In september schreef Lotte Driessen een column voor de VPRO ledengids over het door haar bedachte en geregisseerde BANK! Een absurdistisch sketchprogramma waarvoor ze een pilot maakte bij Dorst.

Er zit een man in pak op een bankje aan de rand van een plein.

Ik zie hem zitten met zijn handen op zijn knieën. Hij kijkt naar beneden, lijkt iets te zeggen. Hij drukt zijn ogen dicht en knijpt zijn mond samen. Dan kijkt hij voor zich uit en mompelt: “Jezus crimineel, pissende paardebek, vuile vieze pik, pikkenman, vieze pikkenman, getver, pies en kak, mama ik wil pik met kaas en kak”. Hij staat op, schopt een kraai van het plein, spuugt hem achterna, pakt het bankje vast met zijn handen en probeert het uit alle macht uit de grond te trekken. Hij duwt ertegenaan, maar er komt geen beweging in. Hij loopt verder, schopt zijn schoenen uit, stampt een paar keer goed met zijn blote voeten op de tegels. “Raah”, komt er uit zijn mond. “Raah” en “pfffttt”. Hij schudt met zijn hoofd, zijn gezicht vertrekt. “Nee nee nee, neeneenee. KUT”.

Hij draait zich om, botst tegen een vrouw met een kinderwagen op. “NEE” roept hij. Hij loopt door. Hij stopt voor een winkel, kijkt omhoog naar de hemel en gaat dan op de grond zitten. Hij trekt zijn sokken en zijn broek al zittend uit, pakt zijn voet, trekt hem zo dicht mogelijk tegen zijn mond aan en bijt in zijn grote teen. “Auwauwauw” komt er uit zijn mond. Hij brult even heel hard en kijkt om zich heen. Hij staat op, pakt zijn gestreepte broek en roept “WAAR ZIJN MIJN SCHOENEN?!” Het is stil op het plein. Zeker tachtig hoofden zijn naar de man gericht. “NOU?! WAAR ZIJN MIJN SCHOENEN?!” Er komt geen antwoord. De mensen staren naar de man die in zijn onderbroek midden op het plein staat, zijn sokken en broek in de hand.

Dan begin ik langzaam te klappen. Tachtig gezichten draaien zich om naar mij. “Woew!” roep ik, ik klap steeds harder en sneller en begin hardop te lachen. De tachtig hoofden richten zich naar de man. De mensen beginnen mee te lachen, sommigen slaan elkaar gierend op de rug. Een oorverdovend applaus schalt over het plein. De man in zijn onderbroek kijkt even verbouwereerd het publiek in. Om zijn mondhoek krult een voorzichtige lach. Het publiek stampt en gilt van opwinding. De man knikt met zijn hoofd, maakt een kleine buiging en loopt glimlachend op zijn blote voeten terug naar zijn plekje op de bank.

Deze column was eerder te lezen in de VPRO ledengids. BANK! zal binnenkort te zien zijn via VPRO Dorst en VPROTV.