Argos
Provisies banken maximeren?
De val van de DSB werd ingeluid door klachten over de torenhoge provisies die klanten moesten betalen. Bij het afsluiten van een lening tegen een lage rente hoorde een peperdure verzekering om die lening gegarandeerd te kunnen aflossen. En daar verdiende de bank en de tussenpersoon grof aan. Provisies tot 80% waren geen uitzondering. En behalve bij DSB werden deze financiële producten ook verkocht door andere grote verzekeraars, bleek uit onderzoek van de AFM, Autoriteit Financiële Markten. In de politiek tekende zich een meerderheid af om die provisies aan een maximum te binden. Maar vorige week bleek in een debat in de Tweede Kamer dat die meerderheid er niet meer is. De markt krijgt nog een keer de kans om haar heilzame werk te doen. Zelfregulering is het toverwoord. Maar zo’n provisiemaximering heeft 50 jaar bestaan! Hij is pas in 1996 afgeschaft. Waarom is dat gebeurd? En was dat verstandig? En, wat deed de politiek destijds eigenlijk met waarschuwingen vanuit de verzekeringsbranche dat die afschaffing zou leiden tot de excessen die we recent gezien hebben? Argos, over torenhoge provisies en de schrijnende gevolgen van marktwerking.
Met interviews met:
- directeur Cees de Jong van verzekeringsmaatschappij Cardif over consumptief krediet en hogere bijbehorende provisies;
- directeur Jurjen Oosterbaan Martinius van adviesbureau D&O over maximale provisies die tijdens 1954 en 1996 zijn uitgekeerd;
- directeur Leo de Boer van het Verbond van Verzekeraars over de historie van bemiddeling van assurantiën;
- woordvoerder Barbara den Uijl van de Consumentenbond over het winstbejag bij banken en verzekeraars;
En verklaringen tijdens het Kamerdebat van:
- GroenLinks-Kamerlid Kees Vendrik die zegt dat maximering nodig is;
- CDA-Kamerlid Elly Blanksma die uiteindelijk vindt dat de provisie niet gemaximeerd moet worden;
- SP-Kamerlid Ewout Irrgang die een regeling wil voor maximale provisies;
- minister Wouter Bos van Financiën die niet voor maximalisatie is.
Metze versus Rijkswaterstaat
Deze week deed de rechter in Den Haag uitspraak in het kort geding dat onderzoeksjournalist Marcel Metze had aangespannen tegen Rijkswaterstaat. Metze schreef in opdracht van RWS een openhartige geschiedenis van dit grote ambtelijke apparaat. Maar het resultaat beviel de directeur niet. Gevolg: volgende maand komt het boek uit maar daar is een derde uit geschrapt, zonder medewerking van Metze. En Metze mag zijn eigen versie niet publiceren. Censuur, volgens Metze. Waarom mag zijn boek niet gepubliceerd worden? Welke passages zijn door Rijkswaterstaat geschrapt? Een gesprek met Marcel Metze over kleinzieligheden, kleingeestigheden en politiek gevoelige onderwerpen.
Presentatie: Max van Weezel