Alsof een kleuter net een lichtschakelaar ontdekt heeft, zo gedroeg mijn internetverbinding zich deze week. Af en toe kon ik, tussen het knipperen door, een blik richten op mijn favoriete websites. In mijn inbox stuitte ik op niets anders dan vijf eentonige berichten van Gmail zelf: “Oops! We’re having technical difficulties….and we’re back!” Ik zag een clown in Google-kleurig kostuum voor me, die aarzelend en schizofreen aan het lachen en aan het huilen was. Gelukkig waaide deze ‘Stephen King’s It’-verbeelding weg toen de digitale dam doorbrak, en ik de kans had om naar Flickr.com te knallen en wat frisse illustraties te bewonderen.
Vanuit een donker bos sprong ineens een trage Firefox op mijn digitale schoot. Met een geschokte kop kwam hij mij over een error informeren: “Well, This is embarrassing.” “Embarrasing?” zei ik met een scheve lip. “Als er in de trein een natte scheet uit mijn reet glipt naast een mooi meisje, dàn schaam ik me! Wat weet jij van schamen kerel, ga naar huis en doe je werk!” Ik schop de vos terug het bos in met een volle click op zijn home knop. Ik zet opnieuw Flickr in zijn adresbalk, druk enter en verwacht een Koreaans warm welkom van de fotolog met “Bangawoyo Marvin Bruin!”, maar wat krijg ik? Een hikkende Flickr. Ja mensen, Flickr hikt. “Flickr has the hiccups.” Mijn hart klopt een ader op m’n voorhoofd omhoog terwijl ‘t zweet langs mijn puberale snorharen omlaag parelt en mijn bloeddoorlopen smaakpapillen raakt. “FLICKR HIKT?!” Ik spuug zoute spetters op mijn beeld. “Zal ik jou eens laten hikken vriend?! Je kunt trouwens niet eens hikken want je bestaat niet fysiek vieze flickr!”
Natuurlijk snap ik de beeldspraak, maar wat is de bedoeling van deze quasi amicale benadering van gebruikers? Heb ik er nu ineens drie nieuwe vriendjes bij waar ik A. niet om gevraagd heb B. geen antwoorden van krijg en C. niet op kan rekenen? Ik voelde me net alsof ik weer zes jaar oud was en verplicht moest omgaan met mijn zwaar autistische buurjongen omdat hij een Nintendo had, en zelfs dat was nog persoonlijker.
Bedrijven zoals Alice zetten zichzelf graag neer als persoon. Sinds ‘ik ben Ben’ is deze trend niet opgehouden. Hierdoor willen ze klantvriendelijker en oprechter ogen dan hun concurrentie. Nu nemen bestaande bedrijven achteraf een persoonlijkheid aan, wat hun marketingstrategie te doorzichtig maakt. Hun amicale woorden komen nog minder geloofwaardig over dan die van hun voorgangers. Nepheid. Willen ze vriendjes worden? Sorry man, ik gebruik geen vrienden.
Uitgeblust surf ik naar de site van Ziggo om te checken wat er aan de hand was met mijn internet. Daar kom ik in contact met een medewerkster van Ziggo: Tess. Ik zag een roodharige jongedame die mij vriendelijk en charmant toelachte. Kijk vriend, bij haar zou ik me pas schamen als ik mijn dikke walm haar neusharen streelde. Shit, na al dat gehark met dat voorgeprogrammeerde amicale gedoe ben ik toe aan een echte vriendin. Plus: ik sta al een poosje droog, dus besluit ik er een speeddate van te maken.