Sabir K. en de schaduwkant van terrorismebestrijding (deel 3)

2 augustus 2014

transcriptie

Argos NPO radio1
02 augustus 2014

Een reportage van Wil van der Schans, Huub Jaspers, Irene Houthuijs & Kees van den Bosch

Download transcriptie

- transcriptie als pdf

*** START TRANSCRIPTIE***

Kopfragment 1 – Sabir K.

De eerste nacht dat ik zeg maar in de cel werd gezet, toen namen ze een jongen van de rechtercel namen ze mee voor ondervraging. En toen begonnen ze hem te martelen, en voor de eerste keer in mijn leven dat ik zoiets heb gehoord. En ze begonnen echt keihard op hem in te slaan. Dat hoorde ik alleen, ik kon hem niet zien. Maar je hoorde het gegil van hem. En toen kwamen ze naar mijn cel en toen zeiden ze van: ‘Vond je het leuk?’, dat zei de bewaarder tegen mij. En toen zei die van: ‘Jij bent de volgende aan de beurt’.

Kopfragment 2 – Quirine Eijkman

Als het zo blijkt dat hij gemarteld is, dan moeten we eigenlijk de vraag stellen of het recht om hem nog te vervolgen niet verspild is. Want het is te gemakkelijk om te zeggen: ‘Ja, dat is gebeurd door de Pakistaanse inlichtingendienst’.

Kopfragment 3 - André Seebregts

Als er sprake is van een redelijke verdenking dat er is gemarteld, zoals die er nu is, die redelijke verdenking, dat de staat, in dit geval Nederland, daar onderzoek naar moet doen.

Argos:

Drie weken geleden besloot de Hoge Raad dat Sabir K. niet mag worden uitgeleverd aan de Verenigde Staten. Hij wordt verdacht van terroristische activiteiten in Afghanistan. Sabir K. 27 jaar. Een gewone jongen uit de Schilderswijk in Den Haag. Zo ziet hij er uit: spijkerbroek, T-shirt en baseball pet. Een rustige, ingetogen, beetje verlegen jongen. De afgelopen vier jaar zat hij bijna drie jaar in de gevangenis. Het begon allemaal in 2010, in Peshawar, Pakistan.

Sabir K.:

Ik ben opgepakt op 20 september 2010.

Vraag: Jij woonde toen in Pakistan, hè?

Ik woonde in Peshawar, Pakistan.

V: Jij bent een Nederlands-Pakistaanse jongen, je had een Nederlandse moeder, die is overleden, en een Pakistaanse vader, maar je woonde in Pakistan op dat moment?

Ja, dat klopt. Maar mijn Pakistaanse vader heeft ook gewoon Nederlandse nationaliteit.

V: En jij hebt dus ook gewoon een Nederlandse nationaliteit?

Ja.

V: Hoe kwam je in Pakistan terecht?

Mijn moeder besloot in 2004 om te verhuizen, met ons, met mijn zusjes, mijn broertje en ik. Om daar te gaan wonen. En zo kwam ik in Pakistan terecht. Ik werkte niet, maar ik woonde, en ik hielp mijn moeder, mijn moeder was ziek. Dus ik hielp mijn moeder bij haar dagelijkse bezigheden. En mijn moeder had een liefdadigheidsorganisatie en daar hielp ik haar bij. En ja, zo kwam ik mijn dagen door.

Argos:

Sabir K. kwam terecht in een gevangenis van de Pakistaanse geheime dienst, waar hij, naar eigen zeggen, is gemarteld.

Kopfragment 4 - Sabir K.

Alles, alles wat je maar kan bedenken: elektriciteit, met een, ze noemen dat een cheater, ik weet niet hoe je dat, dan heb je een handvat, en daar zit een leren, ja, peddel aan. En daarmee slaan ze je. Ze hebben zwepen. Ze gebruiken alles, alles wat je maar kan bedenken dat gebruiken ze daar.

Argos:

Zijn advocaat, André Seebregts, stelt dat Sabir onrechtmatig naar Nederland is overgebracht.

André Seebregts:

Het is in wezen een vorm van rendition, hè. Zonder enig proces, zonder enig verdrag, wordt met medewerking van de Nederlandse ambassade, zo een man vanuit Pakistan naar Nederland gebracht.

Argos:

In de zaak van Sabir K. zijn er aanwijzigen voor marteling. Betrokkenheid van de Verenigde Staten bij martelingen in Pakistan is uitgebreid gedocumenteerd door mensenrechtenorganisaties. Quirine Eijkman, tegenwoordig hoofd politieke zaken en persvoorlichter bij Amnesty International, maar toen wij haar een jaar geleden spraken over Sabir K, was ze onderzoekster aan de Universiteit van Leiden, vindt nader onderzoek in zulke gevallen, een plicht.

Kopfragment 5 - Quirine Eijkman

Het zijn zeer, zeer ernstige aantijgingen, die niet op niks zijn gebaseerd. En ik vind eigenlijk dat de minister in dit soort zaken, ja dat ze haar moeten onderzoeken.

Fragment – (New York Times)

Now the significance of the Pakistani intelligence and the CIA, working together apparently, to catch and question Mullah Baradar, is very significant.

Argos:

De CIA en de ISI, de Pakistaanse inlichtingendienst, werken soms zeer nauw samen bij ondervragingen in geheime gevangenissen, zoals die waar Sabir K. zat. Dat roept vragen op.

Waren de Verenigde Staten ook betrokken bij zijn ondervraging. Wist Nederland al lang dat de Verenigde Staten hem uitgeleverd wilde hebben? Wat was de rol van de AIVD in deze zaak? En waarom werd Sabir in de Nederlandse gevangenis bezocht door de FBI? Argos, over de moeizame verhouding tussen mensenrechten en terrorismebestrijding.

[Muziek]

Argos:

Het verhaal begint in september 2010, in Peshawar, Pakistan. Vlak na het overlijden van de moeder van Sabir K. Op dat moment verblijft daar de rest van de familie. Drie zussen, drie broers en hun kinderen. Hun moeder was Nederlandse, maar woonde met haar zonen en dochters in Pakistan. Het was een vrome moslima. Ze leidde een islamitische liefdadigheidsorganisatie die weeshuizen ondersteunde. De laatste maand van haar leven heeft ze nog in Nederland in het ziekenhuis gelegen. In de nacht van 21 september 2010 wordt er plots hard op de deur gebonkt.

Sabir K.:

Ze kwamen om 1 uur 30, ik was nog wakker want mijn dochter was wakker, dus ik, dus kon ik toch niet slapen. En er wordt opeens hard op de deur gebonkt. En er werd geschreeuwd. En ja, ze trapten zo de deur open. Tenminste ze probeerden de deur dus open te trappen. En ja, en opeens staan er zo een stuk of 50 man zo in je huis. En de mannen die binnen kwamen, sommige waren in uniform, maar de meeste waren plain clothed. Gewoon met, gewoon normale kleren. En ze hadden hele lange baarden en lang haar, dus ik wist ook niet wie het waren. Ze identificeerden zichzelf niet. Ze stonden zo opeens in je huis. En ze hadden een geladen pistool op mijn dochter gericht. En ze hadden mijn vrouw en mijn zussen hardhandig aangepakt. Ik werd op straat werd een zak over mijn hoofd gedaan. En mijn handen werden geboeid. En ik werd daar in een pick-up gezet, eerst werd mijn gezicht, het was een, een SUV met zwarte getinte ramen. En eerst werd mijn gezicht, ja die moest ik laten zien, aan die SUV. En toen vanuit die auto goedkeuring kwam, toen werd ik dus in de pick-up gezet. En later hoorde ik dat daarin Amerikanen zaten.

Vraag: Ik neem aan dat het ook wel een gigantische schok was?

Het was een enorme schok, op het ene moment zit je rustig thuis, en op het andere moment dan zit je, ben je geboeid en heb je een zak over je hoofd gekregen. Ik bedoel, dat was, en 1 uur 30 in de avond. Ja, je verwacht het gewoon helemaal niet.

V: Had je enig idee waarvoor ze kwamen?

Nee, maar in Pakistan als de politie en de geheime dienst op zo’n manier binnenkomen, ja dan is het meestal wel duidelijk dat het iets met terrorisme te maken heeft.

V: Waar namen ze je mee naar toe?

Ik werd eerst in de auto gezet en daar werd ik in elkaar geslagen. En ze sloegen op me in met hun Kalasjnikovs, en toen daarna na ongeveer, ja tien minuten rijden werd ik uit de auto gezet. En toen zei dus iemand fluisterde in mijn oor van: ‘Doe je smeekgebeden, want we gaan je nu doodschieten’. Dus ik werd daar neergezet en opeens gingen ze hun wapens laden. En ik wachtte en ik wachtte, en ik dacht: ‘Ja, nu wordt ik dus doodgeschoten’. Maar ik bleef dus wachten, en wachten en wachten, totdat iemand kwam en die tikte me op mijn arm. Die

zei: ‘Jij, opstaan’. En ik zeg: ‘Ga je me doodschieten?’. En hij zei: ‘Nee, nog niet’. En toen werd ik meegenomen voor ondervraging.

Argos:

Sabir K. wordt meegenomen naar een gevangenis, hij weet niet welke. Waarvan hij wordt beschuldigd weet hij ook niet. We spreken met zijn twee jaar oudere broer Aamir, die niet met zijn eigen stem op de radio wil.

Citaat - Aamir

“Ik had mijn familie naar Pakistan gebracht. Zelf woon ik sinds mijn geboorte in Nederland. Ik was dus maar heel kort in Pakistan. Toen Sabir werd opgepakt hadden we geen idee waarvoor dat was. Het was niet duidelijk. We wisten niet door wie. Er werd helemaal niks verteld. We wisten ook niet waar hij zat.”

Argos:

Twee dagen later, ruim 11000 kilometer verder, in het Eastern District in New York, arriveert rechter Steven M. Gold op zijn werk. Gold is belast met terrorisme zaken. Nu, op 23 september 2010 ondertekent hij de aanklacht en een arrestatiebevel tegen Sabir K. Hij wordt beschuldigd van het treffen van voorbereidingen van een zelfmoordaanslag op een Amerikaanse basis in Afghanistan. In de omgeving van de basis zou Sabir, samen met anderen, mortiergranaten hebben verborgen. Het tijdstip is opmerkelijk. Twee dagen na de inval in Peshawar, ondertekent de rechter in New York de aanklacht. Zou rechter Gold de Pakistanen gevraagd hebben Sabir aan te houden? Of, zou de Pakistaanse inlichtingendienst de Amerikanen ingelicht hebben? We bellen met de rechtbank in New York. Maar die geeft geen commentaar op lopende zaken.

Sabir K.:

Het leek net een middeleeuwse gevangenis, het was onder de grond. De muren waren gemaakt van modder. En het was niet hartje zomer, maar het was nazomer dus nog heet. Maar je hebt daar niks, geen airconditioning of wat dan ook. En het is heel erg vies, je hebt echt hele grote kakkerlakken die daar op de muur lopen. Je moet plassen in je cel, in een fles. En verder mag je een keer per dag mag je voor een paar minuten mag je naar de wc. Er wordt niet gedoucht, je kan je niet gaan wassen. En je krijgt ook gewoon een fles met water om te drinken. En het eten, ja dat kan je eigenlijk niet eens eten noemen. Het is gewoon, je krijgt een stuk brood in olie gedoopt, en ja dat moet je maar gewoon eten. En de thee is koud water met theeblaadjes erin. En de eerste nacht dat ik zeg maar in de cel werd gezet, toen namen ze een jongen van de rechtercel namen ze mee voor ondervraging. En ze noemden hem Ousbek, en toen begonnen ze hem te martelen, en voor de eerste keer in mijn leven dat ik zoiets heb gehoord. En ze begonnen echt keihard op hem in slaan. Dat hoorde ik alleen, ik kon hem niet zien. Maar je hoorde het gegil van hem. En na een tijdje werd hij helemaal stil. En toen namen ze hem mee, en toen sleurde ze hem door de gangen. En terwijl ze hem meesleurde kotste hij over zichzelf heen. Dus nou hij zat helemaal onder de kotst, en hij was flauwgevallen. En toen kwamen ze naar mijn cel en toen zeiden ze van: ‘Vond je het leuk?’. Dat zei de bewaarder tegen mij. En toen zei die van: ‘Jij bent de volgende aan de beurt’.

Argos:

Nog steeds onwetend van deze beschuldiging, en de verblijfplaats van Sabir, gaat zijn broer Aamir, op 28 september terug naar Nederland. Op Schiphol wacht hem een verrassing.

Citaat - Aamir

“Toen ik Schiphol aankwam werd ik gelijk meegenomen door de Marechaussee. Ik werd naar een kamertje gebracht en daar zat iemand die zei dat hij van de AIVD was. Hij begon me van alles te vragen over Sabir. Hij vertelde me ook dat Sabir door de Pakistanen verdacht werd van terrorisme. Hij vroeg me wat er in Pakistan gebeurd was, en wat mijn broer daar deed. Ze wilden van mij informatie hebben. ‘Wat weet je van je broer?’ ‘Is hij de grens over geweest?’ ‘Wat deed hij in Pakistan?’ ‘Waar werkte hij?’ ‘Heb je iets gemerkt aan hem?’ Maar ik gaf gelijk al aan: ‘Ik woon in Nederland, ik ken mijn broer heel goed, maar ik was niet in Pakistan, dus ik weet verder ook nergens wat vanaf’. Hij zei dat Sabir lid zou zijn van verschillende terroristische organisaties. Volgens mij noemde hij alle terroristische organisaties op die er in Pakistan zijn. Dus dat lijkt mij sowieso stug. Met mij hebben ze daarna geen contact meer opgenomen.”

Argos:

Opmerkelijk. Terwijl de familie nog nergens van op de hoogte is, weet de AIVD, de inlichtingendienst, blijkbaar al wel waarvan Sabir verdacht wordt. Maar zo vreemd is dat ook weer niet, in onze uitzending van 12 september vorig jaar, vertelde het hoofd van de AIVD, Rob Bertholee, over zijn contacten met zusterdiensten.

Rob Bertholee:

Is er mogelijkheid om, als je het vermoeden hebt dat als er aanslag wordt voorbereid in een ander land, kun je dan informatie uitwisselen, dan is het antwoord: ‘Ja’.

Vraag: Dus ook informatie doorgeven aan de Pakistaanse inlichtingendienst zodat mensen bij de grens gearresteerd kunnen worden?

Ja dat zijn, dat zijn van die dingen, ja, die hangen heel erg af, van ons vermoeden over intenties, of over de sterkte van de informatie of wat dan ook. En dan opnieuw, wordt dat, in een case-bij-case basis, wordt dat bekeken. Want we wisselen niet klakkeloos informatie uit met andere diensten.

Argos:

Rob Bertholee, hoofd van de AIVD. Niet klakkeloos dus, maar in dit geval lijkt het er op dat de Pakistaanse ISI contact heeft opgenomen met de AIVD. De AIVD wil niet in gaan op onze vragen over deze individuele zaak. Tegen Sabir wordt in zijn verhoren wel iets verteld over de reden waarom hij is gearresteerd.

Sabir K.:

Hij vertelde me dat ik was gearresteerd op opdracht van de Amerikanen. En dus hij zegt: ‘Hé, you pissed of the Americans’. Je hebt de Amerikanen boos gemaakt. En zij hebben order gegeven om je te arresteren. En ze zeiden: ‘Wij hebben verder niets tegen jou’. Volgens de eerste ondervraging zei hij: ‘We hebben niks tegen jou’. We hebben alleen gedaan wat de Amerikanen van ons vroegen.

Argos:

Op dezelfde dag dat zijn broer in Nederland wordt ondervraagd door de AIVD, wordt Sabir in Pakistan overgebracht naar Islamabad. Hij komt terecht in een geheime gevangenis van de ISI.

Sabir K.:

Ik werd in de auto gezet en daar werd ik geboeid. En mijn voeten werden geboeid aan de auto. En ze toen zeiden ze: ‘Ja, je mag nu naar huis, we gaan je nu vrijlaten’. En toen merkte ik natuurlijk dat ik niet werd vrijgelaten, want de rit was heel erg lang. En ja, toen kwam ik aan in Islamabad. Later kwam ik er pas achter dat ik in Islamabad was. Later werd mij dat pas verteld. Maar ik wist toen nog niet waar ik was. En mijn handboeien werden omgewisseld. De handboeien die ik in Peshawar had daar stond op: property of the United States government. En die werden afgedaan. En dan kreeg ik gewoon andere handboeien aan waar niks opstond. En de zak werd van mijn hoofd gedaan, en ik kreeg een andere zak, gewoon die van de gevangenis was, want die van de transport die moesten hun eigen spullen weer meenemen. En ik mocht even naar de wc. Dus ik dacht eerst, ja het was daar wat mooier, tenminste, ik had nog steeds natuurlijk die zak op mijn hoofd, maar toen ik naar de wc ging, ja toen zag ik dat zag er een beetje mooier uit, dus ik dacht misschien is deze plek toch beter. En, maarja ik merkte al snel dat het 100 keer erger was dan in Peshawar.

Het was helemaal betegeld. Het was de airconditioning stond daar heel hard aan, dat het echt een koelcel was. En het was schoon daar, er werd schoongemaakt.

Vraag: En hoeveel mensen zaten daar?

Beneden, de plek, de gevangenen noemen dat Jahánnam, dat betekent De hel, daar waren vijf cellen, dus voor vijf mensen, en boven 55 mensen.

V: Zat je daar alleen op een cel, of met iemand anders?

Beneden, toen de eerste maanden dat ik beneden zat, toen waar die vijf cellen waren. Daar zat ik alleen. En daar mocht je alleen op één plek zitten. Daar heb je een hele grote camera heb je in de hoek. En die houdt je in de gaten, je mag niet leunen, als je leunt komen ze naar binnen en dan slaan ze je. Je mag alleen maar in één positie zitten. En je hebt daar ook een zak over je hoofd, en je benen zijn geboeid, en je handen geboeid. En je hebt een blinddoek aan. En je mag daar maar, per dag mag je twee keer twee minuten naar de wc, en als je in twee minuten niet klaar bent dan rukken ze je gewoon van de wc af. En in de nacht als de generaals en de kolonel weg zijn, dan pas mag je slapen, dat is voor een uur, twee uur kan je daar dan slapen, of tweeënhalf uur, drie uur. Dan krijg je een matras. En in die matras, je ziet gewoon de luizen, en de vlooien en allemaal beestjes zie je gewoon op die matras zo rondlopen. Dus dan, dan heb je een keuze van ga je slapen, ga je op die matras liggen of ga je niet slapen. Ja, je kan niet anders, je moet wel slapen. En dan slaap je, en die beestjes gaan gewoon helemaal over je heen lopen, je mag ook niet douchen. Dus je krijgt echt een heel vies gevoel. Ze laten je, ze willen dat je je zo voelt, dat je gewoon ja, onmenselijk.

Die ruimte waar gemarteld wordt. Die is heel, ja gehorig. Je hoort ze niet als ze gewoon praten maar op het moment dat er gemarteld wordt, dan bij die vijf cellen, hoor je alles. Je hoort ieder geluid wat daar dan gebeurt. Zoals de hele dag door hoor je mensen die geslagen worden, gemarteld worden. Dat hoor je dan.

Vraag: En wat voor martelingen vonden daar plaats?

V: Heel heftig om te ondergaan lijkt me?

Ja verschrikkelijk, het ligt er ook aan. Bijvoorbeeld buitenlanders, die bijvoorbeeld later worden uitgeleverd, die worden zo gemarteld dat er geen bewijsmateriaal achter blijft. Dus geen littekens achterblijven, die worden meestal met die cheater geslagen, op hun achterkant of op hun benen. En die benen worden dan helemaal zwart, en zo naar een paar dagen, ja, trekt het wel weer weg. Maar Pakistanen die worden gewoon, daar maakt het niet uit of er iets achterblijft, want ze hoeven toch nergens naar toe. Dus die worden gewoon zo hard geslagen dat ze gewoon verlamd raken of soms zelfs doods gaan. Dus dan, ja. Er was wel een dokter daar, er was altijd een dokter aanwezig. Ik heb wel een keer gevraagd: ‘Waarom hebben jullie hier een dokter?’. Want die dokter zit er elke keer, ook als je gemarteld wordt, vlakbij. Hij zei: ‘Ja we willen, als jullie dood zijn, kunnen jullie ons geen informatie geven’. Dus niet uit bezorgdheid voor ons, maar dan kunnen we hun niks leveren. En toen heeft hij ook tegen mij gezegd: ‘De Amerikanen willen informatie van je’. En ze wilden me ook ontmoeten daar. En ze zeggen van: ‘Ja, dat hebben we nog niet toegestaan’. Maar zij willen informatie dus stelden ze me vragen die van de Amerikanen kwamen. Zoals: ‘Wordt er een aanslag voorbereid tegen Amerika?’, ‘Weet je iets van een aanslag, bijvoorbeeld in Afghanistan?’, ‘Is er iemand gerekruteerd die naar Europa is gestuurd?’. Allemaal dat soort vragen. Ik heb daar allemaal ontkennend gewoon op geantwoord. Ik zei: ‘Daar weet ik helemaal niks vanaf’. En die Pakistanen die wisten niet of ik dus de waarheid sprak of niet. Maar die zijn toen weggegaan, hebben met de Amerikanen overlegd, en zijn teruggekomen en toen hebben ze me wel helemaal kapotgeslagen en toen zeiden ze van: ‘Ja, jij liegt’. En toen zei ik: ‘Ik lieg niet, ik spreek de waarheid’. En toen zeiden ze:‘Nee, de Amerikanen zeggen dat je liegt’.

Argos:

Volgens Quirine Eijkman, onderzoekster van de Leidse Universiteit naar terrorismebestrijding en mensenrechten, heeft dit gevolgen voor een strafzaak tegen Sabir. Want marteling is geen geaccepteerde verhoormethode. Het is expliciet verboden in meerdere verdragen.

Quirine Eijkman:

Als het zo blijkt dat hij gemarteld is, dan moeten we eigenlijk de vraag stellen of het recht om hem nog te vervolgen niet sterk verspild is. Want het is te gemakkelijk om te zeggen: ‘Ja, dat is gebeurd door de Pakistaanse inlichtingendienst’. Waarom wisten ze dat hij daar zat, waarom is hij überhaupt daar gedetineerd geweest. En marteling moet bestraft worden, dus ik denk dat dat wel ontzettend belangrijk is in deze zaak. Internationale samenwerking op het gebied van inlichtingen is ontzettend belangrijk in de strijd tegen terrorisme, maar we moeten wel oppassen dat het niet het recht op een eerlijk proces in Nederland, dan wel in Amerika, beïnvloed.

Argos:

De familie in Pakistan blijft zoeken naar Sabir. Van officiële zijde wil niemand iets zeggen. Ondertussen zit onderzoeksrechter Steve Gold in New York niet stil. Hij zendt op 14 januari 2011, als Sabir ongeveer vier maanden vastzit, een verzoek naar Nederland. Hij vraagt daarin om Sabir K. uit te leveren aan de Verenigde Staten, indien hij zich op Nederlandse bodem bevindt. Weet de rechter dan dat Sabir naar Nederland zou komen? Sabir woont al sinds 2005 in Pakistan.

In Nederland zit de AIVD ondertussen ook niet stil, de precieze datum kan hij zich niet herinneren, maar ergens in februari of maart 2011, wordt de vader van Sabir K. bezocht door de dienst. We mogen hem wel citeren, maar zelf wilde hij niet met zijn stem op de radio.

Citaat - Vader Sabir

“Een man kwam langs, en ik liet hem binnen. En hij vroeg of ik mee wilde komen naar het politiebureau. Maar wat moet ik daar? Ik ben daar mijn hele leven nog niet geweest. Ik liet hem binnen, en hij vroeg: ‘Waar is jouw zoon?’. En ik dacht, hij vraagt naar Aamir, hij is thuis. Hij zei: ‘Nee waar is jouw andere zoon, waar is Sabir?’. Ik zeg hem dat we dat niet weten. We zijn aan het zoeken. Maar wie ben jij, waarom vraag je me dat? Toen liet hij zijn kaart aan mij zien, en zijn telefoonnummer. Hij heette George. Hij vroeg me: ‘Waarom ga je zelf niet zoeken?’. Maar ik heb geen geld, ik kan niet naar Pakistan. Hij stelde voor: ‘Ik zal jou betalen’. Dat vind ik goed. Jij kan ons helpen, en dan kunnen we samen zoeken. Ik zei: ‘Dat is goed, als jullie meegaan’. Ik spreek Nederlands en Urdu en Pasjtoe. Hij ging weg, en kwam later nog een keer terug. Maar toen hij de tweede keer kwam zei hij dat het toch niet kon. De derde keer was in het centrum van de stad. Iemand klopte me van achter op mijn schouder en zei: ‘Dag meneer [piep]’. Ik schrok want [piep] staat niet op mijn rug geschreven. Hij vroeg of ik mee wilde gaan naar het politiebureau. Ik zei:‘Ik ga niet, waarom?’. Als jullie willen bel ik mijn zoon en dan kunnen we samen praten. Dat zei ik hem. En hij zei: ‘Als je dat wilt dan komen we bij jou thuis’. Maar niemand is daarna langsgekomen. Ik heb het telefoonnummer ook nog een paar keer gebeld, om te proberen hem te bereiken. Maar hij nam niet op.”

Argos:

Waarom neemt de AIVD contact op met de vader van Sabir? De Nederlandse overheid weet waar hij zit. Op 1 februari 2011, heeft de Nederlandse consul in Pakistan, Evert Brongers, contact gehad met Sabir.

Sabir K.:

Ik heb na vier en een halve maand dat ik daar zat, heeft de Nederlandse consulaat contact met me gezocht. Toen werd ik weggebracht, werd ik op transport gezet, werd ik naar een safehouse gebracht. En daar heb ik ontmoet met Evert Brongers, dat is hoofd consulaire zaken in Islamabad. En met hem was er nog een andere Nederlander, maar ik ben zijn naam vergeten. Hij had me ontmoet, en de zak werd toen van mijn hoofd gehaald. En hij zag dat ik daar binnen werd geleid met een zak over mijn hoofd. En hij vroeg: ‘Heb je een doktor nodig?’. En ik zei, ik heb hem, ik kon hem daar niet duidelijk gaan maken dat ik gemarteld werd. Waarom niet? Omdat alles wat ik zei tegen hem, werd vertaald door hem aan de Pakistanen. Dus zelfs als ik tegen hem bijvoorbeeld iets zei, wat gewoon duidelijk tussen ons moest blijven. Zelfs dat, dat ging hij gewoon doorvertalen aan de Pakistanen, ik denk dat dat een voorwaarde was. Dus ik heb hem wel duidelijk gemaakt, ik zei, hij zei:‘Heb je een doktor nodig?’. Ik zei: ‘Nee, wel een psychiater, want de dingen die hier gebeuren, daar krijg je echt een geestelijk probleem van’. En zelfs dat ging hij gewoon doorvertalen. Dus toen wist ik van, deze man kan ik gewoon niet vertrouwen. Hij geeft me alleen maar nog meer problemen. Toen heb ik tegen hem gezegd: ‘Kan je mijn familie inlichten, dat ik nog leef, want mijn familie weet niks van me af, en kan je ze inlichten?’. En toen heeft hij me dat beloofd, hij zei: ‘Ja, ik zal je familie opzoeken en ik zal ze inlichten over jouw situatie’. En hij vroeg mij: ‘Heb je een advocaat gehad?’. Ik zei:‘Nee’. ‘En ben je voor de rechter geweest?’ Ik zei: ‘Ook nee.’ En hij zei: ‘Ik zal eens in het jaar kan ik jou hier nog ontmoeten’. Dus ik zei van: ‘Wow, betekent dit dat ik hier jaren hier moet blijven?’. Hij zei: ‘Oh, dat zeg ik niet’. Maar hij zei: ‘Ik heb geen idee wat er verder gaat gebeuren’.

Argos:

We bellen het Ministerie van Buitenlandse Zaken om te vragen naar die contacten tussen Brongers en Sabir. Het ministerie bevestigd, dat het eerste bezoek op 1 februari plaatsvond, maar dat er geen duidelijkheid was over wat Pakistan hem ten laste legde. Zijn verblijfplaats was onbekend. Ontmoetingen met de consul vonden plaats op een andere locatie. Op de vraag of Sabir heeft aangegeven mishandeld of gemarteld te worden, antwoord buitenlandse zaken dat hij dat niet heeft gedaan. Evenmin heeft hij geklaagd over de detentieomstandigheden toen de consul daar naar vroeg.

[Break]

Argos:

U luistert naar Argos op radio 1. Vandaag over de zaak Sabir K. Sabir K, een Nederlandse jongen wordt door de Verenigde Staten verdacht van terroristische activiteiten. Hij is in 2010 gearresteerd in Pakistan, en zat acht maanden vast in gevangenissen van de Pakistaanse geheime dienst. Volgens Sabir K. zijn de Amerikanen betrokken geweest bij zijn ondervragingen.

Sabir K:

De Pakistanen hebben mij dat zelf verteld. En de vragen die zij stelde, de Pakistanen konden er niks mee, op geen enkele manier. De vragen gingen alleen maar over Amerika, en over Europa, en over Amerikaanse troepen enzovoorts. En de Pakistanen die kunnen het absoluut helemaal niks schelen wat er gebeurt met Amerika. Die willen alleen maar geld vangen van de Amerikanen, verder boeit het hun helemaal niet. Ik merkte ook wanneer de vragen door de Pakistanen werden gesteld, of door de Amerikanen. Want als het door de Amerikanen werd gesteld dan kwamen ze met een lijst. En dan lazen ze de vragen voor van de lijst. En dan moest je daar antwoord op geven. En dan later komen ze dan terug, als ik heb gelogen, volgens hen, dan werd ik dus geslagen en gemarteld, en dan zeggen ze:’Ja, je hebt gelogen’. Ik had ook het gevoel alsof ik bekeken werd door mensen in de kamer ernaast. Want ik gaf een keer een antwoord, en dat antwoord vonden de Pakistanen niet leuk. Het ging over een andere gevangene die daar ook vastzat, en die zat in het leger. En ik weet niet meer precies hoe het ging, maar hij vroeg mij, hij stelde mij een vraag, en die naam van die jongen kwam op. En zij wilden denk ik niet dat de Amerikanen wisten dat die jongen daar vastzat of wat dan ook, en toen werd hij heel erg boos. En toen zei die van: ‘Stil, stil, stil, we willen niet dat je iets daar over zegt’. En toen hoorde ik een vrouwelijke stem, van een Amerikaanse vrouwelijke stem, hoorde ik ook in de kamer naast mij. En ik weet het 100% het verschil tussen een Pakistaans accent, Engels, en een Amerikaans accent, dus ik weet zeker dat het een Amerikaanse vrouw was.

Argos:

We vroegen onderzoekster Quirine Eijkman, wat zij vindt van die verklaring.

Quirine Eijkman:

Dan is het heel erg dun, want het feit dat je iemand, een vrouw, Engels hebt horen spreken, dat wil natuurlijk niet zeggen dat het een Amerikaanse staatsburger is. Dat neemt niet weg dat Nederland wel iets meer moeite zou kunnen doen om te kijken of dat het geval is. Want het is natuurlijk wel echt, een ja, een zorgelijke situatie. Willen we wel dat Europese staatsburgers door de inlichtingendienst zo lang in Pakistan worden vrijgehouden, onder wat voor

omstandigheden. En je zou ook kunnen zeggen, van nou, misschien moeten we internationaal sterker gaan lobbyen om de rechten van dit soort mensen te respecteren. Want, ze zijn niet onder het strafrecht, zaten ze er vast. Door de inlichtingendienst zijn ze mogelijk vastgehouden. Het is heel moeilijk om informatie te krijgen. Maar complex is het wel, maar ja, als we er niks aan doen wordt het wel heel erg makkelijk.

Argos:

Advocaat Seebregts vindt dat de Verenigde Staten het recht op vervolging heeft verspeeld door de betrokkenheid bij de martelingen.

André Seebregts:

Ja, als de Amerikanen betrokken zijn bij de martelingen, dan moet het nooit komen tot een Amerikaans proces. Zo zijn de regels. Dan moeten we hem gewoon niet uitleveren. Dan hebben ze hun recht om hem uitgeleverd te krijgen eenvoudigweg verspeeld.

Vraag: Maar Sabir zegt ook niet dat de Amerikanen rechtstreeks betrokken zijn bij de martelingen.

Hij zegt: ‘Ze waren in de kamer ernaast terwijl ik werd gemarteld’. Ik denk ook dat het hoogstwaarschijnlijk zo is, dat Sabir is aangehouden op verzoek van de Amerikanen. En als dat zo is, dan hebben we dus een situatie waarbij de Amerikanen aan de Pakistaanse geheime dienst vragen om hem aan te houden, terwijl ze weten hoe de Pakistaanse geheime dienst omgaat met dit soort mensen. Dus dat ze eigenlijk per definitie dit soort verdachten martelen, dat op zichzelf is al een schendig van de rechten van Sabir.

Vraag: En welke aanwijzingen zijn er dat de Amerikanen de Pakistanen opdracht hebben gegeven?

Om hem aan te houden, het is in andere gevallen veelvuldig gebeurd. Dat is gerapporteerd door Amnesty, en door Human Rights Watch, en er zijn mensen vrijgelaten, de laatste tijd, die ook verklaren dat ze hebben gehoord van de Pakistaanse geheime dienst, dat die dienst dus aanhoudt op verzoek van de Amerikanen.

Sabir K:

Ik had een celgenoot die heette Daoud Ghan. En die is inmiddels wel vrijgelaten, die werd zes keer ondervraagd, direct door de Amerikanen. En die vertelde mij dat de eerste, was er een officier, van de ISI. En die noemde we de antichrist, want hij had zo’n klein oog. En die zat er altijd bij als de Amerikanen kwamen. En dan waren er twee mannelijke Amerikaanse, ja, functionarissen. En die stelde hem de eerste vragen, en later na vier ondervragingen dan kwam er een vrouw. En die vrouw stelde al die vragen. En niet alleen hij, ook Hadji Ibrahim, Ina Mullah, Mullah Brother. Mullah Brother is de nummer twee van de Taliban. En het was ook, op het nieuws was gekomen dat de Amerikanen gaven toe, dat zij hem samen met de ISI hebben aangehouden, en dat zij hem ook ondervraagden.

Argos:

De arrestatie van een van de mannen die Sabir hier noemt, is in februari 2010 groot nieuws in de Verenigde Staten.

Fragment (New York Times)

Scott, we have a story in the paper today, of course as you well know, about the arrest in Pakistan, of a Taliban leader by the name of Mullah Abdul Ghani Baradar.

Argos:

Een fragment van de website van de New York Times van februari 2010. Mullah Abdul Ghani Baradar, is na Mullah Omar, een van de belangrijkste leiders van de Taliban. In de New York Times noemen anonieme Amerikaanse regeringsvertegenwoordigers de arrestatie de belangrijkste sinds het begin van de oorlog in Afghanistan. Ze beschrijven de arrestatie als een gezamenlijke operatie van de CIA, en de ISI, de Pakistaanse inlichtingendienst. Net zoals veel andere hoge Taliban leiders werd hij vastgezet in de geheime gevangenis in Islamabad, waar, in september dat jaar, ook Sabir zat.

Fragment (New York Times)

Now, the significance of the Pakistani intelligence and the CIA, working together apparently, to catch and question Mullah Baradar is very significant.

Argos:

To catch and question. Te arresteren en te ondervragen. Gezamenlijk, door de CIA en de ISI. In dezelfde gevangenis als die van Sabir K. Sabir zat zelfs in dezelfde cel als Mullah Baradar.

De Amerikaanse mensenrechtenorganisatie Human Rights Watch, rapporteerde eerder over de nauwe samenwerking tussen de CIA en de ISI. Het is bekend dat tot een aantal jaren geleden de CIA eigen detentiecentra runde in Pakistan. In september vorig jaar spraken we met Ali Dayan Hasan. Directeur Pakistan van de mensenrechtenorganisatie Human Rights Watch. Over de mensenrechtenschending in Pakistan. Ali Dayan verrichte veel onderzoek in Pakistan, en heeft ook duidelijke aanwijzingen voor betrokkenheid van buitenlandse diensten bij de martelingen daar.

Ali Dayan Hasan:

I can tell you generally, that yet, there are secret prisons..

Vertaling – Ali Dayan Hasan

“In het algemeen kan ik zeggen dat er verspreid over Pakistan detentiecentra zijn die gerund worden door de Pakistaanse geheime dienst. En ik kan met zekerheid zeggen dat de CIA, tot een aantal jaren terug, geheime detentiecentra runde in Pakistan. Maar ik kan niet zeggen of zulke centra nog steeds bestaan.”

Ali Dayan Hasan:

...that the CIA also ran secret detention facilities in Pakistan.

Argos:

Zeven maanden na zijn arrestatie, krijgt Sabir K. ineens een goed bericht.

Sabir K.:

Hij zei: ‘Kom eens naar mij toe’, en zei: ‘Je gaat naar Nederland’. En ik had ook helemaal geen keuze hierin. Ik werd daarna naar de safehouse gebracht. En die Evert Brongers maakte een foto van mij. En hij zei van ja, ik zei van: ‘Wat gaat er met me gebeuren?’. En hij zei: ‘Jij gaat naar Nederland’. Toen zei ik: ‘En in Nederland, wat gaat er daar gebeuren?’. Hij zei: ‘In Nederland ben je gewoon een vrij man’. Hij zei:‘We hebben niks tegen jou, de Nederlandse staat heeft niks tegen jou’. En hij zei van: ‘We geven jou zelfs geld, maar je moet zelf maar zorgen dat je thuis komt, we gaan jou niet naar huis brengen’.

Argos:

Op 29 april 2011, dat is acht maanden na zijn arrestatie, wordt Sabir op het vliegtuig gezet. De Nederlandse consul begeleidt hem van een safehouse, waar hij vanuit de gevangenis naar toe is gebracht, naar het vliegveld in Lahore. Volgens Sabir krijgt hij zelfs geld om daarna naar huis te kunnen gaan. Maar dat loopt anders.

Sabir K.:

Voordat ik op het vliegveld werd gezet hebben de Pakistanen mij nog gewaarschuwd, ze zeiden: ‘We weten waar je familie woont, dus als jij verteld wat er met je is gebeurd, dan ja, weten we ze te vinden’. En toen ik in Nederland landde, iedereen stond al op om naar de deur te lopen. Toen zei de piloot van: ‘Ja, iedereen weer gaan zitten’. En vanachter in het vliegtuig werd er zo’n trap tegen het vliegtuig aan gezet, en de deur ging open, en van de andere kant ook, en er komt een arrestatieteam van beide kanten het vliegtuig binnenstormen. En ja, die hebben me daar aangehouden.

Argos:

Sabir K. wordt gearresteerd. Hij wordt in afzondering vastgezet in gevangenis De Schie in Rotterdam. Hij krijgt een advocaat en hoort nu voor het eerst dat er een aanhoudingsverzoek ligt van de Verenigde Staten aan Nederland.

Quirine Eijkman:

Wat ik wel betreur in deze context, is dat hij niet op de hoogte was van het feit dat Amerika om een uitleveringsverzoek, ja, aan Nederland heeft gevraagd, is dat zijn keuze in die zin, ja, niet vrij was. Maar meer kan ik daar niet over zeggen.

Argos:

Op 23 juni 2011 komt het officiële uitleveringsverzoek van de Verenigde Staten. Nederland heeft daar een uitleveringsverdrag mee, dus in principe is er weinig verweer mogelijk. Basis voor de uitlevering is het vertrouwensbeginsel. In de Verenigde Staten zal hij zich voor de rechter kunnen verweren. Maar het lijkt erop dat de FBI uit is op meer. Sabir wordt na vier maanden in De Schie overgeplaatst naar de terroristenafdeling in Vught. En daar wordt hij bezocht door de FBI. Advocaat Seebregts:

André Seebregts:

Ze zijn hier geweest en ze hebben tegen hem aangepraat. Ik was erbij.

Vraag: En wat voor dingen vroegen ze?

Wat kan je ons vertellen, over mensen, over westerlingen die worden gerekruteerd daar? Zijn er mensen van plan om in het Westen aanvallen te verrichten? Dat soort vragen.

V: Is het rechtmatig, mag de FBI dat hier doen?

Ook maar de vraag.

Sabir K.:

Ze hebben me ondervraagd, en maarja, zoals ik al, zoals ik in Pakistan al zei dat ik onschuldig ben, zeg ik dat nog steeds. En ja.

Argos:

Sabir vecht zijn uitlevering aan. Eerst bij de rechtbank in Rotterdam. In oktober van 2011 beslist de rechtbank dat er geen beletsel is voor uitlevering.

Quirine Eijkman:

Strafbaar feit waar hij van wordt verdacht is, onder andere, het voorbereiden van een aanslag op een Amerikaanse legerbasis in Afghanistan. En in principe zou dat ook zo moeten zijn. Echter als het gaat om terrorisme processen dan komt er ook politiek bij kijken. En in dit geval zou je je kunnen afvragen, wat nu eigenlijk het bewijs is dat hij betrokken zou zijn geweest bij die aanslagen. In dit geval, kijk op zich hoeft de minister dat niet te toetsen, dat hoeft niet. Maar je zou je kunnen afvragen, omdat er mogelijk sprake is van mensenrechtenschendingen, in de tijd dat hij gedetineerd is geweest in Pakistan. Of er niet toch een risico is dat, verklaringen die hij daar gedaan heeft, in dat strafproces in Amerika terecht komen. En dat zou dan gebeuren via inlichtingen.

Argos:

Sabir gaat in beroep. Maar ook de Hoge Raad bepaalt, op 17 april 2012, dat niets uitlevering in de weg staat. De aanwijzingen dat Amerikanen betrokken zouden zijn bij mogelijke martelingen zijn onvoldoende om onderzoek te doen, stelt de Hoge Raad.

Quirine Eijkman:

Het zijn zeer, zeer ernstige aantijgingen, die niet op niks zijn gebaseerd. En ik vind eigenlijk dat de minister in dit soort zaken, ja dat ze haar moeten onderzoeken. Wat ik eigenlijk nog veel belangrijker vind is een grotere discussie, politieke discussie, of we niet zouden moeten proberen, om mensen zoals Sabir K., die mogelijk betrokken zijn geweest bij terroristische misdrijven, of we die niet in Nederland moeten vervolgen.

Argos:

Na de rechtszaak in 2012, komen er meer aanwijzingen dat gevangenen in Islamabad worden gemarteld, en dat de Verenigde Staten daar bij betrokken zijn. Twee Nederlandse jongemannen komen vrij in januari 2012, nadat ze een maand zijn vastgehouden in dezelfde gevangenis als Sabir K. Een van hen, Abu Muhammed, doet in Argos op 12 september zijn verhaal. We vroegen hem, waar hij werd vastgehouden, en onder wat voor omstandigheden.

Abu Muhammed:

Je hoort de hele dag, 24/7 hoor je alleen maar het geluid van gemartel, en dat mensen gewoon echt krijsen van de pijn, en noem maar op. En dat gekrijs en dat gemartel en dat geluid van het gemartel, dat komt van een speciale martelkamer die ze daar hebben. Die zij ook, de Pakistaanse inlichtingendienst hebben die martelkamer de naam Jahánnam gegeven, en Jahánnam betekent in het Arabisch De hel.

Een keertje ben ik dan dus meegenomen naar Jahánnam, dus naar de martelkamer, en toen ik dus eigenlijk ben ondervraagd gewoon door de Pakistaanse inlichtingendienst en weer terugkwam, toen hoorde ik dus wel gewoon Amerikaanse stemmen. Gewoon echt met een duidelijk Amerikaans accent, die je dus eigenlijk alleen maar gewoon, bijvoorbeeld in films hoort. Die hoorde je daar dan gewoon, dus gewoon met elkaar praten, en ze waren gewoon in gesprek met elkaar.

Argos:

Maar minister Opstelten ziet in de nieuwe aanwijzingen geen aanleiding om onderzoek te verrichten. Dat schrijft hij in de beschikking van december 2012, waarin hij zich aansluit bij het oordeel van de rechtbank en de uitlevering van Sabir niet zal verhinderen. Tegen die beschikking van de minister, diende vorig jaar een kort geding.

Geen onderzoek door het ministerie, ondanks dat er steeds meer aanwijzingen komen van Amerikaanse betrokkenheid bij verhoren van gevangenen in Pakistan. We zoeken, met onze speciale software, in de Wikileaks documenten. Dat zijn vertrouwelijke berichten van Amerikaanse ambassades aan het ministerie in de VS. En daarin vinden we iets opmerkelijks. In een document van de Amerikaanse ambassade in Islamabad, Pakistan, uit februari 2010, staat te lezen dat er door de FBI samengewerkt is met de ISI, de Pakistaanse inlichtingendienst, in de zaak David Coleman Headley, een Pakistaans-Amerikaanse man, die in 2010 vervolgd werd in de Verenigde Staten wegens betrokkenheid bij terrorisme. Een medeverdachte in deze zaak, wordt in Pakistan door de ISI vastgehouden. Een medewerker van de ambassade schrijft:

Citaat - Cable

“De ISI zegt dat ze ons geen directe toegang tot hen kunnen garanderen. Maar de FBI kan wel vragen voor een doorgeven aan de ISI.”

Argos:

Sabir K. probeert met kort gedingen te voorkomen dat hij wordt uitgeleverd aan de Verenigde Staten. Hij eist dat de aanwijzingen die er zijn dat de VS betrokken is bij zijn martelingen, worden uitgezocht. Advocaat Seebregts voelt zich daarbij gesterkt door een uitspraak van het Europese Hof voor de Rechten van de Mens.

André Seebregts:

Kort geleden is er een uitspraak gekomen van het Europese Hof, waarin staat, dat als er sprake is van een redelijke verdenking dat er is gemarteld, zoals die er nu is, die redelijke

verdenking, dat de staat, in dit geval Nederland, daar onderzoek naar moet doen. En dat als Nederland dat niet doet, dat Nederland zich zelf schuldig maakt aan schending van artikel drie van het folter verbod. Dus van deze nieuwe uitspraak, deze nieuwe lat om onderzoek te doen, alvorens uit te leveren, daar hebben eerdere rechters geen kennis van kunnen nemen, omdat het zo een recente uitspraak is. Het moet worden uitgezocht, om te voorkomen dat het er op lijkt dat een staat onder één hoedje speelt met martelaars, om te voorkomen dat duidelijk wordt dat een staat dit soort schendingen tolereert, om dat te vermijden, om dat duidelijk te maken aan het publiek. Dus als je kijkt naar die achterliggende gedachte, is het duidelijk dat het ook in deze uitleveringskwestie speelt.

Argos:

In juli vorig jaar, legden we de zaak voor aan Harmen van der Wilt, hoogleraar Internationaal Strafrecht aan de Universiteit van Amsterdam, en rechter van de overleveringskamer in Amsterdam. Zo heet uitlevering als het binnen de Europese Unie gebeurt. We vroegen van der Wilt, te kijken naar de zaak van Sabir K. Het hof in Den Haag heeft in een tussenvonnis gezegd, dat aan de Verenigde Staten gevraagd moet worden, of de Amerikaanse autoriteiten indertijd Pakistan hebben verzocht om Sabir K. aan te houden. Waarom is dat belangrijk? Van der Wilt:

Harmen van der Wilt:

Het zou kunnen zijn, dat de Amerikanen, toch betrokken zijn bij foltering. En ik zal dat even uitleggen. Het is nogal standaard, dat als iemand wordt aangehouden, en hij is verdacht van

betrokkenheid bij, of die lid is van Al-Qaida, dat hij dan vrij standaard door de Pakistaanse geheime dienst wordt gefolterd. Nou ja kijk, als de Amerikanen daar dan op aan dringen, dan kunnen ze eigenlijk wel aan hun water aanvoelen dat dat zal gebeuren. En als dat gebeurt dan zijn ze betrokken bij foltering. Misschien zou je kunnen zeggen dat ze het hebben uitgelokt, misschien gaat dat iets te ver, maar ze hebben er wel van geweten, ze wisten wat de consequenties waren, en dan is het volgens vaste jurisprudentie zo, dat iemand eigenlijk niet mag worden uitgeleverd.

Vraag: Is dat de gedachte, een staat mag niet folteren, en als die dat wel gedaan heeft dan verspeelt die daarmee het recht om zo iemand die gefolterd is om die dan nog te berechten?

Ja, dat is één aspect, en daarbij werpt het ook eigenlijk wel, zegt het iets over de toekomst, ja goed als je je daar eenmaal mee hebt ingelaten dan weten wij helemaal niet zo zeker of dat in het vervolg niet nog een keer gaat gebeuren. Daarbij zou het zo kunnen zijn dat er informatie is los gepeuterd tijdens die foltering die gebruikt wordt in een proces, en dat maakt het proces in feite niet meer eerlijk.

V: Jaja, dan is die informatie, dat bewijsmateriaal wat iemand verklaard heeft, maar juist onder die omstandigheden van martelingen, is dan eigenlijk onrechtmatig bewijs.

Ja, dat is besmet. Ja.

Argos:

Maar de kwestie is groter, stelt Quirine Eijkman. Martelen zou nooit tot een veroordeling moeten kunnen leiden. Een grondig onderzoek is daarom geboden. Ook de politiek zou zich moeten uitspreken.

Quirine Eijkman:

Er zijn indicaties, en daarom denk ik dat er genoeg reden zou zijn om hier strafproces tegen hem te beginnen, zoals dat ook in Duitsland gebeurt. Amerika heeft een hele sterke rechtsstaat, en staat echt wel bekend om toch wel, ja, gedegen rechten voor de verdediging. Alleen in terrorisme zaken ligt dat wel buitengewoon gevoelig. En ik vraag me niet af, of op basis van het nationaliteitsbeginsel, hij is ook Nederlander, toch een, eerst een poging zou moeten doen om hem hier in Nederland te vervolgen.

Vraag: Ja, maar is dat niet ingewikkeld, je hebt inderdaad een Nederlands-Pakistaanse jongen die in Afghanistan iets gedaan zou hebben. Is dat niet ingewikkeld om die dan in Nederland te gaan vervolgen?

Terrorismezaken zijn altijd ingewikkeld, maar we hebben ook, we zijn ook een rechtsstaat en we moeten ook mensenrechtenstandaarden naleven. En daarnaast is het ook een Nederlands belang, het heeft een afschrikkende werking. De Duitsers kunnen het ook, dus waarom zouden wij het niet kunnen? Ik denk ook dat als het om Amerikanen zou gaan, dat die ook een voorkeur zou hebben om hun eigen staatsburgers te vervolgen. Maar we moeten ook oppassen dat we niet onze lastige terrorismezaken gaan outsourcen naar andere landen.

In dit soort processen zijn er weinig Kamerleden die zich voor deze zaak willen uitspreken. Ik denk wel dat ze het zouden moeten aanpakken om een grotere discussie in Nederland op gang te krijgen of het toch niet wenselijk is dat we mensen met een Nederlandse nationaliteit die gaan vechten in het buitenland, of die mogelijk zijn, betrokken zijn bij terrorisme, of we niet in eerste instantie moeten proberen die hier in Nederland te vervolgen.

[Eindtune]

*** EINDE TRANSCRIPTIE***