We zitten op een mooie dag op het terras van de Hortus Botanicus en spreken over het snoeien van heggen met de elektrische schaar. Een groot deel van het gezelschap blijkt ervaringen te hebben met het doorknippen van het snoer en dus met kort- sluiting.
Een ander zegt: ‘Ja, als ik de heg ga snoeien moet ik eerst mijn computer uitzetten.’ Ik vind het een goed uitgangspunt voor alle activiteiten: altijd kortsluiting voor ogen houden. Het is een veel te mooie metafoor. Op een zonnige dag je werk subiet in de steek laten, fluitend naar buiten gaan voor het tuinonderhoud en tegelijkertijd totale kortsluiting incalculeren. Opgewekt rekening houden met ongelukken. Ik geloof dat ik het motto van mijn leven te pakken heb.
Zo heb ik de gewoonte om in afwachting van spannende ziekenhuisuitslagen van mezelf, vrienden of familie, voortvarend mijn huis op te ruimen of naar de kapper te gaan. Hoe erg de uitslag ook zal zijn, zelfs met de dood van dierbaren voor ogen hoef ik niet te denken: het is ook nog eens een bende in huis (en mijn haar zit stom).
Nu lijkt een opgeruimd huis of goed haar in het licht van leven en dood onbelangrijk maar er zijn nu eenmaal spreekwoordelijke druppels die de emmer doen overlopen. Over die hele emmer heb ik weinig te zeggen, dus ik richt me op de druppels.
Ik ben zo stom geweest om deze uitdrukking te introduceren bij mijn achtjarige dochter. Het gevolg is dat zij in woede of verdriet kan uitbarsten over de melk die te warm is of een gemiste aflevering van SpongeBob SquarePants.
Als ze mij ziet fronsen over al die emotie of wanneer ik het waag commentaar te hebben op de proportie ervan, legt zij mij uit: ‘Het is de druppel.’ Laatst opperde ik voorzichtig dat er eerst een volle emmer moet zijn voor de druppel deze kan doen overlopen. Als haar emmer toen al niet vol was, vulden mijn woorden die wel.
Bij nader inzien laat ik elke metafoor als motto varen. Ik moet maar eens onthouden dat metaforen veel gevaarlijker zijn dan elektrische heggenscharen.