Sara, met wie ik op zaterdag naar de markt ga, samen de krant lees en kibbel over de afwas – kortom mijn vrouw – vertrok deze week voor vier maanden naar Afrika. Ze gaat als arts in opleiding werken in een ziekenhuis in Malawi. Dat had ze allemaal wel even met mij kunnen overleggen, maar ach, geen enkele platonische relatie is perfect.

Het eerste bericht dat ik van Sara ontving was een foto van een kronkelige boom met de begeleidende tekst “Het is de boom van Simba!!!” -om nog maar eens te onderstrepen dat haar enige Afrikaanse referentiekader De Leeuwenkoning is. Daarna stuurde ze een foto van haarzelf met een klein Afrikaans meisje. Ik reageerde enthousiast op beide foto’s. Sara herpakte zichzelf al snel door te concluderen dat ze nu zo’n typisch blanke westerling is die op de foto gaat met Afrikaanse kinderen. Ik liet haar weten dat ik haar nieuwe profielfoto desalniettemin zal liken.

In haastige zinnen vertelde ze dat ze al zoveel had beleefd. Ik vertelde haar dat de tijd hier de afgelopen twee dagen ook niet had stilgestaan. Doelende op de Grand Big Mac die McDonalds sinds deze week – tijdelijk - verkoopt. De Grand Big Mac is precies zoals de gewone Big Mac maar dan veertig procent groter. En dat is nieuws, want de Big Mac is misschien wel de belangrijkste hamburger ter wereld. Dus ik naar de McDonalds.

Het leek me nogal pretentieus om tegen de meneer aan de andere kant van de counter (zo heet dat) te zeggen dat ik een “Grand Big Mac menu” wilde. “Grand”, hoe gebruik je dat woord nonchalant in een fastfoodrestaurant? Ik besloot het in mijn eigen woorden te doen.

“Ik wil graag een Grote Big Mac menu.”
“Bedoel je een Grand Big Mac Menu of een gewone Big Mac Menu.”
“Ja die.”
“Welke?”
“Eh. Een Grand Big Mac Menu.”

De McDonalds-meneer had gewonnen. Ik rende de zaak uit met een tas vol eten, hooggespannen verwachtingen en zoals altijd net iets te veel servetjes. Thuis stalde ik al het gekochte uit op mijn bed, om mij heen. Zo doe ik dat het liefst. De Grand Big Mac was inderdaad groter, ik schat zo’n veertig procent. De eerste hap smaakte precies zoals de normale Big Mac. Rundvlees, brood, sla en geheime saus vierden een feestje in mijn mond. De tweede hap was ook lekker.

Maar zo ergens tussen de elfde en veertiende hap sloeg de sfeer om. Het feestje waar ik zo lang (ok, een dag) naar uit had gekeken liep uit op een domper. De Grand Big Mac smaakt precies hetzelfde als de gewone Big Mac, hij is alleen iets groter. En daar zit nu net het probleem. Als je een gewone Big Mac op hebt wil je er eigenlijk nog een.

Het idee van McDonalds vind ik sympathiek: wat doe je met een product dat mensen lekker vinden maar niet lekkerder kán maken? Een hamburger die aan zijn smaakplafond zit? Je maakt hem groter. Want groter is beter, en als iets lekker is wil je er meer van en als iets leuk is wil je dat het langer duurt. Maar dat gaat niet op voor deze burger. De Grand Big Mac, dat is een oude vriend die net iets te lang blijft logeren.

Sara heeft op dit alles nog niet gereageerd.