Als ik op een zender met popmuziek kom en ik ken het liedje niet, hoor ik de eerste paar seconden alleen maar rare geluiden die niets met elkaar te maken hebben. Het duurt even voor de verschillende tonen een melodie vormen en ik die verzameling geluid herken als muziek.
Bij klassieke muziek is dat anders, alsof de noten die gespeeld worden niet eens een melodie nodig hebben en op zichzelf al iets betekenen. Kan één noot muziek zijn? Blijkbaar.
Het doet me denken aan lezen. In een roman kan ik stranden na één zin die ik niet begrijp of niet geloof.
Zo las ik deze week: ‘Hij droeg een jas waarvan hij niet meer wist hoe hij er aan was gekomen.’
Ik vroeg me af of dat kon. Ik ging mijn eigen bezit na. Heb ik iets in huis waarvan ik niet meer weet hoe ik eraan kwam? Ik vond niets. Nu ben ik niet de maatstaf van alles, dus wie weet hebben andere mensen spullen waarvan ze geen flauw benul hebben hoe ze in hun leven kwamen. De hoofdpersoon in dit boek moest zo iemand zijn. Maar deze man had heel erg weinig bezittingen, daarom had de schrijver ze ook opgesomd, op de eerste bladzijde al. Zo weinig hebben en dan nog niet weten hoe je er aan bent gekomen? De man kwam net terug van een chaotische lange reis, dus wellicht verklaarde dat iets. Ik moest natuurlijk doorlezen en meer over hem te weten komen, hem gaan begrijpen, maar ik had al geen zin meer. Ik wilde nu weten hoe het zat. Het is tenslotte geen hardlopen.
Hardlopen doe ik niet voor mijn lol, maar ik weet: daarna voel ik me beter. Het is natuurlijk jammer dat het genot op zich laat wachten, dus ik zeg tijdens het hardlopen tegen mezelf: ‘Geniet van deze meter en van deze meter en deze,’ maar tijdens de helft van die meters is mijn genot een leugen.
Soms schrijf ik als een hardloper die een hekel heeft aan lopen. Ik schrijf snel naar het einde toe, ren met grote stappen naar de afloop alsof die er toe doet.
Echt plezier in het werk heb ik pas als ik vertraag. Dan schrijf ik over een bezoek aan de groenteboer, maar mijn held doet eerst drie bladzijden lang over de tocht van zijn gang naar de voordeur. Uiteindelijk blijkt de groenteboer me niets te interesseren.