Wikileaks publiceerde in de zomer van 2016, middenin de Amerikaanse verkiezingsstrijd, duizenden interne e-mails van de top van de Democratische Partij. Dit leidde tot commotie en zelfs tot het opstappen van de partijvoorzitter, omdat uit de mails bleek dat de partijtop kandidaat Bernie Sanders had benadeeld ten opzichte van Hillary Clinton.

“Het zijn de Russen!”, riep de campagnemanager van de Democraten nog dezelfde dag op televisie. “Ze willen Trump bevoordelen omdat ze een hekel hebben aan Clinton.”

Enkele maanden eerder was inderdaad ontdekt dat Fancy Bear en Cozy Bear, twee hackersgroepen die in verband worden gebracht met de Russische inlichtingendiensten, hadden ingebroken in de netwerken van de Democratische Partij.
 
Maar is een en een echt twee?
 
Het verhaal over de hackende Russen is inmiddels gemeengoed. Clinton zegt dat ze hierdoor de verkiezingen heeft verloren. Senator McCain noemt het een oorlogsdaad. In Nederland wordt de Russische hack gebruikt om te bepleiten dat de WIV, de nieuwe Wet op de Inlichtingen en Veiligheidsdiensten, er echt moet komen.
Maar welk bewijs is er nou echt? Waarom gaf de Democratische Partij geen toestemming aan de FBI om de geïnfecteerde computers te onderzoeken? Argos spreekt met twee voormalig medewerkers van de NSA, de Amerikaanse afluisterdienst. En duikt zelf ook in de technische details.
 ​