Drie jaar geleden kreeg de moeder van filmmaker Melisa Miranda een ernstige hersenbloeding die haar persoonlijkheid in één klap veranderde. Binnen twee uur verdween de vrouw die ze ooit was voor de ogen van haar dochter. Haar lichaam werd een omhulsel waar haar moeder niet meer in zat. In haar persoonlijke film gaat Miranda op zoek naar het verloren beeld van een vrouw die ze nooit echt heeft leren kennen en die nu nog onbegrijpelijker is dan ooit.
Als Miranda naar oude foto’s van haar moeder kijkt, ziet ze een vreemde, zo zegt ze in voice-over. Haar moeders ogen staan altijd triest, haar houding is afstandelijk. Ze was altijd al onbereikbaar, teruggetrokken in haar eigen wereld, maar na de hersenbloeding is ze nog verder van haar kinderen afgedreven.
Ze wil eerst niet praten voor de camera van haar dochter, zelfs geen gedag zeggen. Haar dochters hopen door het terugkopen van hun vroegere gezinsauto op een opleving, maar hun moeders herinneringen blijven verzegeld. Soms loopt er dwarrelend inkt over het beeld heen, een visuele pendant van een wegebbend leven. Miranda’s zorgvuldig gemaakte debuut begint met een zinsnede van Aldous Huxley: "The totality is present, even in the broken pieces.”