‘De diepe zakken van de overheid lopen tegen hun grenzen aan’, zei minister van Financiën Sigrid Kaag over de deze week gepresenteerde voorjaarsnota. Voor het eerst in jaren moet het kabinet bezuinigen: ‘En ik weet ook niet of dit de laatste bezuiniging is. Dit is een koerswijziging niet als doel op zich, zodat we het verstandige doen, maar niet op een onverstandige manier.’ Heel veel geld is er niet meer te vinden in de staatskas: ‘Dat denk ik niet, dat je keuzes moet maken is dan de volgende stap. Toekomstige uitgaven blijven dus een enorme balanceer act.’ Ondanks de grote dossiers waar het kabinet mee te maken heeft en die veel geld kosten, zoals de ereschuld aan Groningen, het schadeherstel in de toeslagenaffaire, stikstof en migratie gaat op één kostenpost niet bezuinigd worden: ‘We blijven Oekraïne politiek, militair, humanitair en financieel steunen. We doen als Nederland al meer dan onze fair share, en dat zullen we blijven doen. Dat is een committering vanuit het kabinet', besluit Kaag. 

Voorjaarsnota (Rijksoverheid)
Milieuorganisaties kritisch op klimaatplan (Volkskrant)

Pieter Waterdrinker schrijft in zijn boek ‘Van huis en haard. Dagboek van een jaar op drift hoe hij zijn geliefde Rusland na 25 jaar moest verlaten: ‘De werkelijkheid is zo krankzinnig dat de fictie het heeft overgenomen.’ Volgens Waterdrinker zijn we verdoofd geraakt door het gevoel van vrijheid dat er in Rusland heerste: ‘We hebben de soldatenlaarzen niet gehoord. Er was altijd een soort hoop dat het anders zou gaan, maar Rusland is in een andere plooi van de geschiedenis geraakt dan Oekraïne.’ Dit jaar was hij in Rusland en Oekraïne om ‘getuige van de geschiedenis te zijn’: ‘Het leven gaat gewoon door. Ik was in Odessa waar vaders en moeders met hun kinderen door het park liepen. Net als de mensen in Rusland. Ik was in Dnipro, toen daar die gruwelijke aanslag was en dat flatgebouw was ingestort. Diezelfde avond werd in mijn hotel een verjaardagsfeest gevierd, met spuitende flessen champagne en al.’ Heeft het Russische volk ook schuld? ‘Wat je ze kwalijk kan nemen is de onverschilligheid, net als Nederland in de Tweede Wereldoorlog. Maar aan de andere kant, als je protesteert word je opgepakt.’ 

Holocaust overlevende Rozette Kats hoorde op de dag voor haar zesde verjaardag dat de man en vrouw die haar opvoedden niet haar echte ouders waren: ‘Mijn vader nam me op schoot en vertelde dat mijn ouders joods waren, en waren overleden in de oorlog. Tot dan toe heette ik Rita. Ik vond Rozette maar een stomme naam. En ik leerde dat joods iets is waar je dood aan kan gaan.’ Daarom verzweeg ze haar identiteit tot op late leeftijd, totdat ze daar letterlijk ziek van werd: ‘Ik was nooit in therapie geweest, op een gegeven moment stierven de mensen om mij heen. Op mijn werk ging het niet goed. En ik stortte in. Mijn eigen joodse identiteit had ik altijd overgeslagen.’ Sindsdien vertelt ze haar verhaal op scholen: ‘Door de innerlijke angst waarmee ik opgroeide wist ik wat het betekende om je eigen identiteit te moeten verbergen en hoe je daar ziek van werd.' Volgens een Joodse gewoonte sterft een mens twee keer. De eerste keer fysiek en de tweede keer als de naam nooit meer genoemd wordt. Daarom noemt Rozette Kats aan het eind van haar lezingen de namen van haar overleden familieleden: ‘Mijn vader Emanuel Louis Kats, mijn moeder Henderina Kats Eliasar en mijn babybroertje die in Westerbork geboren is en op één dag na drie maanden oud is geworden omdat hij in Auschwitz met zijn ouders is vermoord, Robert Kats.  

Rozette Katz sprak begin dit jaar tijdens de jaarlijkse Holocaust herdenking in de Bundestag