In Les invisibles kijken elf zeventigplussers terug op hun leven en de rol van hun homo- of biseksualiteit daarin. Ze zijn inmiddels zo oud dat ze zich niet meer anders hoeven voor te doen dan ze zijn, maar voor velen is dat weleens anders geweest. In de tijd dat zij jong waren was homoseksualiteit onbespreekbaar, zeker op het Franse platteland waar ze opgroeiden. De knappe Christian begroef zijn gevoelens zo diep mogelijk, vertrok naar Afrika, maar raakte steeds verder in een depressie omdat hij zichzelf niet kon zijn. Monique merkte al jong dat ze op meisjes viel, al had ze in haar omgeving nooit gezien dat dat een mogelijkheid was. Ze kwam echter vanaf het begin uit voor haar geaardheid en genoot soms van de geschokte reacties. Therèse was twintig jaar getrouwd, tot ze na haar scheiding op haar 42ste de vrouwenliefde ontdekte en in haar tweede leven activiste voor vrouwenrechten werd en een illegale abortuskliniek ging runnen. Het lesbische koppel Cathérine en Elisabeth leerde elkaar kennen op het werk. Ze werden ontslagen vanwege hun geaardheid en begonnen daarom samen een geitenboerderij op het platteland. De vrolijke Pierrot geniet al sinds zijn veertiende van een zeer dynamisch liefdesleven, met zowel mannen als vrouwen.
De film van regisseur Sébastien Lifshitz stoelt op twee jaar research en urenlange interviews. Zwart-witfoto’s en -films nemen de kijker met de geïnterviewden mee terug in de tijd.
Maar liefde en seks blijven ook op hoge leeftijd onderdeel van hun leven. Zo vonden Bernard en Jacques elkaar pas een paar jaar geleden dankzij een contactadvertentie en lijken ze nu net zo op elkaar ingespeeld als een decennia getrouwd koppel. Therèse liep op haar 77ste nog een gebroken hart op.
Les invisibles kwam uit in 2012, net toen in Frankrijk heftig werd gedebatteerd over het homohuwelijk en adoptierechten. Het massale verzet hiertegen doet ons eens te meer beseffen dat we al een heel eind zijn gekomen, maar ook hoe ver we nog hebben te gaan.