Intimiteit

Een taxichauffeur vertelde me dat zijn buren hem geen gedag zeiden. Volgens hem kwam dat omdat ze buitenlanders waren.

Ik antwoordde dat ik mijn buren ook vaak niet begroette, die keren dat ik wel deed, had ik het gevoel dat dat als ongewenste intimiteit werd ervaren.

Naast mij – we hebben het over New York – woonden twee meisjes die op een dag zo’n ruzie met elkaar kregen dat de ene de huisraad van de ander op de trap gooide. Ik was daar ongewild getuige van en sindsdien begroetten de meisjes mij niet meer. Al voor die tijd leken ze dat met lichte tegenzin te doen, maar na dit incident was het met de begroetingen definitief afgelopen. Schaamte zal een rol hebben gespeeld.

Boven mij woont een licht alcoholische dame die ik als ik haar tegenkom wel gedag zeg – tenzij ze echt te dronken is – maar dat vermijd ik zoveel mogelijk omdat het gedag zeggen dikwijls gevolgd wordt door een verhaal.

Met andere woorden, ik geloof niet dat het noodzakelijk is je buren te kennen of zelfs maar te begroeten.

Toen ik nog bij mijn ouders in Amsterdam woonde, zei ik de buren ook geen gedag. Ik keek naar het trottoir, dat vond ik het veiligste; oogcontact met andere mensen, vooral met de buren, beschouwde ik als een vorm van ongewenste intimiteit. Ik had me misschien het liefst in een boerka gehuld, maar aan die mogelijkheid had ik niet gedacht en dat was misschien ook weer iets te opvallend geweest. Opvallen wilde ik juist niet.

Later, toen ik in de Van Eeghenstraat in Amsterdam woonde, begroette ik ook vrijwel niemand. De buren zaten niet op mijn begroeting te wachten, meende ik.

Wanneer iemand een paar weken dood in zijn woning ligt, wordt daar dikwijls met schande over gesproken. Waar waren de buren? Familieleden? Vrienden?

Dat iemand weken dood in zijn woning kan liggen is juist een teken van gezonde distantie.

Nu is het vanwege mijn vele deadlines nog onmogelijk, maar als ik ooit ophoud met schrijven, lijkt het me heel romantisch om een paar maanden dood in mijn woning te liggen.