Cocaïne

Nog nooit heb ik verdovende middelen gebruikt – ik kan niet inhaleren en ik vrees de injectienaald – en alleen al daarom ken ik weinig dealers.
De schrijver wordt verdacht van een bovengemiddelde belangstelling voor de vlucht uit de werkelijkheid. Maar het leven was al spannend genoeg.
De meeste van mijn vriendinnen hebben ook geen verdovende middelen gebruikt, althans niet in mijn bijzijn. Hooguit rookten ze. Wel heb ik eens een meisje ontmoet met wie ik op de lagere school heb gezeten en die een relatie met een dealer had. Ze wilde dat ik een boek over haar en de dealer ging schrijven, maar dat heeft ze uiteindelijk zelf gedaan.
Een of twee van mijn vriendinnen waren aan de coke, maar daar lieten ze weinig van blijken en voor het goed en wel tot mij doordrong waren ze alweer uit mijn leven verdwenen.
Grote dealers interesseren me nauwelijks, het gaat mij om de kleine die hard moeten sappelen; sympathieke huisvaders die op donderdagavond op hun fiets stappen om in Amsterdam-Zuid wat cocaïne af te geven en die na gedane arbeid op de bank gaan liggen met het nieuwste boek van Geert Mak.
Herkent u zich in deze omschrijving?
Ik zou gaarne een paar avonden of dagen met u meelopen. Uiteraard houd ik het discreet. Een vergoeding is geen probleem; stel dat ik achterop de fiets zit, dan moet u harder trappen, en daar mag best een extraatje tegenover staan.
Onderhoudt u met sommige van uw vaste klanten een vriendschappelijke relatie? Maakt u een praatje met de klant? Vraagt u bijvoorbeeld: ‘Hoe gaat het met de kinderen?’
Ik zou me graag mengen in eventuele gesprekken.
Bent u weleens verliefd geworden op klanten? En klanten op u?
Hoewel ik niet uitsluit dat ik op ideeën zal worden gebracht, ben ik niet van plan een boek over u te schrijven, ik ben mij slechts aan het oriënteren op mogelijke bijverdiensten na mijn pensioen.
In ieder mens zie ik een potentiële klant, en in mijzelf een ideale dealer.