Dag nieuwe unieke beste vriend,

Menig getalenteerde schrijverskonten hebben reeds een diepe afdruk nagelaten op deze schijnbaar comfortabele grijze stoel. Deze nederige bofkont probeert zich een weg te vinden met impulsieve fris verzonnen zinnen. Het liefst zou ik hem willen laten schaterlachen met een hilarisch zelfverzonnen mop. Maar het lukt me niet, het spijt me. Ik kan blijkbaar nu alleen maar denken aan een tijd toen er geen gekleurde beelden stonden. Een grijs landschap met diepe kraters in de modder. Kinderen verscholen in de kleinste gaten in hun huizen. Ze horen het gekletter en gedonder. Ze weten het heel goed. Dit is geen spel. Vroeger speelde ze onbezorgd in de eerste lentezon. De geur van lavendel maakte hun longen gezond. Ze kunnen geen kant op. Hun jongen leven in handen door beslissingen van hoge sigaarrokende heren. Oude vrouwtjes prevelen gebeden onder hun bedden. Wanneer komt de redder? Wie komt ons verlossen van het kwade? In zijn rechterooghoek ziet een gepensioneerde soldaat hun kind verscholen gebukt achter dikke takken. Het kind klappert met de melktanden. Kleine blauwe vingertjes van de kou. De soldaat sust het kind en neuriet met schorre stem een lied. Ooit komt de dag dat iedereen het zal zien. Jouw lach. Ooit komt de dag. Droom van kietelende vingers onder je oksel. Droom van dansen in de regen. Droom van slagroomtaarten, zeker een stuk of negen. Het kind lacht en sluit haar ogen. Ohja, nog vergeten te zeggen: in het land waar ik woon is er nog hoop. Ik zag onlangs een erehaag van mensen aan de kustlijn voor een aftakelende iconische zanger. Ik sluit mijn ogen: “Dans les yeux de ma mère, il y a toujours la lumière”.

En nog een laatste iets mijn nieuwe unieke beste vriend en dan beloof ik u met rust te laten. Kunnen we in godsnaam de elektrische step op de stoep alsjeblieft voor eens en altijd afschaffen? Mijn excuses voor mijn luxueuze frustratie.

Warme groet,
Stefaan