niet te missen

‘Heel bijzonder is de vierdelige serie Death Row van Werner Herzog waarin hij een aantal Amerikaanse gevangenen portretteert in de dodencel. Hij opent iedere aflevering met een statement waarin hij zegt dat hij een Duitser is, afkomstig uit een andere historische achtergrond en dat hij principieel tegen de doodstraf is. En dan vertellen ze wat ze hebben gedaan – wat ook vreselijk is. Het is sober gemaakt met heel weinig middelen en op de een of andere manier is het zo enorm beklemmend geworden. Killing Time van de Nederlander Jaap van Hoewijk gaat ook over death row, maar dan met name over de familie. Daaruit blijkt vooral het enorm klinische van zo’n doodstraf. Huiveringwekkend, allebei. Oh, en Crash Reel mag ook niemand missen. Absolute must.’

‘De film waar ik het meest naar uitkijk ligt wellicht nogal voor de hand: Ain’t Misbehavin’ van de onvergelijkbare Marcel Ophüls. Ik vind al zijn films grappig (én bijzonder serieus), volstrekt eigenzinnig en ook heel intelligent. Ik ben extra opgewonden, omdat ik dacht dat Marcel gestopt was met films maken, waardoor deze film voelt als een cadeautje. Ik weet niet eens waar het over gaat. Iets met memoires, dacht ik. Aangezien ik bijna nog meer houd van de films van zijn vader dan van de zijne, hoop ik veel meer te weten te komen over hun relatie, en waarom Marcel voor non-fictie koos in plaats van fictie. Mijn grootvader maakte fictiefilms, en hij schreef grappig genoeg het script voor de eerste film van Marcel, een verloren korte film met de heerlijke titel: Dan nog liever levertraan (originele titel: Dann schon lieber Lebertran). Beiden ontvluchtten Duitsland in 1933, dus misschien krijg ik dankzij deze film ook nog iets te weten over mijn familiegeschiedenis. En begrijp ik beter waarom ik zelf heen en weer geslingerd word tussen fictie en non-fictie. Iets heel anders: ik ben ook heel benieuwd naar Kitty Greens pamfletfilm Ukraine Is Not a Brothel. Ik heb er veel over gehoord en vermoed dat in de film belangrijke zaken aan de orde worden gesteld.’

‘Elf Nederlandse Oscarwinnaars en Oscargenomineerde films, kort en lang, fictie en documentaire, hebben wij het afgelopen jaar gerestaureerd. Bijna alsof ze gisteren zijn gedraaid, zo goed zien ze er weer uit. Een selectie wordt voor het eerst vertoond tijdens Idfa
– fantastisch, op zo’n internationaal festival. Sky over Holland van John Fernhout uit 1967 vind ik zo bijzonder; je ziet oer-Hollandse beelden, gekoppeld aan schilderijen uit de Gouden Eeuw. Rivieren die door het land kronkelen in olieverf, en daarna soortgelijke beelden van echte landschappen gefilmd vanuit de lucht. Het is echt een pareltje. Maar er zit meer achter: eigenlijk is dit de mooiste geschiedenisles ooit gemaakt.’

‘Ik ben zeer benieuwd naar het regiedebuut van acteur-komiek Mike Myers (Austin Powers; Wayne’s World), de documentaire Supermensch: The Legend of Shep Gordon. Over Hollywood-agent Shep Gordon, die begon als drugsdealer voor Jimi Hendrix en Janis Joplin, en via Alice Cooper terecht kwam in Hollywood en daar een goede vriend werd van ondermeer Sylvester Stallone, Michael Douglas, en... Mike Myers zelf. Verder ga ik zeker naar The Stone Roses: Made of Stone. Over de – in Engeland tenminste – invloedrijke rockgroep The Stone Roses. Niet dat ik dat zo’n fijne band vind, maar wel omdat ik een fan ben van regisseur Shane Meadows, maker van de fantastische (fictie)film Dead Man’s Shoes.’

‘Ik houd enorm van muziekdocumentaires. Het liefst zou ik alle muziekfilms op Idfa zien. Als ik de muziek leuk vind, dan is de film voor mij al geweldig. Mijn droom is om ooit ook een muziekfilm te maken. De film moet de muziek dienen. Dat maakt het een enorme uitdaging om het dan ook filmisch interessant te maken. Daarnaast ben ik benieuwd naar Awake in a Bad Dream, over borst-kanker, van Petra en Peter Lataster. Ik hoor goede verhalen van bekenden die daaraan meewerkten. Ik ben ook enorm nieuwsgierig naar Lille im dritten Kriegsjahr, een Duitse film uit 1917. Een soort propagandafilm? Misschien is het wel niets.’

‘Niet te missen is de nieuwe film van Wang Bing, Alone. Bing is een buitengewone, zeer geduldige en gevoelige Chinese filmmaker. Zijn werk shockeert vanwege de eenvoud van de observaties en de intieme relatie met zijn hoofdpersonen, vaak binnen een extreem harde realiteit. In het programma-onderdeel ‘First Appearance’, zijn altijd geweldige nieuwe talenten te zien. Dit jaar verheug ik me op Ariel van Laura Bari. Een paar jaar geleden maakte ze Antoine, waarin ze blijk gaf van een fantastisch talent en een dappere stilistische benadering. Ik ga zeker Pussy vs Putin bekijken. Ik ken de filmmakers niet, maar Pussy Riot was een interessant fenomeen en ik heb zeker een hekel aan poetin. Zelfs Marcel Ophüls, een van de levende legendes van de documentairewereld, is terug met Ain’t Misbehavin’. Er is geen ander festival ter wereld dat zo’n groot en geweldig programma biedt.’