinoa dient uit te spreken als kienwáh, bekent een ander dat hij op zijn veertiende voor het eerst overspannen was en teemt een meisje dat ze na haar breakdown en vier maanden Nepal ‘heel gevoelig voor sferen’ is. Een andere feestgangster wil niets liever dan ‘in het nu leven’. 
Makers Daan Windhorst (24) en Ivo van Aart (25) leerden elkaar als tieners kennen in Breda en studeerden daarna allebei in Utrecht. Windhorst staat ook bekend als Douchegordijn: de man die een geniale grap met De Correspondent uithaalde en daardoor bij datzelfde medium werd aangenomen als ‘correspondent satire’. Samen maakte het duo eerder de VPRO-dramaserie Zes dates, over de afspraakjes tussen twintigers Joris en Sara. Wie oplet, ziet deze zelfde personages terug op het feest in Suspicious Minds. De twee series sluiten dan ook op elkaar aan qua thematiek: dolende twintigers en ongemakkelijke gesprekken. Heeft deze generatie het dan echt zo moeilijk? 
Is jullie habitat inderdaad ‘ladderzat om vier uur ’s nachts’?
DW: ‘Nog steeds te vaak, ja, absoluut. Nou wil ik niet impliceren dat ik een alcoholprobleem heb... Maar een feest is denk ik wel de beste manier om twintigers te laten zien. Er zijn heel veel verschillende mensen binnen onze generatie, maar wat ze gemeen hebben is dat je ze ’s avonds op een feest bij elkaar kunt tegenkomen. En verder is dat “ladderzat om vier uur ’s nachts” ook gewoon een kreet voor in een persbericht.’
IvA: ‘Ik ken wel mensen die vaker om vier uur ladderzat zijn dan ik. Onder wie Daan, ja. Tijdens het draaien merkte ik dat ik een huisfeest aan het regisseren was waar ik zelf misschien wel braaf om één uur zou weggaan. Ik ben geen extreem feestbeest.’

DW: ‘Ik hoop trouwens wel dat de serie overbrengt dat een feest heus niet altijd leuk is. Dat je je ook heel eenzaam en boos kan voelen als je ladderzat bent om vier uur ’s nachts.’ 

Waarom concentreren jullie je in deze serie opnieuw op je eigen generatie?
IvA: ‘We willen proberen te samplen wat er nu allemaal om ons heen gebeurt, op een zo realistisch mogelijke manier. Niet dat Suspicious Minds op zichzelf nou erg realistisch is, maar de observaties die erin worden gedaan zijn wel uit het leven gegrepen.’
DW: ‘Ja, bijna alle verhalen die erin zitten – bijvoorbeeld van het stel dat eigenlijk uit elkaar is, maar op een feest doet alsof het nog aan is – heb ik in mijn eigen omgeving meegemaakt. Ik hoop dat je als kijker het ene moment denkt: hoe kut dat mensen zo zijn! Terwijl je op het andere moment heel erg snapt waar het vandaan komt en misschien zelfs wel sympathie voor de personages hebt. Maar je mag absoluut ook om ze lachen.’

IvA: ‘We beweren trouwens niet dat we nou een hele generatie portretteren. Wel is het een portret van onze eigen leefwereld.’

DW: ‘Ja. Kijk, write what you know is op zich een kutslogan. Maar het is wel zo dat het bij dit onderwerp iets toevoegt als wij er iets over zeggen, omdat wij het meemaken, meer dan als veertigers dat doen. In de twintigersserie StartUp van BNN herkenden wij ons bijvoorbeeld helemaal niet. Niet dat ik StartUp per se wil dissen, maar het leek heel erg gebaseerd op een visie op onze generatie: het Generatie Ik-idee, in plaats van op hoe twintigers echt zijn. Ik wilde iets schrijven waarvan ik in elk geval zelf denk: dit is hoe we zijn. Sowieso ben ik al die nette, plotmatige series moe waarin mensen zich allemaal heel netjes gedragen en als ze boos zijn precies weten waarom ze boos zijn en dat dan gaan uitleggen enzo. Terwijl ik, als ik boos ben, hele domme dingen zeg; ik ga mensen dingen kwalijk nemen die ik niet meen en dan ga ik daar later weer op terugkomen, enzovoorts. Zoals Ricky Gervais ooit The Office heeft gemaakt, daarvan denk pas: ja, dat is hoe mensen... dat is hoe lullig mensen zijn. Dat geldt trouwens niet alleen voor twintigers, maar voor iedereen.’ 

Twintigers hebben anno 2014 geen beste naam: ze staan bekend als narcistisch. Hoe zijn jullie met dat beeld omgegaan in de serie?
DW: ‘Dat narcistische imago klopt eigenlijk wel. Het geldt niet voor iedereen, maar ik denk dat als je iets over onze generatie neer wil zetten, dat je dan selfies moet laten zien, dat je mensen moet opvoeren die zichzelf als merk zien en die veel over zichzelf praten. Dat is gewoon wel aan de hand. Maar ik denk niet dat het per se erg is. En ik vind ook niet dat het onze eigen schuld is; je krijgt met zijn allen een beeld mee en je doet daar met zijn allen aan mee. Iedereen vertelt je dat het belangrijk is om aan pr te doen, op Facebook te zitten, googlebaar te zijn en te netwerken. Dat doet iets met mensen. Wat overigens wel een luxeprobleem is, natuurlijk. Het minst erge probleem dat je kunt hebben, is dat je te veel met jezelf bezig bent. Omdat er dan kennelijk geen andere problemen zijn in je leven.’

IvA: ‘Zie ook ons personage Jean, die op één avond voor 42 feestjes is uitgenodigd. Zijn grootste zorg is dat hij niet op het juiste feestje is.’