Iedere dinsdag krijg je weer een tip van de Dorst redactie. Omdat het deze week dan toch echt gaat vriezen, hebben we een heerlijke indoor tip voor jou (en je moeder): de nieuwe film van Xavier Dolan; Mommy.

Ik geef het maar gelijk toe; ik ben geen wintermens. Het liefst trek ik mij terug in een heerlijk warm, donzig bed, met een voorraadje glühwein en chocola en kom daar pas tegen maart weer een keer uitgeklauterd. Ja, ik ben gereïncarneerd als mens, maar ik was ooit een beer, dat weet ik zeker.

Deze knorrige beer en tevens fervent fan van het 25-jarige Canadese wonderkind Xavier Dolan, trotseerde onlangs toch de kou om naar alweer zijn vijfde film te gaan; Mommy. De film gaat over de 15-jarige Steve, die na het overlijden van zijn vader als onhandelbare, agressieve en onberekenbare ADHD-puber in een beveiligde kliniek is opgenomen. Wanneer hij hieruit geschopt wordt, nadat hij er brand heeft veroorzaakt, haalt zijn alleenstaande moeder hem eruit om weer bij haar te komen wonen. Dit gaat niet zonder slag of stoot (letterlijk).

Oké, een beetje Dolan-liefhebber kent zijn thematiek zo langzamerhand wel: moeizame moeder-zoon relaties, onmogelijk giftige dynamieken tussen mensen die elkaar liefhebben, verbaal en/of fysiek geweld en vaak ook homoseksualiteit. Nee het zijn geen gezellige films waar je een avondje ontspannen voor gaat zitten; het is haast een borderline ervaring aan gebeurtenissen en personages. Je zou er bijna zelf mommy issues van krijgen (en misschien hebben we die ook allemaal ergens nog wel).

Maar wat vooral bijzonder is aan zijn werk, is dat hij er altijd zijn (originele) stempel als maker op weet te drukken. Dit komt mede doordat hij bijna alles zelf doet; scenario, regie, montage, kostuumontwerp. En hij recyclet zijn acteurs vaak. Dit zien we ook veel gebeuren bij onze Dorst-makers; een flinke DIY-mentaliteit en steeds vaker met dezelfde crew en cast aan de slag.

Enerzijds speelt Dolan in op de huidige trend van een lange speelduur van fictiefilms (de film duurt bijna 2,5 uur), anderzijds gaat hij zijn eigen gang met een ouderwetse keuze voor een 1:1 beeldformaat. Vervolgens switcht hij van formaat als dat zo in zijn verhaal uitkomt. Ook maakt het gestileerde camerawerk en de goed gekozen muziek het geheel als een soort droomwereld, ondanks dat alles toch super realistisch en vooral hard aankomt.

Een jonge, eigenzinnige en inspirerende filmmaker om te blijven volgen dus, ook al laat zijn werk je al gauw met een kater achter door een overweldigende intensiteit van gebeurtenissen, dialogen en haast intimiderend acteerwerk. Volgende week zijn we weer terug met een nieuwe tip, maar voor nu kruipt deze beer maar weer snel onder de dekens voor een welverdiend winterslaapje.. 

Meer over Mommy op VPRO's cinema.nl

Meer winterse kost