'Louis van Gaal geeft ook niet vooraf zijn opstelling prijs', zegt oud-Commandant der Strijdkrachten Tom Middendorp. Hij vindt dat de politiek moet nadenken over de mate van transparantie: ‘We moeten niet naïef zijn dat we alle discussies vrijelijk voeren. Rusland luistert ook mee. Bespreek zaken in de vertrouwelijkheid en treedt ermee naar buiten als het een positief effect heeft op wat we willen bereiken.’ Volgens PvdA-kamerlid Kati Piri moeten we in Nederland voorzichtig omgaan met roepen om de levering van F16’s aan Oekraïne: ‘Op dit moment is men nog druk bezig om de tank-alliantie zo breed mogelijk te maken. Je moet je afvragen of je zoiets als de levering van F16’s nu al van de daken moet gaan schreeuwen.’ Piri denkt dat de levering van wapens ook niet het grootste probleem is: ‘Maar of ze op tijd komen om op het slagveld te worden ingezet'. Aan ‘boots on the ground’ wil Middendorp niet denken: ‘We moeten er alles aan doen om ervoor te zorgen dat dit en NAVO-conflict wordt.’ 

Afgelopen vrijdag opende de Vermeer-tentoonstelling in het Rijksmuseum. Nooit eerder hingen zoveel schilderijen van Johannes Vermeer bij elkaar. Hoe kreeg Rijksmuseum-directeur Taco Dibbits dat voor elkaar? Restaurator van het Mauritshuis Abbie Vandivere schuift ook aan. Vandivere heeft een speciale band met Vermeer, want zij restaureerde Meisje met de parel. Eerder deze week gingen we met privéverzamelaar Thomas Kaplan naar zijn Vermeer in het Rijksmuseum. Wie is de grootste Hollandse meester? Rembrandt, of toch Vermeer? 

Vandivere wil Rembrandt en Vermeer niet met elkaar vergelijken: ‘Appels en peren. Maar bij beide schilders is licht het allerbelangrijkste.’ Dibbits stelt: ‘Rembrandt heeft de schilderkunst voor eeuwig veranderd, Vermeer heeft het licht voor eeuwig veranderd. Ik kan niet kiezen.’  

Correspondent en schrijver Koert Lindijer doet al meer dan veertig jaar verslag van hongersnoden, moordpartijen, epidemieën en oorlogen in Afrika. Toch is hij verliefd op het continent. In zijn nieuwe boek ‘Een wolkenkrabber op de Savanne’ doet hij een poging deze liefde te beschrijven. Welke toekomst ziet hij voor Afrika?  

Hij noemt zijn tijd in Rwanda gedurende de genocide een ‘morbide ervaring’: Een genocide uitgevoerd door 100.000 mensen. Moorden was heel gewoon, en je raakt gewend aan de stank van de dood die diep in je longen wegzakt.’ Maar hij heeft er veel van geleerd: ‘Er is niks fascinerender dan een oorlogsmisdadiger interviewen. Om in iemands ziel te kruipen waardoor het makkelijke wordt om je buurman te doden.’ Ver weg, in een klein dorpje kwam hij dan weer tot rust en vroeg hij zich af: ‘Wat is een mens eigenlijk waard? In zo’n steenwoestijn realiseer je je dat je eigenlijk evenveel waard bent als een steen die daar ligt. Onderdeel worden van de natuur, dat heeft mijn hoofd gezuiverd.’ Lindijer zal ‘nooit, nooit, nooit’ terugkeren naar Amsterdam: ‘In welke vorm dan ook, ik maak een reportage vanuit mijn doodskist.’