Alain Resnais

Alain Resnais: regie en scenario.
Er zijn 24 films gevonden.

Gershwin
Alain Resnais, 1992

Vous n'avez encore rien vu

2012 | Drama

Frankrijk 2012. Drama van Alain Resnais. Met o.a. Mathieu Amalric, Michel Piccoli, Lambert Wilson, Anne Consigny en Sabine Azéma.

In dit drama van oudgediende Alain Resnais komt een groep acteurs samen in het huis van een overleden toneelregisseur om zijn testament door te nemen en herinneringen op te halen.

Les herbes folles

2009 | Romantisch drama

Frankrijk/Italië 2009. Romantisch drama van Alain Resnais. Met o.a. Sabine Azéma, André Dussollier, Anne Consigny en Emmanuelle Devos.

De redeloze wispelturigheid van de mens, vervat in 104 minuten jongleren met cinema, dramaturgie en toeschouwersverwachtingen. Wanneer Georges in een parkeergarage de gestolen portefeuille van Marguerite opraapt, zet dat een ketting van absurde gebeurtenissen in gang. Tachtigplusser Resnais ontvoert, uitgaand van l'Incident van literator Christian Gailly, de kijker naar een alledag vol raadsels, toeval en chaos. Dussollier en Azéma zijn geweldige protagonist-plaaggeesten in wie het verlangen en de waanzin woekeren als het onkruid uit de titel. Suggestieve belichting, elegante cameravoering, onheilspellende muziek. Affiche van stripauteur Blutch.

Coeurs

2006 | Drama, Romantiek

Frankrijk/Italië 2006. Drama van Alain Resnais. Met o.a. Sabine Azéma, Isabelle Carré, Laura Morante, Pierre Arditi en André Dussollier.

Net als Paris je t'aime, die andere romantische Parijse ensemblefilm uit 2006, schept de opzet van Coeurs verwachtingen die niet helemaal worden ingelost. Aan de basis ligt het toneelstuk Private Fears in Public Places van de Britse schrijver Alan Ayckbourn, dat door nouvelle-vague-veteraan Resnais, 84 inmiddels, werd verplaatst naar Frankrijk. Of het aan de vertaling ligt is moeilijk te zeggen, maar de diverse tragikomische verhaallijnen willen maar niet tot leven komen. Dat de film toch grote prijzen won (oa in Venetië) moet vooral te danken zijn aan het fraaie acteer- en camerawerk.

Pas sur la bouche

2003 | Komedie, Musical

Frankrijk/Zwitserland 2003. Komedie van Alain Resnais. Met o.a. Audrey Tautou, Isabelle Nanty, Pierre Arditi, Jalil Lespert en Sabine Azéma.

Overspel en misverstanden houden een welgestelde Parijse familie bezig, in een vederlichte muzikale komedie van de regisseur van de Auschwitz-documentaire Nuit et Brouillard en het zwaarwichtige meesterwerk Hiroshima mon amour.

On connaît la chanson

1997 | Musical, Romantiek, Experimenteel, Komedie

Frankrijk 1997. Musical van Alain Resnais. Met o.a. Jean-Pierre Bacri, Pierre Arditi, André Dussollier, Agnès Jaoui en Sabine Azéma.

Net als in werken van Dennis Potter, aan wie beroemd regisseur Resnais deze luchtige komedie opdroeg, onderdrukken de personages in On connaît la chanson hun ware gevoelens. Die komen slechts tot uiting voor ons kijkers, in plotse playback-nummertjes die ongelooflijk naadloos overlopen in gewone scènes. Het is telkens weer absurd en geestig om uit de mond van een serieus karakter bijvoorbeeld de stem van Josephine Baker te horen, maar het is tragisch om tegelijk te merken dat geen persoon zichzelf durft te zijn. Zo is er Parijse toeristengids Camille (Jaoui), die haar depressie niet onderkent en daarom fysieke problemen krijgt. Via Camille leren we nog vijf hoofdkarakters kennen, die met elkaar in contact staan en allen op de een of andere wijze te maken hebben met onroerend goed. Ondanks volhardende ontkenningen draait hun wereld eigenlijk om de liefde. Dat is `altijd hetzelfde liedje´ (titelvertaling), maar onder regie van Resnais nooit saai. (IdH/VPRO Gids)

Smoking/No Smoking

1993 | Komedie

Frankrijk 1993. Komedie van Alain Resnais. Met o.a. Pierre Arditi, Peter Hudson en Sabine Azéma.

Uit acht toneelstukken van de Britse dramaturg Alan Ayckbourn, Intimate Exchanges,stelde Resnais twee opeenvolgende films samen, gespeeld door slechts twee acteurs. Azéma neemt vijf rollen voor haar rekening, Arditi vier, en Hudson is de vertelstem. Meervoudig bekroond. Vanavond deel I: Smoking.

Gershwin

1992 | Documentaire, Biografie, Muziek

Italië/Frankrijk/Verenigd Koninkrijk 1992. Documentaire van Alain Resnais. Met o.a. Edward Jablonski, Betty Comden, Adolph Green, Philippe Baudouin en Bertrand Tavernier.

Een hulde aan het muzikale talent van een van Amerika`s grootste componisten, George Gershwin. De film begint bij diens dood op 11 juli 1937. Gershwin werd geboren op 26 april 1898. Alhoewel zijn ouders niet bepaald begoed waren kregen hij en zijn oudere broer Ira toch de kans om muzikale studies te volgen. Op zijn vijftiende werd Gershwin reeds ge[KA3]engageerd door een muzikant van Tin Pan Alley. Vanaf zijn zeventiende start hij een vruchtbare collaboratie met zijn broer. Via het orkest van Paul Whiteman krijgt Gershwin wereldfaam als pianist en zijn compositie `Rhapsody in Blue` werd over de hele wereld een sensatie. Hij werkte met de grootste en populairste sterren van zijn tijd. De sfeer van de eerste dertig jaar van de twintigste eeuw wordt herschapen aan de hand van tekeningen, foto`s en geluidsfragmenten (met de nadruk uiteraard op de muziek), die Resnais op een zeer persoonlijke manier verwerkt. Een boeiend document dat een duidelijk beeld schetst van een invloedrijk muzikaal genie. Resnais schreef zelf het scenario en Edward Jablonski was verantwoordelijk voor de commentaar. De tekeningen werden gemaakt door Guy Peellaert.

I want to go home

1989 | Komedie

Frankrijk 1989. Komedie van Alain Resnais. Met o.a. Gérard Depardieu, Adolph Green, Micheline Presle, Laura Benson en Linda Lavin.

In Frankrijk wordt een expositie georganiseerd ter ere van de tekenfilmregisseur Joe Wellman, die er voor de gelegenheid heenreist. Zijn dochter studeert in Parijs aan de universiteit en ziet haar vader zelden. Zij heeft weinig waardering voor zijn werk, dat zij nauwelijks als serieus kan zien. Wel zou ze graag de hoogleraar van Gauthier, gespecialiseerd in Flaubert, ontmoeten, maar weet niet dat deze weer bewondering voor haar vader heeft. Aan dit thema verbindt Alain Resnais schitterende variaties op de gevoelige en de wat de vormgeving betreft uiterst precieze wijze die we van hem kennen. Het zal niet zijn meest belangrijke film zijn, maar er gaat een bepaalde charme vanuit en natuurlijk gaat het ook altijd om rake typeringen. Scenario van Jules Feiffer. Camerawerk van C. Van Damme en Gilbert DuHalde.

Mélo

1986 | Drama, Romantiek

Frankrijk 1986. Drama van Alain Resnais. Met o.a. André Dussollier, Pierre Arditi, Fanny Ardant, Sabine Azéma en Jacques Dacqmine.

Publieksgeroezemoes. Een hand slaat de bladzijden van een theaterprogramma om. 'Montrouge, juni 1926.' Dan: doek op voor Henri Bernsteins drieakter over de verwoestende kracht van de liefde. In Resnais' bewerking van het boulevardmelodrama over twee bevriende violisten en de vrouw die alles verandert vloeit op sublieme wijze theater in film over. Het fantastische acteurstrio, de sprankeldialogen, Jacques Saulniers Art Déco-sets, de subtiele belichting en fotografie van Charles Van Damme - ziehier het summum van tijdloze elegantie in cinema. Dussoliers monoloog in de eerste akte is adembenemend.

L'amour à mort

1984 | Drama

Frankrijk 1984. Drama van Alain Resnais. Met o.a. Sabine Azéma, Pierre Arditi, Fanny Ardant, André Dussollier en Jean Dasté.

Simon (Arditi) bezwijkt plotseling en wordt dood verklaard. Maar even later staat hij toch weer op. Sterker, deze ervaring maakt hem levenslustiger dan voorheen. Zijn geliefde, Elisabeth (Azéma), staat voor raadselen, en een bevriend stel probeert het incident religieus te duiden. Stylist Alain Resnais (Hiroshima mon amour) maakte een wat sombere, naar binnen gekeerde verhandeling over liefde en dood, waarbij de muziek van Hans Werner Henze grotendeels de sfeer bepaalt. In eigen land genomineerd voor vijf Césars, waaronder voor beste film en het camerawerk van Sacha Vierny.

La Vie est un roman

1983 | Komedie, Musical, Romantiek

Frankrijk 1983. Komedie van Alain Resnais. Met o.a. Vittorio Gassman, Ruggero Raimondo, Geraldine Chaplin, Fanny Ardant en Pierre Arditi.

Een excentrieke graaf bouwt rond WO I een barok sprookjeskasteel om er een mystieke sekte in te herbergen. In het heden is het kasteel een kostschool, waar jaarlijks een symposium van utopisten wordt gehouden. Hun onderling strategisch spel - ook op amoureus terrein - leidt tot onvoorziene uitkomsten. Deze bizarre maar genoeglijke Resnais-film combineert romantische kitsch (als in de vroege seriefilm) met musical-, boulevardklucht- en sprookjeselementen. Ondanks de lichte toon van de 'spielerei' is de strekking pessimistisch : elke 'nieuwe mens-utopie' leidt onvermijdelijk tot repressie. Met humor geacteerd, vooral door de minder bekende namen in de rolbezetting.

Mon oncle d'Amérique

1980 | Komedie, Drama

Frankrijk 1980. Komedie van Alain Resnais. Met o.a. Gérard Depardieu, Nicole Garcia, Roger Pierre, Marie Dubois en Nelly Borgeaud.

Aan de hand van drie fictieve levenslopen giet Resnais de theorieën van neurochirurg-filosoof Henri Laborit (1914-1995) in een hoogst originele cinepuzzelvorm. Textielfabrieksdirecteur René, actrice Janine en schrijver-politicus Jean handelen allemaal zowel naar oerinstincten als naar maatschappelijke 'wetten' zoals door Laborit geponeerd. Deze worden geïllustreerd met rattenexperimenten. Geestoprekkende, veelbekroonde cinema van een meester. Voor het oorspronkelijke afficheontwerp tekende stripauteur Enki Bilal. Nevenrolletje van Catherine Frot, die later tot Frankrijks meest geliefde actrice zou uitgroeien.

Providence

1977 | Drama

Verenigd Koninkrijk/Zwitserland/Frankrijk 1977. Drama van Alain Resnais. Met o.a. Dirk Bogarde, John Gielgud, Ellen Burstyn, David Warner en Elaine Stritch.

Stervende literator Clive Langham (Gielgud) tracht een boek te voltooien en verwisselt bedenksels over zichzelf en zijn getrouwde kinderen met ware gebeurtenissen. Fascinerend spel van verbeelding en werkelijkheid. Het Engelse debuut van Resnais, die hierdoor het creatieve proces van het schrijversschap op het witte doek heeft willen uitbeelden. Het scenario is van David Mercer. Het camerawerk is van Ricardo Aronovich.

Stavisky

1974 | Drama, Historische film

Frankrijk/Italië 1974. Drama van Alain Resnais. Met o.a. Jean-Paul Belmondo, Charles Boyer, Anny Duperey, François Périer en Michael Lonsdale.

Begin jaren dertig vindt de Stavisky-affaire plaats, een politiek en financieel schandaal dat leidde tot de val van het kabinet in Frankrijk. De charmante, megalomane zwendelaar Alexandre Stavisky (Belmondo) weet zich te omringen met de Franse jetset, maakt handig gebruik van hun machtsposities, gebruikt hun geld voor allerlei mislukkende bedrijven en handeltjes, en weet steeds maar net aan de wet te ontkomen. Regisseur Resnais (Hiroshima, mon amour) vertelt het verhaal nogal ingewikkeld, door met namen te strooien, sprongen in de tijd te maken en een parallelle verhaallijn op te voeren over Lev Trotsky. Leuk voor politieke junkies, maar waarschijnlijk onnavolgbaar voor anderen. Gelukkig is Belmondo fantastisch en zijn de beelden van de Côte d'Azur prachtig. De soundtrack werd gecomponeerd door de legendarische Amerikaanse componist en songwriter Stephen Sondheim (West Side Story, Sweeney Todd).

L'an 01

1973 | Komedie

Frankrijk 1973. Komedie van Jacques Doillon, Alain Resnais en Jean Rouch.

Wat zou er gebeuren als morgen iedereen ophoudt met werken en het jaar 01 zou aanvangen. Gebaseerd op de stripverhalen van G[KA1]eb[KA1]e uit Charlie Hebdo (hij schreef het scenario voor deze film) is dit een kijk op een nieuwe maatschappij: vriendelijker, vrijer, leuker. De vertolking wordt gedaan door niet professionele acteurs en medewerkers van het tijdschrift 'Hari-Kiri', w.o. Romain Bouteille, Delfeil De Ton, Jean-Paul Farra, Marcel Gotlib, Christian Clavier en Daniel Prévost. Ook profs zijn te zien: Gérad Jugnot, Thiery Lhermitte, François Béranger, Martin Lamotte, Coluche, Gérard Depardieu en verder grootheden zoals Choron, François Cavanna, Jacques Higelin en Cabu, waarvan sommigen al lang weer vergeten zijn.

Je t'aime je t'aime

1968 | Sciencefiction, Drama

Frankrijk 1968. Sciencefiction van Alain Resnais. Met o.a. Claude Rich, Olga Georges-Picot, Anouk Ferjac en Van Doude.

Na een zelfmoordpoging gaat Claude Ridder in op het aanbod van een mysterieuze organisatie om proefkonijn te worden in een tijdreisexperiment. De hachelijke onderneming zonder menselijk precedent verloopt niet conform verwachting: Claude raakt op drift, heen en weer geslingerd tussen heden en pijnlijk verleden. Wederhelft Catrine speelt daarin een al even tragische hoofdrol. Buiten alle clichés tredend sf-drama is een invoelend geacteerde, geraffineerde filmillusie van gefragmenteerde tijd, geheugenvertekening en allesverzengende liefde. Roerend, desoriënterend en waaghalzig origineel.

Loin du Vietnam

1967 | Documentaire

Frankrijk 1967. Documentaire van Jean-Luc Godard, Joris Ivens, William Klein, Claude Lelouch en Alain Resnais.

Een 'protestfilm' van zeven wereldbekende cineasten tegen de Amerikaanse oorlog in Vietnam. Godards gemummel, vanachter een dure filmcamera, is feitelijk 't meest realistische: zó hadden de meeste intellectuelen wel uitvluchten, waarom ze niet mee konden doen.

La guerre est finie

1965 | Drama, Oorlogsfilm, Experimenteel, Biografie

Zweden/Frankrijk/Verenigd Koninkrijk 1965. Drama van Alain Resnais en Colin Barr. Met o.a. Yves Montand, Ingrid Thulin, Geneviève Bujold, Jean Bouise en Jean Dasté.

De leider van de Spaanse communistische partij in Frankrijk houdt direct contact met het verzet in Spanje. De jonge generatie verwijt hem dat hij teveel vastzit aan ideeën uit het verleden, om effectief op de huidige situatie in te spelen. Inhoudelijk en formeel, een opmerkelijke reflectie van Resnais (en schrijver Jorge Semprun) over vervreemding van oorsprong en tijd met prachtige rollen van Montand en Thulin. Camerawerk van Sacha Vierny.

Muriel ou Le temps d'un retour

1963 | Drama, Komedie

Frankrijk/Italië 1963. Drama van Alain Resnais. Met o.a. Delphine Seyrig, Jean-Pierre Kérien, Jean-Baptiste Thierrée, Nita Klein en Jean Champion.

Bij Hélène, een eenzame, in Boulogne-sur-Mer wonende antiquair, en haar inwonende stiefzoon, getraumatiseerde Algerije-veteraan Bernard, spoken permanent de herinneringen. Zoals ook Resnais' L'année dernière à Marienbad maakt Muriel de kijker tot speelbal van zijn eigen onbewuste wil om op een complex narratief vol tijdsmanipulaties en zwervende geesten vat te krijgen. In Jean Cayrols scenario, een soort cine-equivalent van de nouveau roman, is het verleden alomtegenwoordig. Daarin dolen de hoofdpersonages rond zonder ooit de uitgang naar hun heden te vinden. Coppa Volpi Beste Actrice voor Seyrig tijdens de Venetiaanse Mostra 1963.

L'année dernière à Marienbad

1961 | Drama, Mysterie, Romantiek

Frankrijk/Italië 1961. Drama van Alain Resnais. Met o.a. Delphine Seyrig, Giorgio Albertazzi, Sacha Pitoëff, Françoise Spira en Pierre Barbaud.

In een barok hotel in Beieren probeert een man (Albertazzi) een vrouwelijke gast (Seyrig) ervan te overtuigen dat ze een jaar eerder een liefdesverhouding met hem had. Ze zegt zich hem noch de details die hij vertelt te herinneren en zij is bovendien met een andere man. Toch gaat ze steeds meer geloven in wat de man haar vertelt. Beroemde film over de werking van het geheugen, waarin nooit duidelijk wordt wat waarheid is, en wat verzinsel. In de fraai gestileerde beelden bewegen de acteurs als gemanipuleerde slaapwandelaars.

Hiroshima, mon amour

1959 | Drama, Experimenteel

Japan/Frankrijk 1959. Drama van Alain Resnais. Met o.a. Emmanuelle Riva, Eiji Okada, Bernard Fresson, Stella Dassas en Pierre Barbaud.

Een Franse actrice - voor filmopnamen in Hiroshima - wordt verliefd op een Japanse architect wat herinneringen aan haar eerste liefde (voor een Duitse soldaat, tijdens de oorlog) oproept. Deze eerste - door Marguerite Duras geschreven - speelfilm van Resnais maakt in het bewustzijn het heden en het oorlogsverleden één in elkaar overlopend geheel zonder conventioneel gebruikte flash-backs. Deze mijlpaal in de filmvernieuwing verliest niets van zijn oorspronkelijke werking.

Toute la mémoire du monde

1956 | Documentaire

Frankrijk 1956. Documentaire van Alain Resnais.

Het geheugen van de mens is beperkt. Daarom werden steeds herinneringen op papier vastgelegd. Zo ontstonden boeken. Maar men had schrik dat deze boeken verloren zouden gaan. Dus bouwde men vestingen om ze te beschermen. Deze werden bibliotheken genoemd. Een van die bewaarplaatsen voor boeken is de Bibliothèque Nationale de France in Parijs. Dagelijks komen hier duizenden uitgaven binnen: kranten, tijdschriften, pamfletten, essays, mémoires, romans, strips, enz. Reeds vanaf de 16e eeuw is dit instituut in de weer om alles wat in Frankrijk in druk verschijnt te verzamelen, te catalogeren, te deponeren, te indexeren. Het geheugen van de wereld, opgeslagen in meer dan honderd kilometer boekenrekken. Resnais brengt een onvergetelijk beeld van de werking van deze mega-bibliotheek, waar iedereen terecht kan om wat dan ook op te zoeken. Ook al is er sinds de realisatie van zijn film heel wat verandert, toch heeft deze documentaire een unieke uitstraling, die iedereen die van boeken houdt naar de keel zal grijpen. Rémo Forlani schreef het scenario en de commentaar werd ingesproken door Jacques Dumesnil. De muziek van Maurice Jarre wordt gedirigeerd door Georges Delerue. Sfeervolle fotografie van Ghislain Cloquet. Een waar juweeltje dat reeds een voorbode is van het latere werk van deze talentrijke regisseur.

Nuit et brouillard

1955 | Oorlogsfilm, Documentaire, Historische film, Experimenteel

Frankrijk 1955. Oorlogsfilm van Alain Resnais.

Meer een experimentele film dan een documentaire over de uitroeiingskampen. Wat vooral opvalt is de perfectie: het fraaie commentaargeluid van Jean Crayol, zelf ontsnapt uit `de wereld van het concentratiekamp` (onopgesmukt en ongekunsteld zo genoemd door Michel Bouquet, zodat de enorme kracht die daarvan uitgaat, alleen maar groter wordt), volmaakte beheersing van de montage en beklemmende beelden van Ghislain Cloquet en Sacha Vierny. Ook ondraaglijke beelden (van lijken die door bulldozers worden verpletterd) in dit onvergetelijke requiem.

Les statues meurent aussi

1953 | Documentaire, Experimenteel

Frankrijk 1953. Documentaire van Alain Resnais en Chris Marker.

Een nogal persoonlijke, indrukwekkende kijk op de Afrikaanse kunst. De makers werpen in eerste instantie de vraag op over het nut van kunst in een museum en daarna tonen ze beeldreeksen, die ze van commentaar hebben voorzien. Gelijktijdig bekritiseren de filmers het kolonialisme en de onderdrukking van de Afrikaanse cultuur uit zowel religieuze als commerciële motieven met zulke 'felle' bewoordingen, waardoor de film indertijd in Frankrijk tien jaar lang niet mocht worden vertoond. Op journaalbeelden is François Mitterrand te zien, die in 1981 president van Frankrijk zou worden en dat tot 1995 gebleven is. Als korte visuele introductie in de dikwijls onbekende, vaak zeer mysterieuze en symbolische Afrikaanse kunst is dit nog altijd een zeer geslaagde en waardevolle documentaire. Bekroond met de prestigieuze Prix Jean Vigo. Het scenario is van Resnais en Marker. De commentaarstem is van Jean Négroni. Het camerawerk is van Ghislain Cloquet.

imdb: Zoek Alain Resnais op IMDB

Scenarist		VPRO Cinema	Bezoekers	Ik
2012	Vous n'avez encore rien vu
2009	Les herbes folles
1986	Mélo
1961	L'année dernière à Marienbad

nog geen vpro account?

waar te zien

op televisie

name

email

mijn instellingen