Maidentrip
Nederland 3, 21.15-22.10 uur
Een paar keer kijkt Laura Dekker net iets te lang in de camera die ze zelf vasthoudt. De lach is weggestorven en er lijkt een vlaag eenzaamheid door haar gezicht te waaien. Het zijn de mooiste momenten in de film Maidentrip, die paar ogenblikken waarin Laura meer mens dan zeilmeisje is.
Oorspronkelijk waren diverse mediabedrijven – waaronder Eyeworks – bereid om de zeilreis van de veertienjarige Laura in beeld te brengen. Maar de deals ketsten af. Zoals vader Dick Dekker drie jaar geleden in de Volkskrant vertelde: ‘We wilden geen Big Brother op zee. Ze waren uit op sensatie. Ze wilden beelden van momenten dat er iets misgaat. Er gaat altijd wel iets mis, maar dat is niet waar de reis van Laura om draait.’
Uiteindelijk kwam er toch een film. Maidentrip, het debuut van de jonge Amerikaanse regisseur Jillian Schlesinger, is een film over een zeilreis waarin eigenlijk niks misgaat. We zien een meisje in haar uppie op een schip dat Guppy heet. Ze filmt alles zelf: het zeilen, het bakken van pannenkoeken en het repareren van de boot. Spannend wordt het niet, want zelfs als het mis dreigt te gaan blijft Laura kalm. Ze speelt niet graag toneel, is geen Redmond O’Hanlon of Bear Grylls, en voor drama is geen plaats op zee. Laura beheerst haar emoties zoals ze haar schip beheerst, en zolang haar boot in de zee ligt, blijven haar gevoelens op de vlakte.
Waar de reis met het grootst mogelijke vuurwerk van start ging – een verhit publiek debat over kinderbescherming en zelfontplooiing waarbij werkelijk iedereen een psychologisch en pedagogisch oordeel velde – zo kalm verloopt de werkelijke zeiltocht. Stoïcijns vaart Laura de wereldbol rond, lachend om elke tegenslag. En wie haar zo onverstoorbaar op haar schip bezig ziet, vraagt zich af waar al die ophef ooit voor nodig was.
De film kijkt weg als een avonturenboek, maar dan zonder de avonturen. We zien Laura ouder worden, ze denkt na over het leven, raakt bevriend met andere zeilers en vindt uiteindelijk een vriendje. Ze blijkt in veel opzichten een meisje zoals alle andere meisjes. Heel indrukwekkend wordt het nooit en de film blijft te vluchtig om echt aan te grijpen. Maar soms gaat het niet om de reis, maar om de bestemming: aan het eind van haar tocht is het zeilmeisje een vrouw geworden.