Personeelsleed op de IC

Uit een enquête van het RadboudUMC en ErasmusMC onder 600 IC-verpleegkundigen blijkt dat 40 procent last heeft van klachten als: angst, post-traumatische stress en depressie. Een kwart van de ondervraagde zorgmedewerkers heeft het afgelopen jaar een periode niet kunnen werken vanwege fysieke of mentale klachten. Vermoeidheid en gebrek aan verlofmogelijkheden door de stijging van de coronapatiënten in het ziekenhuis eisen hun tol. Ook het gebrek aan invloed op de werkomstandigheden, voor en tijdens de pandemie, worden als probleem ervaren. IC-verpleegkundigen willen meer inspraak in de manier waarop hun werk wordt georganiseerd en met het oog op de keer op keer uitgestelde zorg ook een goede post-corona-planning. Een op de drie IC verpleegkundigen gaf in de enquête aan te overwegen om te stoppen met het werk.

De psychische klachten van IC-verpleegkundigen hebben ook een morele component. Meer dan na traumatische gebeurtenissen als ongelukken of rampen ervaren verpleegkundigen tijdens en na crisissituaties soms boosheid, schuld- en schaamtegevoelens. Ze hebben een groot verantwoordelijkheidsgevoel en zijn vaak perfectionistisch aangelegd. Dat is ook nodig voor het werk, maar kan in de weg gaan zitten onder extreme omstandigheden zoals nu.

Waar vroeger bijna elke patiënt op de Intensive Care zijn eigen verpleegkundige had, heeft een verpleegkundige tijdens de coronagolven vaak drie patiënten onder de hoede. Dat betekent ook meer families, monitoren en machines die aandacht nodig hebben. De kans dat er iets fout gaat is een stuk groter dan onder normale omstandigheden. De onmacht die zorgmedewerkers voelen is fnuikend. Wat helpt is dit soort ervaringen delen met collega’s en eventueel met hulp van buiten. Maar daar moet dan wel de tijd voor zijn.