Regelmatig interviewt Dorst een getalenteerde jonge maker waar we mee werken of ooit mee hebben gewerkt. Deze keer spreken we Vincent Boy Kars over de balans tussen feit en fictie in zijn werk.

Vincent beleefde zijn VPRO-ontgroening in 2013, met een segment in Antikerst. In dezelfde periode maakte hij de korte documentaire Sophie & Helene, die te zien was op NPO Doc. Daarna ging het snel: Vincent studeerde in juni af en met zijn afstudeerfilm My First Porn Film won hij een wildcard op het NFF.
 
Met Dorst maakte je het segment Kerstverlichting voor Antikerst. Wat heb je daarvan geleerd?
”Ik was en ben heel erg bezig met het onderzoeken van het grensgebied tussen fictie en realiteit. Ik vind het leuk om terug te zien dat ik dat toen ook al heb toegepast. Waar zit de waarheid? Dat is moeilijk te zien in Kerstverlichting. Ik vind het leuk als je naar iets kijkt en dat je niet per se honderd procent snapt waar je naar kijkt. Dat je getriggerd wordt om na te denken of het betrouwbaar is of niet. We worden tegenwoordig overspoeld met beelden. Eigenlijk is geen enkel beeld meer te vertrouwen. Ik vind het heel leuk om daarmee te spelen en mensen door mijn werk kritischer te laten kijken naar alles wat ze zien.”
Je maakte ook Sophie & Helene: een documentaire waarin twee vriendinnen voor een sekslijn gaan werken. Wat is daar echt en wat is fictie?
“Eigenlijk is alles wat er gebeurt echt, maar de constructie waar ze ingegoten zijn heb ik bedacht. Het was mijn vraag of ze die wereld wilden induiken. Dat wilden ze omdat ze er een natuurlijke interesse in hadden. Ik vind het tof om van van tevoren een scène uit te denken: bijvoorbeeld dat de meisjes een kerstboom optuigen terwijl ze discussiëren hoe ze zichzelf willen profileren bij een sekslijn. Zoiets is niet zomaar ontstaan, daar zit ik wel achter. Maar uiteindelijk is het gesprek dat ze voeren wel echt.”
 
Wat heb je daarna gemaakt?
“Ik ben afgestudeerd in juni. Sophie & Helene was voor mij een experiment qua vorm. Ik ben er eigenlijk al filmend tot gekomen. Ik heb tijdens mijn afstuderen geprobeerd die vorm te verfijnen. Mijn afstudeerfilm gaat ook over twee vrienden, gasten, die een pornofilm gaan maken. Ze zijn opgegroeid met heel veel internetporno en gaan nu zelf aan de slag. Je ziet heel duidelijk dat de ene film uit de andere is ontstaan. Ik ga hierna niet weer een film maken met twee mensen die iets gaan doen hoor."
 
Wat ga je dan wel maken?
“Ik moet binnen twee jaar een nieuwe film afhebben vanwege de Wildcard van het Nederlands Filmfonds. Eerst moet ik nog de postproductie voor My First Porn Film doen. De film gaat begin 2016 de wereld in. Als dat eindelijk gebeurd is, ga ik even weg. In mijn eentje ergens in een huisje ga zitten in het buitenland, ergens waar de zon schijnt. In deze omstandigheden vind ik het moeilijk om me te concentreren op een nieuwe film.”
 
Wil je ook het onderzoek naar feit en fictie voortzetten?
“Absoluut. Dat grensgebied is iets waar ik vooral mee bezig ben, de onderwerpen komen dan vanzelf wel. In mijn volgende film wil ik dat gebied nog extremer gaan onderzoeken. Ik zit nu denk ik dichter bij de documentaire, maar ik zou het ook leuk vinden om aan de andere kant van de grenslijn te experimenteren.”

Wat hebben je vrienden uiteindelijk eigenlijk voor een pornofilm gemaakt?
“Dat was de hele vraag: wat gaat er uitkomen? Wordt het net zo hard en bezeten als de porno die we gewend zijn, of gaan ze iets anders doen als tegengewicht? En waar voel je je goed bij? Je kijkt misschien naar harde porno, maar wil je dat wel zelf maken? Ik ben tot de conclusie gekomen dat we kijken naar heel veel dingen waar we zelf helemaal niet echt achter staan. Waar we ons helemaal niet goed bij voelen. Hoe kan dat? Waarom kijken we daarnaar? Waarom windt dat ons op?”

Heb je daar antwoorden op gevonden?
“Ik denk dat de film me daar nog meer over heeft laten denken. Ik denk ook dat als je de film kijkt, je er over na gaat denken. Het geeft geen antwoorden, want die zijn gewoon heel complex. Ik weet helemaal niet zoveel. Ik maak gewoon een film en ik vind het belangrijkste dat mensen een soort inkijk krijgen en er vervolgens over kunnen nadenken.”
 
Wil je daarin sturend zijn voor je kijker?
“Ja. Maar aan de andere kant doe ik ook niet hele grote uitspraken. Ik stuur wel waarnaar ze moeten kijken, maar hoe ze denken is aan hen. Ik denk dat dit heel erg iets is van deze tijd en de nieuwe generatie makers. Ik denk dat wij aan het inzien zijn dat shit zo complex is dat we er eigenlijk geen uitspraken over kunnen doen. Het enige dat ik kan doen, is iets op mijn eigen manier laten zien.”