Hij stak een sigaar op en staarde ietwat wezenloos voor zich uit. De bel ging. Beide armen moest hij neerzetten, op de bruinleren bank, om zichzelf op te kunnen hijsen. Allerlei troep viel van zijn schoot en verdween in de kleurrijke vormen van het Perzische tapijt. Een Werther’s Original papiertje, zijn leesbril, een pen. Straal liep ze hem voorbij. De houten vloer kraakte onder het ritme van haar tred. Hij keek naar zijn pantoffels en fronste. ‘Ja, ja, ik weet het pap’. Geërgerd knipte ze de lichtknop aan. Schoof de gordijnen open. ’Raven hè?’, zei ze. Liefdevol glimlachte hij. Zijn dochter wist het ook altijd precies. Wat hij dacht, wat hij wilde zeggen. Toen onthulde een stoffige zonnestraal zijn levensresten op de grond. Groene boterhamkorsten en gebroken glas. Ze liet zich op haar knieën vallen en maakte van haar armen een O. Alsof het een kindje was verplaatste ze de troep tot binnen de cirkel. ‘Voorzichtig’, zei hij. ‘Er ligt ook glas’ Alles wat nog eventueel bruikbaar was stopte ze in haar tas. Heeft die oude man toch niets meer aan. Hij stak een sigaar op toen zij de deur weer achter zich dichtsloot.
Ze stelen hier als de raven. Al mijn sigaren naar de zak. Sinds vorige week al geen meer opgestoken. Weg zijn ze, allemaal. En vannacht hoorde ik hem heus wel. Die buurman. Als een muis onder mijn vloerbedekking. Hij knipt al onze pijpleidingen en snoeren door. Met naald en draad rijgt hij ze aan de zijnen. En wij al dagen zonder licht zitten. Maar zelf betalen? Ho, maar. Raven zijn het. Allemaal.
Nog doen: ouderavondformulier inleveren, boodschappen (melk!!), loodgieter bellen, winterbanden, verjaardag Charlotte, lampje vervangen badkamer, papa maandag woensdag zondag, afmelden vergadering, internetbanki
– ‘Mama!’ Ze sloot haar ogen. Gewoon negeren. Doorgaan. – eren aanmelden, terugbrengen bieb, e-mailen dhr. Beest, ope – ‘Mááámááá!’ ‘Ja, lieverd?’ ‘Ik kan niet slapen’ ‘Wat is er dan?’ ‘Ik ben bang’ Ze blikte op de bank. Hij sliep. Het zal weer eens niet. Zuchtend liep ze naar boven, met haar lijstje in de linkerhand en de pen nog tussen duim en wijsvinger. Het geluid van haar voetstappen veroorzaakte een hoopvolle stilte. Ze pauzeerde op de tiende tree. ‘Mama?’, klonk het direct vragend. ‘Ik herken jouw voetstappen altijd’. ‘Ik wil graag de krokodil’, zei het meisje. Ze legde de pen neer op het bureau en keek verwachtingsvol naar het stickervel van de juffrouw.
Dit item werd eerder gepubliceerd op een van de vorige Dorst weblogs.