Sinds de hoge werkloosheid van begin jaren tachtig heeft de overheid een lawine van plannen bedacht om langdurig werklozen weer aan werk te helpen. Opeenvolgende kabinetten buitelden over elkaar heen om het idee van werk, werk, werk voor alle werklozen praktijk te laten worden. Daarbij stonden telkens twee gedachten centraal. De gesubsidieerde banen mogen echte banen niet verdringen op de arbeidsmarkt. En de tweede voorwaarde van de regelingen was dat werklozen moesten uitstromen. Doorstromen naar een gewone baan, naar écht werk.
Van de meeste regelingen blijkt het erg moeilijk te achterhalen hoeveel mensen er daadwerkelijk doorstromen. Over het algemeen ligt het doorstroompercentage ergens tussen de 5 en de acht procent. Er is één regeling die veel succesvoller was, de zogenaamde Melkert-2-regeling. Melkert-2-banen zijn banen in de particuliere sector. In bedrijven dus. In Amsterdam is de uitvoering van die Melkert-2-regeling in handen gegeven van een apart bedrijf dat eigendom is van de gemeente Amsterdam, de NV Werk. Paul Verheij is de directeur van de NV Werk. In november 1999 besteedden we in Argos ook aandacht aan gesubsidieerd werken. Verhey gaf toen een voorbeeld van die Melkert-2 regeling