Ze was opgegroeid in een warm, liefhebbend, doorsnee en stabiel gezin dat naast haarzelf bestond uit vader (goedlachs, zwak voor The Stones en in het dagelijks leven directeur van iets), moeder (overtuigd huisvrouw, type lief met thee en kaakjes), grote zus (wist altijd al dat ze brandweervrouw wilde worden én moeder). Het meisje woonde met vrienden in een leuk huis in een bruisende stad en had het, over het algemeen, echt prima naar haar zin.
Iedere ochtend werd ze wakker met een nieuw grandioos idee. Zo besloot ze op een blauwe maandag dat ze schrijfster zou worden. Haar eerste roman was veelbelovend, maar het meisje vond het achteraf zelf een gezapig rotverhaal en stopte direct met schrijven. Op een zonnige dinsdag werd ze fotograaf. “Dat heb ik nou altijd al willen worden!” Het meisje was best goed en aanvankelijk dolgelukkig. Maar het was het toch niet… Die woensdag werd ze wakker met een wijsje in haar hoofd en ineens wist ze het: ik word zangeres! Op dat musicalkoor had ze het als achtjarige immers bepaald niet slecht gedaan. Samen met vrienden werd ze een bandje en trok ze volle zalen. De aandacht en katers na alle feestjes trok ze echter niet.
Er was eens een meisje dat niet zo goed wist wat ze wilde worden als ze later groot was.
En zo ging het altijd. Ook toen het meisje op een donderdag van een andere hobby haar beroep maakte en kunstschilder werd en óók toen ze op een koude, winterse vrijdagochtend uit bed stapte als milieu-activist. De nieuwe toekomst in de journalistiek, tegelijk met de zaterdagkrant bezorgd, was een niet veel ander lot beschoren en haar ouders vroegen zich in stilte af wanneer ze nou eens eindelijk ‘gewoon’ die man, dat huis en dat kind aanschafte. Of op z’n minst dan een carrière.
Tijdens een op zich gezellige zaterdagavond in de kroeg, was het meisje het ineens zat. Wat moest ze nou? De gesprekken van haar vrienden gingen al een tijdje langs haar heen toen oog viel op een eigenaardig wit katje op een een kruk aan het eind van de bar. Toen hij haar onverwacht met scherpe blik aankeek schrok ze zich rot. Het meisje kreeg wederom de kriebels toen de barvrouw, type Patricia Paay qua negeer je leeftijd, haar ineens aansprak, terwijl haar borsten bijna uit haar Marlies Dekkers-bh kukelden: “Meisje, jij doet me heel erg denken aan mezelf, toen ik nog jong en onbedorven was.” Juist. Het meisje knikte vriendelijk en maakte dat ze naar het toilet kwam. Daar was om duistere redenen alleen geen toiletpot te bekennen, maar wél het eigenaardige witte katje. Die zei miauw en gaf het meisje een vette knipoog. What the fuck?! Zoveel had ze toch nog niet gedronken?
Een moment later was het katje verdwenen en toen besefte het meisje ineens dat ze zich in een heel andere ruimte bevond. Alleen. Voordat ze in paniek kon raken, was daar uit het niets ineens een deur. Het witte katje kwam binnen en wenkte het meisje. Zij volgde (wat moest ze anders) naar iets wat leek op een minibioscoop. De film ging over een mooie, gelukkige oude vrouw. Ze had iets vertrouwds, iets herkenbaars; hoe ze in haar tuin zat, boswandelingen maakte met haar man, schilderde, muziek luisterde, een boek las, en grapjes maakte met haar kleinkinderen en…. “Wat! Nee!” Het besefte ineens dat zij naar een heuse omaversie van zichzelf zat te kijken. Het meisje wilde weg rennen, maar op bizarre wijze moest en zou ze verder kijken.
Hoe en wanneer de film was afgelopen, en hoe ze uiteindelijk thuis was gekomen, dat kon het meisje zich de volgende ochtend niet herinneren. Ze had wel een behoorlijke kater, maar vond het allang best. Sinds die ene vreemde avond heeft het meisje zich nooit meer een seconde druk gemaakt over wie of wat ze wilde of moest zijn. Ze was immers zichzelf en genoot van alle nieuwe kansen en vrienden en liefdes die haar pad kruisten. Ook, of misschien juist, toen haar hippe vintage boekenwinkel failliet ging en toen haar grote liefde na vijf jaar huwelijk en een baby op komst toch niet haar grote liefde bleek te zijn. Want ze wist dat het allemaal wel goed zou komen….
Dit item werd eerder gepubliceerd op een van de vorige Dorst weblogs.