de slaapservice

'‘Platypus! Dat is een vogelbekdier. Hele bijzondere dieren, ze zijn namelijk de enige zoogdieren die eieren leggen. Ik kreeg de knuffel cadeau van Sinterklaas toen ik vijf jaar oud was. Mijn ouders waren net gescheiden en hij ging altijd met mij mee als ik van mijn vader naar mijn moeder ging en andersom.’'

'‘hij heeft ook een ‘klittenbandkont’: een geheim buideltje in de buurt van zijn achterwerk waarin ik geheime schatten kon verstoppen. Dat waren dan vaak schelpen of mooie steentjes. Toen ik jaren later op reis ging naar Nieuw-Zeeland (de enige plek waar de platypus leeft in het wild, dat was dan ook de hoofdreden om de reis te maken) kwam ik er achter dat de knuffel life-size is. Vogelbekdieren zijn veel kleiner dan je zou verwachten!’'

‘'Hij heet Bully, omdat hij een bulldog is. Ik denk dat het een ‘hij’ is, maar dat weet ik eigenlijk niet zeker. Bully was ooit een geboortecadeautje van een vriendin van mijn moeder. Hij is dus precies even oud als ik! Bully ging altijd met me mee- op vakantie naar Italië, of als ik bleef logeren bij een vriendinnetje.''

''Ooit had ‘ie ook van die bulldog-rimpels in zijn gezicht, maar die zijn er nu helemaal uitgestreken. Hij heeft nu een beetje een ei-hoofd gekregen. Zijn ogen zijn volgensmij ook tweedehands. Ooit was Bully wit. Nu een beetje geelbruin. Ik heb hem al vaak in de was gehad, maar wit wordt ‘ie nooit meer. Dat maakt mij niet uit.’'

''Dit was echt dé knuffel tijdens mijn jeugd. Toen jullie vroegen of ik de knuffel uit mijn jeugd nog had, dacht ik gelijk aan deze. Ik vroeg mijn moeder of ze er misschien nog een foto van had of iets dergelijks- tot mijn verbazing vertelde ze mij dat ze hem nog gewoon op zolder had liggen. Hij is best wel oud en ook niet helemaal fris meer- ik vermoed dat de oogjes er ooit opnieuw zijn opgenaaid.''

''Het was een echte thuisknuffel, hij ging nooit mee naar vriendjes of vakantie. Ik gebruikte hem vaak als een soort nekkussen, dan legde ik hem in mijn nek met zijn hoofd op mijn schouder. Of hij een naam heeft? Ik ken hem als De Knuffel. Misschien heette hij ooit Pluto, dat weet ik niet meer zeker.''

‘'Snuffel is echt het boegbeeld van mijn kindertijd. Hij gaat altijd met mij mee. Mijn moeder is vroeg overleden, dus Snuffel is een fijne en tastbare herinnering om te hebben van voor die tijd. Ik weet alleen niet meer hoe ik hem heb gekregen. Misschien weet mijn pa dat, even bellen. … Hee vaders, weet jij van wie ik Snuffel heb gekregen? Nee? Niet van jou in elk geval? Thanks pap!'’

‘'Vroeger gingen mijn ouders altijd met ons op fietsvakantie. Ik was heel jong en zat dan achterop de fiets met Snuffel. Een keer viel ik in slaap op de fiets, toen we op de afsluitdijk waren. Toen ik wakker werd was Snuffel weg- paniek! Mijn oudste zus is toen kilometers over de afsluitdijk teruggefietst om hem terug te vinden en dat is d’r op een of andere manier gelukt.’'

''Ik heb Beer altijd thuis en nu nog staat hij in mijn kamer, statig in een stoel. Hij ging nooit mee logeren- niet dat ik ooit ging logeren, ik had namelijk altijd heimwee. Beer ging wel mee op vakantie, in een volle auto: ik heb drie broers.''

''Ik had toen ook nog een andere knuffel, Popje. Ik kreeg ruzie met mijn broer op de achterbank, toen pakte hij Popje bij het hoofd vast. Ik had hem bij het lijfje vast en door het geruzie rukte hij zo het hoofdje er af. Ik moest natuurlijk heel veel huilen, het was vreselijk! Mijn moeder heeft hem er wel weer op genaaid, maar ik weet niet waar die knuffel nu is gebleven.''

''Ik heb Hartenbeer van mijn oma gekregen toen ik drie was. Die naam komt van troetelbeertjes, die noemde ik vroeger zo volgensmij. Toen zag hij er nog héél anders uit; hij was echt roze, had grote ogen en een mooi strikje om. Nu is het echt een afgekloven ding, met zijn oor los en zijn ogen eruit.''

''Toen ik zes was nam onze oppas ons mee naar de Apenheul. Daar was een berendokter, bij wie je langs kon gaan om je knuffel te laten repareren. Maar dat wilde ik eigenlijk helemaal niet. Als hij dan oogjes kreeg, was hij helemaal niet meer zoals hij was. Hartenbeer lag lange tijd bij mijn ouders in een doos, maar nu blijft hij lekker bij mij.''

'‘Beer. Gewoon Beer. Ik was als kind niet zo origineel met namen, ik had ook een schildpad genaamd Schillie. Ik heb Beer al zo’n twintig jaar en hij ligt nog steeds bij me in bed. Onze eerste ontmoeting kan ik mij niet herinneren, maar het voelde gelijk goed. Hij is wel eens kwijt geweest, maar ik heb hem toch weer terug gevonden. Of hij mij. Wij elkaar.’'

'‘Een paar jaar geleden kwam de Zapp Wekservice langs bij mij thuis, als verrassing. Mijn moeder was er van op de hoogte en heeft toen mijn kamer opgeruimd en Beer weggehaald. Ik vond dat heel gek. Ik schaam me toch niet voor Beer? Er gaat na een tijd toch een soort ziel zitten in zo’n knuffel.’'

‘'Ik heb Hond ooit gekregen met de post, een cadeautje van mijn ver-weg-wonende tante Corrie. Als kind plakte ik hem vol met pleisters. Andere kinderen deden dat soort dingen waarschijnlijk met het buurmeisje ofzo, maar ik met Hond.’'

'‘Hij is altijd op mijn bed blijven liggen bij mijn ouders thuis. Mijn zoon heeft hem nu. Zijn beste vriend heeft toevallig precies dezelfde, ook gekregen van zijn vader. Echt kwaliteitsspul dus. Of hij was ooit een keer ergens in de aanbieding.’'