In 2015 is zittend plassen de spreekwoordelijke shit. Het vervagen van duidelijke, traditionele genderrollen zal onverminderd doorzetten. Staand plassen is hopeloos ouderwets en seksistisch. Het idee dat staand plassen sneller is, is een fabeltje. Het verschil in plasduur tussen mannen en vrouwen komt alleen doordat mannen hun pik niet afvegen met wc-papier. Het fatsoeneren van de penis met dunne velletjes dode bomen zal dan ook de volgende stap zijn in de feminisering van de man, maar dit zal pas doorzetten in 2016.
In 2015 wil je geen takken munt in je thee of komkommer en citroen in je karaf water. Facebook en Instagram zullen volstromen met foto’s van blokjes hout in grote theeglazen. Wie wat te besteden heeft, koketteert met kersenhout in gekookt water. Wie zich niet zo wil uitsloven, gooit zijn glas vol splinters pallethout.
Als er in 2015 één apparaat is dat niet mag ontbreken in elke creatieve broedplaats, inspirerende werkruimte of Berlijns-aandoend koffietentje, is het wel de faxmachine. Massaal omarmen mensen dit communicatiemiddel om zijn authenticiteit. Echte communicatieconnaisseurs nemen de tijd om rustig te wachten tot hun fax binnenpruttelt, onder het genot van ronkend geratel.
In 2015 blijkt dat niet alleen brood, suiker, melk, vet, en gluten ongezond zijn, maar dat ook water een zware belasting voor het menselijk lichaam is. Elk jaar gaan duizenden mensen dood als gevolg van watervergiftiging. In 2015 zullen mensen dit eindelijk inzien, en zitten de collegezalen vol studenten met pakken vla en flesjes olijfolie.
Voortuin verschijnt elke twee maanden op papier. In dit lustoord vinden schrijvers en beeldmakers zichzelf steeds weer opnieuw uit. Bloembollen ontgroeien hun schil en zaad sproeit vrijelijk in het rond. Maar creativiteit houdt zich niet aan de grenzen van het gemeentelijke kadaster. Soms groeit tekst en beeld over de schutting. Dat is niet erg; de buurman heeft tenslotte ook wel eens dorst. Daarom vroeg Dorst Voortuin om deze week de VPRO-gids om te ploegen.
2015
ruimteverkenning
Plotseling was het ochtend, en mijn mond was kurkdroog. Ik draaide mij om en vroeg of we seks hadden gehad. Dat bleek niet zo te zijn.
“Ik kan me niet meer herinneren dat we zijn gaan slapen,” zei ik met mijn schorre stem. “Je wilde niet eens tegen me aanliggen. Je was boos op me.”
“Wat lul je nou weer?” vroeg ik verbaasd aan je. “Waarom was ik boos?”
“Je zei dat ik apen en honden de ruimte inschoot, maar ze niet meer terug wilde halen.” Ik keek je vol ongeloof aan en vroeg: “Apen en honden?”
“Ja, apen en honden. Iedere keer als ik je naar me toe trok, begon je te zeuren dat ik ze niet meer terug naar de aarde kon halen.” Terwijl je koffie ging zetten, lag ik te denken. Hoelang zou het duren voordat zo’n hond in de ruimte zich realiseert dat hij nooit meer terug zal keren? Waarschijnlijk zou hij tot vlak voor zijn dood braaf blijven wachten. Hij zou wachten tot je zijn ruimtecapsule opent; tot hij kwispelend naar buiten kan springen. Voortdurend zou hij uitkijken naar het moment dat hij je gezicht weer kan likken. Die apen daarentegen, dat is een ander verhaal. Die zien na een paar uur wel in dat zij op een one-way mission zijn gestuurd.
Mijn keel was inmiddels zo erg uitgedroogd dat ik kokhalsneigingen kreeg. Ik stond op en liep naar de keuken om te kijken waar de koffie bleef. Ik kon je niet vinden en liep door naar de woonkamer. Toen ik de woonkamer in liep, keek je verschrikt op van het bedieningspaneel. Buiten zag ik in de lucht nog net een stipje, dat na een paar seconden uit het zicht verdween.
opinieartikelen
Veel opinieartikelen zouden beperkt moeten blijven tot één enkele zin, omdat daarmee vaak alles wel gezegd is, de bedoeling en mening van de schrijver al duidelijk overkomt, en de schrijver gedwongen wordt zich tot de kern van zijn betoog te beperken. Maar goed, dat is mijn mening.
meer voortuin
Nieuwsgierig wat er achter de heg gebeurt? Elke twee maanden wordt Voortuin vastgelegd en verkocht in enkele lectuurwinkels en via voortu.in