Het spookt in de bossen rond Apeldoorn. Net als in andere delen van Oost-Nederland doen ook hier verhalen de ronde over de geheimzinnige witte wieven, mythische wezens waarvan gezegd wordt dat het de geesten van heksen zijn. Ze wonen in terpen, heuveltjes en hunebedden. ’s Nachts verlaten ze hun schuilplaatsen en komen ze langzaam zwevend tevoorschijn om mensen te verleiden hen te volgen, waarna niemand ooit meer iets van deze arme drommels verneemt.

‘De heksengroep waarin ik ben opgeleid, stamt af van de witte wieven,’ zegt Lunadea, een 35-jarige vrouw en moeder van twee jonge kinderen die van het heks-zijn haar beroep heeft gemaakt. ‘Ik richt me dan ook vooral op hekserij van Nederlandse bodem. Veel heksen zijn Keltisch georiënteerd, maar ik vind dat we hier in Nederland een eigen geschiedenis hebben waar heksen ook altijd deel van hebben uitgemaakt, dus ik ben echt op zoek naar magie van Nederlandse bodem.’

Die magie is volop te vinden in de bossen rond Apeldoorn. De grafheuvels die er liggen zijn van nature krachtplekken, zo stelt Lunadea. Ideaal om de jongens van Heemennekes & hellehonden mee naar toe te nemen. ‘Volgens de legende dwaalden er witte wieven door het Apeldoornse Orderbos. Ook bestaan er veel verhalen over witte juffers en over schikgodin Urth. Net als over de witte wieven wordt ook over witte juffers en Urth gezegd dat het ooit weefsters waren. Vandaar dat we voor deze aflevering hebben gekeken of we de energie van die oude weefsters konden aanvoelen. We hebben samen gemediteerd en van wilgentakken hebben we een cirkelvormig web geweven. Zo probeerden we hun energie te vangen.’ 

Krachtbuideltje
Natuurmagie is een essentieel onderdeel van de Nederlandse hekserij. Lunadea: ‘De natuur straalt energie uit, net als alles dat leeft, alles dat bezield is. Als heks leer je hoe je die energie kunt gebruiken, bijvoorbeeld in overgangsrituelen. We maken veel overgangsfasen door in ons leven. Puberteit, een huwelijk, wanneer de kinderen het huis uitgaan. Als heks kan ik mensen helpen om zo’n overgang zo prettig mogelijk te laten verlopen. Als een kind in de puberteit komt, kun je dat markeren. Niet alleen met een verjaardag, maar ook met een ritueel. In Amerika zie je dat bijvoorbeeld nog, met sweet sixteen-feestjes. Dat is ook een overgangsritueel, maar in Nederland zijn zulke tradities weggeëbd. Laatst heb ik zelf een overgangsritueel met mijn dochter gedaan toen ze acht werd. Je bent dan geen kleuter meer, maar je gaat leren en de wereld gaat voor je open. Voor haar ritueel heb ik andere heksen uitgenodigd en hen gevraagd allemaal iets mee te nemen. Samen hebben we toen een buideltje voor haar gemaakt met daarin al die spulletjes. En als ze door de jaren heen iets vindt dat betekenis voor haar heeft, dan kan ze dat in dat buideltje stoppen. Zo creëert ze haar eigen krachtbuideltje. Zo’n overgangsritueel voelt heel speciaal, alsof je afscheid neemt van je oude groep en wordt opgenomen in een nieuwe. Mijn dochter ervoer dat ook zo: “Nou mama, nou hoor ik echt erbij, hè?”’