Toch even voor de zekerheid: George werd in 1937 geboren in Los Angeles als kind van Japanse ouders. Na een nogal tragische jeugd, deels doorgebracht in een interneringskamp waar tijdens de Tweede Wereldoorlog Japanners werden opgesloten, slaagde hij erin een van de eerste Aziatische gezichten op de Amerikaanse televisie te worden. Na eerst wat Japanse stereotypen te hebben gespeeld, brak George in 1966 door met de rol van Hikaru Sulu in Star Trek.
Voor het zien van de documentaire To Be Takei (Jennifer M. Kroot) maakt het niet uit of je hem kent. George zou namelijk net zo goed niet kunnen bestaan. Zelf twijfelde ik een paar keer aan de echtheid van zijn levensverhaal: zat ik eigenlijk naar een speelfilm te kijken? Alles was te gek om waar te zijn. De aanstekelijke naïviteit van Takei deed me twijfelen.
Maar George ís echt. En zijn leven, zijn film, zijn zware stem en harde lach ook. Zijn ijdelheid pik je, omdat hij er eerlijk voor uitkomt. Daarom pik je ook dat hij het leuk vindt dat alles om hem draait. Je pikt zelfs dat hij een musical over zijn eigen leven aan het maken is. George is verre van perfect; tegen dikke mensen kan hij ronduit, onbedoeld, bot zijn. Gelukkig is er zijn wederhelft om zijn tekortkomingen te compenseren: zijn man Brad met wie hij in 2008 trouwde. Ja, het verhaal wordt nog mooier, George is ook nog eens homo. Ze voeren elkaar chipjes in de auto.
Ik vind George een superheld. Niet zo een die kan vliegen, maar zo een die een voorbeeld is. Geboren in ellende krabbelde hij op, werd niet haatdragend, bleef hard lachen, bouwde een carrière op, trouwde met zijn man en probeert de wereld met de middelen die hij heeft beter te maken. Ook is hij niet bang om zich uit te spreken over onderwerpen waar andere beroemdhe- den liever over zwijgen, bang om fans en vooral geld te verliezen.
Deze documentaire zal zich als een olievlek over de aarde verspreiden en is de oplossing voor alles. George wordt een voorbeeld voor de mensheid. Op schoolpleinen zullen kinderen George Takei naspelen door met een zware stem te praten en met behulp van hun wijsvingers spleetogen te maken, waarna ze van hun politiek correcte ouders zullen horen dat ze dat laatste niet meer mogen doen. Oorlogen zullen uitdoven. Gebrouilleerden zullen zich met elkaar verzoenen. En mocht ik ongelijk krijgen, dan kan George altijd nog zijn lach als ringtone gaan verkopen.