Dokument
Nederland 2, 20.25-21.25 uur
Leidseplein by night. De decolletés zijn laag, de lippen gestift. Hollandse krakers knallen uit de speakers – geroezemoes en een schaterlach. Het is vroeg in de ochtend, maar het is ook nog nacht, dus geven de feestgangers zich nog maar eens over aan de golfbeweging van de dansende massa. Er vloeien tranen, toch straalt het gezicht van Priscilla. Ze klimt over de bar om de barman te daggeren. Vluchten in extase: het is de dans van de troost.
Priscilla leek op haar moeder, en die was niet oud geworden. Priscilla: ‘erfelijk belast met een dodelijke ziekte’. Tante Marja, die Priscilla’s tweede moeder werd toen haar eigen moeder op 31-jarige leeftijd stierf, vertelt: ‘Toen Priscil klein was, kon je aan de verhoudingen van haar smalle lichaampje zien dat het gewoon niet klopte. En ze was sprékend haar moeder: dezelfde stem, dezelfde lach, dezelfde streken. Ze moet het altijd geweten hebben. Maar Priscil is daar eigenlijk heel goed mee omgegaan: ze heeft nóóit de zielepoot gespeeld.’
‘Huisje, boompje, beestje’ was voor Priscilla niet weggelegd, maar in plaats daarvan ontdekte ze de stad. Tante Marja: ‘Ze noemden haar “kroegenvlindertje”, en iedereen zegt dat overledenen altijd lief zijn: och, welnéé! Het kon een heksie zijn! Dan kwam ze langs, en bleef tot staptijd – een uur of half tien. Dan zei ze: “Tante Mar, kan ik van u 25 euro lenen? Want ik wil de stad in.” Dan had ik het geld nog niet gegeven, of ze ging zich al omkleden. Ze wíst wel dat ze het kreeg, want ze had haar tassie met netkousen en hoge laarzen allang bij d’r! Ik vond het prima, hoor. Laat lekker vlinderen. Daar gáát ze. Hoelang nog?’
In de ontroerende documentaire Nachtvlinder, de laatste dagen van Priscilla van Peter Bosch, zien we dat het inmiddels uitzichtloos geworden leven door Priscilla (26) in stijl wordt afgesloten: voordat zij zichzelf euthanasie ‘cadeau’ doet, is er een afscheidsfeest in haar stamkroeg.
Priscilla leek op haar moeder, en die was niet oud geworden. Priscilla: ‘erfelijk belast met een dodelijke ziekte’. Tante Marja, die Priscilla’s tweede moeder werd toen haar eigen moeder op 31-jarige leeftijd stierf, vertelt: ‘Toen Priscil klein was, kon je aan de verhoudingen van haar smalle lichaampje zien dat het gewoon niet klopte. En ze was sprékend haar moeder: dezelfde stem, dezelfde lach, dezelfde streken. Ze moet het altijd geweten hebben. Maar Priscil is daar eigenlijk heel goed mee omgegaan: ze heeft nóóit de zielepoot gespeeld.’
‘Huisje, boompje, beestje’ was voor Priscilla niet weggelegd, maar in plaats daarvan ontdekte ze de stad. Tante Marja: ‘Ze noemden haar “kroegenvlindertje”, en iedereen zegt dat overledenen altijd lief zijn: och, welnéé! Het kon een heksie zijn! Dan kwam ze langs, en bleef tot staptijd – een uur of half tien. Dan zei ze: “Tante Mar, kan ik van u 25 euro lenen? Want ik wil de stad in.” Dan had ik het geld nog niet gegeven, of ze ging zich al omkleden. Ze wíst wel dat ze het kreeg, want ze had haar tassie met netkousen en hoge laarzen allang bij d’r! Ik vond het prima, hoor. Laat lekker vlinderen. Daar gáát ze. Hoelang nog?’
In de ontroerende documentaire Nachtvlinder, de laatste dagen van Priscilla van Peter Bosch, zien we dat het inmiddels uitzichtloos geworden leven door Priscilla (26) in stijl wordt afgesloten: voordat zij zichzelf euthanasie ‘cadeau’ doet, is er een afscheidsfeest in haar stamkroeg.